Zaterdagochtend zijn Anne en Edwin vroeg vroeg vertrokken richting Cambodja. Ik sta op om ze uit te zwaaien en vertrek weer met dezelfde snelheid naar mijn bed om nog een paar uurtjes te slapen. Het weer valt tegen. Nog steeds geen Nederlandse toestanden maar het is bewolkt en zelf een beetje fris op het strand. Dat houdt mij niet tegen om toch nog een heerlijke laatste duik te nemen en vanuit zee te genieten van het prachtige uitzicht. In die paar dagen heb ik toch wat contacten opgedaan in het dorp. Ga naar mijn favoriete internetstek om afscheid te nemen en geniet van de maaltijd (groenten in soyasaus met zeevruchten) in mijn favoriet Thais eettentje. Voor een zieke medereiziger in Guesthouse neem ik een hapje eten mee. Heb eerder al mijn schone was opgehaald tegen betaling van € 1,25. De rest van de avond benut ik om mijn tas weer in te pakken en zelfs wat langer met Piet te praten.

Met enig angst en beven zie ik tegen de reis van morgen op. Ik ga in één ruk een giga-afstand afleggen en moet het allemaal alleen zien te vinden.......... Help. Overweeg even om de rest van de vakantie hier op Ko Chang te blijven.

Zondagochtend neem ik afscheid van mister Noo en Piet. Slechts 20 minuten later dan afgesproken haalt het minibusje mij op. Blijft een ongezellige bedoeling dat reizen in een minibus. Mensen groeten niet en wisselen tijdens de reis geen woord met elkaar uit. In de bus zit nog een alleenreizende vrouw maar zij mijdt zelfs oogcontact. De reis naar Bangkok duurt zo een vijf uur. Victory monument roept de buschauffeur; mijn stop. Voor het eerst tijdens deze vakantie bevind ik mij in een wijk met nauwelijk toeristen en heel veel en dan bedoel ik echt heel Thaise mensen. De Albert Cuyp is er niets bij. Ik meng me in de menigte en als een volleerd reiziger wandel ik naar het station van de Skytrain. Grappig om in een moderne monorailtrein over de stad heen te zoeven. Bij het eindstation Mo Chit kan ik in geen velden of wegen een busstation ontdekken. De gemiddelde Thai spreekt geen woord Engels. Naast de drukke weg ligt een keurig aangeharkt park. Daar zie in dan eindelijk een Westers gezicht; een oudere Amerikaanse dame. Zij neemt de tijd om mij uit te leggen dat het busstation nog een behoorlijk stuk lopen is en adviseert mij om een taxi te nemen. We kletsen nog even wat en als een echte Amerikaanse wordt zij emotioneel en moet een traantje wegpinken omdat zij na 2 jaar liefdadigheidswerk in Thailand over 47 dagen vertrekt. Raar volk.....

De taxi brengt mij naar een gigantisch busstation. Het aantal toeristen is op een hand te tellen maar het is een mierennest van Thais, taxi's en vooral heel veel smog. De eerstvolgende nachtbus naar Chang Mai zit vol. Ik koop een kaart voor de daaropvolgende bus die pas om 21.40 uur zal vertrekken. Ik heb geen idee waar ik mij precies in de miljoenenstad begeef en besluit niet om nog een paar uur naar het centrum te gaan maar rustig op het busstation te wachten. Kan ik eindelijk beginnen in dikke (en zware) boek van Dick Swaab. Trakeer mezelf op patat en kip van KFC, weet met moeite een stoel te bemachtigen waar ik de komende uren doorbreng. Ik heb nog geen slaapadres in Chang Mai. In de Trotter heb ik een aantal adressen aangekruist. Tot mijn grote verrassing lukt mij om telefonisch een kamer te regelen in Chang Mai. Ik maak een ommetje. Uit speaker schalt opeens muziek en ik zie hoe het merendeel van het publiek eerbiedig stil blijft staan. Ik had al eerder gelezen dat de koning meer dan heilig hier is en dat men bij het spelen van het volklied stil houdt. Ook ik sta stil en gedenk even de Thaise koning..........

Dan is het zover. Ik ga de bus in. Ik zit naast een vriendelijke Thaise vrouw die mij helpt met installeren. De bus is ruim. Ik blaas mijn nekkussen op, ben blij met mijn slaapmasker en het dekentje. Ik heb een vest aan maar desondanks in het stervenskoud in de bus. Thai hebben graag de airco op fullspeed staan. Ik slaap redelijk vast in de bus al blijf ik wel last hebben van de kou.

Rond zeven uur 's ochtend wekt mijn buurvrouw mij. Wij zijn er bijna, het dekentje moet ik inleveren. Dan ben ik er Chang Mai, althans een busstation aan de rand van de stad. De taximaffia hebben onderling goede afspraken gemaakt. Het lukt niet om een taxi te vinden die op meter wil rijden. Dus laat ik mij oplichten door een taxi die mij voor het gigantische bedrag van 150 bath (zo'n € 3,75). Ik snak naar een douche maar zal nog even geduld moeten hebben. Mijn kamer is nog niet klaar. Ik laat mijn bagage achter, ga rustig ontbijten met thee en heerlijke fruitsalade en grinnik van trots.