Zaterdag en zondag doe ik weinig. Zondagmiddag zwem ik voor de laatste keer in de heerlijk warme zee. Ga nog naar de avondmarkt op zoek naar souveniers maar kan niets naar mijn smaak vinden. Ga met Claus wat eten en eet vis aan het strand.

Maandagochtend sta ik extra vroeg op, om kwart over zeven haalt de taxi mij op. Om iets over half negen stijgt het vliegtuig op en verlaat ik dit mooie eiland. Heerlijk was het. Wat heb ik genoten, Ik kan het getoeter en de drukte van Ho Chi Min City aan! Nog geen drie kwartier later word ik wakker van de landing.

Via internet heb ik een kamer geboekt net buiten de, drukke backpackersbuurt. Het hotel heeft een ophaalservice. Bij de uitgang staat inderdaad een man met een bordje met mijn naam er op. Het verkeer komt al aardig op gang. Na drie kwartier kom ik aan bij mijn hotel. Ik word vriendelijk ontvangen..... Er is een probleem. In het weekend kijken ze niet naar de internetboekingen?! Nu is het volgeboekt en is er geen plaats voor mij. Ze gaan op zoek naar een ander soortgelijk hotel. Het is hun probleem. Ik maak duidelijk dat naar buiten ga. Oh miss! Ik moet erg uitkijken. Er zijn veel dieven. Ze stelen vanaf een brommer en zijn erg snel.Ik loop naar buiten en kijk de straat in, ondertussen houd ik mijn tas goed vast. Hey miss hoor ik al snel in het Australisch. Voor het hotel staan een tafeltje en een paar stoelen. Daar zit een man van ergens in de zestig een sigaret te roken. Better sit down. Ik ga zitten. Ook hij begint, zeer geruststellend, te vertellen over de criminaliteit, met name tasjesroof. Ook mijn camera en telefoon moet ik voorzichtig gebruiken die worden ook uit je handen gegrist. Blijf zover van de stoeprand vandaan. Fijn! We kletsen wat. . Ik vertel ik het hotel volgeboekt is. Vervelend. De meeste hotels zitten nu vol, antwoord hij. Hij gaat bellen maar nee alleen een vipkamer voor $124 dollar per nacht is beschikbaar in hotel van zijn vriend. Maar dat vind ook hij een belachelijke prijs. I'm not buying the place hoor ik hem nog amicaal zeggen door de telefoon. Ik wacht wel even af wat het hotel kan vinden, verzeker ik hem. Hij komt sinds begin 2000 geregeld in Saigon. Inmiddels heeft hij hier een redelijke vriendenkring. Ook een aantal Austrlische vrienden getrouwd met een Vietnamese wonen hier. Hij heeft een aannemersbedrijf maar reist de helft van het jaar 'playing cards' terwijl zijn zoon het bedrijf dan runt. De receptioniste komt naar buiten lopen. Ze heeft een hotel voor me gevonden. Om de hoek, de kamer heeft geen raam. Dat wil ik niet, Soms kijken ramen uit op een binde muur maar iets van daglicht is wel prettig. Ze gaat verder zoeken. Of ik alleen reis vraagt de Australiër verbaasd. Ja. Dapper mompelt hij. We kletsen nog wat. Om de haverklap staat een schoenenpoetser naast me om zijn diensten opdringerig aan te bieden. Al snel komt de receptioniste. Het hotel aan de overkant heeft een kamer, wel wat duurder maar dat zij regelen zij. Of ik de kamer neem? Ik ga eerst kijken maar ben tevreden. Over een uur kan ik de kamer in. Mijn rugtas kan ik bij hun achterlaten. De Australiër zit nog aan het tafeltje en nu ook een man van dezelfde leeftijd en een jong ogende Vietnamese. DeAustraliër vraagt of de kamer in orde is en wenkt mij te gaan zitten. Ik krijg een kopje thee. De andere man is ook eenAustraliër. Hij is hier ruim twee weken met meerdere mensen begrijp ik. Ze zijn eerder ergens in Thailand geweest voor een bruiloft. Over twee dagen gaat hij naar huis. De Vietnamese staat op. deAustraliërs hebben elkaar eerder gesproken. Hij vertelt naief over de achterlijk hoge taxiprijzen die hij betaald en meters die wel heel snel lopen. Hij kent de Vietnamese pas twee weken. Ze wil dat hij over een maand terugkomt om te trouwen en wil een kind van hem. That's a bit soon?! Maar lijkt het wel serieus te overwegen. Ze is met 40 jaar maar twee jaar ouder dan mijn oudste dochter. De kaartspelendeAustraliër probeert hem weer wat op aarde te krijgen... Volgende maand trouwen is een beetje snel, mate. Pendel een tijd heen en weer en kijkt hoe het gaat. Wacht tot de lust over is, vervolgt hij, Het heeft weinig effect. 'But they are so petite and sweet' spartelt de ander tegen. Ze bestoken met voor en tegen argumenten, Ik vermoed dat er een redelijke kans op een huwelijk is..binnenkort. Ik laat ze verder de kibbelen. Vraag om een plattegrond bij de receptie en krijg uitleg. Op de kaart laat ze zien hoe ik naar de markt kan lopen. Daar moet ik ook nog eens uitkijken voor zakkenrollers , zegt ze met klem.

Van de kaartspelendeAustraliër krijg ik nog een keer aanwijzingen. Dan ga ik. De markt vind ik snel. Het is een drukte van de belang. Ik ben al redelijke gewend aan de opdringerige verkoopmethode. Hier doen ze er een schepje bovenop. Miss, you buy, miss you buy wijzend op hun waar. Langs eetkraampjes worden menu's onder mijn neus geduwd. Ik ga ergens zitten en eet rijst met geroosterd vlees. Ik loop nog wat rond en ga dan terug naar het hotel om in te checken en warme schoenen om te ruilen voor slippers. Dan vervolg ik mijn weg. Met een taxi ga ik naar het postkantoor, een mooi gebouw wat inderdaad inderdaad eerder aan een treinstation doet denken. Ik slenter door de stad, steek brede boulevards met angst en beven vanwege het om mee heen razende verkeer over. Zit een tijdje aan de rivier te genieten van het uitzicht. Wandel terug loop in de buurt van de hoogste toren van Ho Chi Min en zie inderdaad een helikopterplatform op het dak, langs hotel Rex waar militairen in vol ornaat staan en het stadhuis. Voor het eerst deze vakantie zie zwaar opgemaakte vrouwen gekleed in korte strakke glitterjurkjes in massagesalons, eet bij KFC. Ga vroeg naar mijn kamer, kijk sinds een lange tijd weer eens tv maar dut vooral in.

Dinsdag, mijn laatste dag in Vietnam. Ik ga vroeg naar een klein museum 'Voor de vrouw". Ik ben de enige bezoekers en een mevrouw doet haastig het licht aan. Ik kom voor de klederdrachten. Het grootste gedeelte gaat over oorlog, andere interne conflicten en opstanden en veel vrouwen die mij niets zeggen. De uitleg in het Engels ontbreekt of is erg summier. Op naar het museum voor Schone kunst, In een koloniaal gebouw. Het is een uitgebreide mooie tentoonstelling van heel oude tot moderne kunst in een mooi gebouw. Tegen één uur doe ik wat laatste inkopen, eet rijstvermicelli met rundvlees en garnalen op de markt,kan inmiddels al aardig met eetstokjes overweg.Maak ondertussen een praatje met een dronken Amerikaan en zijn echtgenote, Mijn hotelkamer heb ik voor een halve dag kunnen bijboeken. Lekker, kan ik nog een klein dutje doen, onder de douche en rustig m'n tas inpakken. In een drukke spits rijd ik naar het vliegveld, neem nog een laatste foto vanuit de taxi.

Dan ga ik echt. De vlucht naar Singapore duurt een uur korter, die van Singapore naar Amsterdam weer anderhalf uur langer dan op de heenweg. Al met al zal ik 17 uur onderweg zijn. In Singapore stappen veel groepen mopperende en voordringende bejaarden uit allerlei windstreken in maar dat deert niet. Ik krijg twee keer lekker vliegtuig-eten als avondeten. De stoel naast me is vrij, doe mijn voordeel met mijn gebrek aan lengte en weet mezelf over twee stoelen te verdelen en kan redelijk goed slapen.

Woensdagochtend vroeg ik in de ochtend land ik. Het is 2 graden, een verschil met de 31 gr in Saigon. Ik voel het. Anne komt me ophalen. Al snel blijkt dat sommige zaken hetzelfde blijven.... ze staat er niet ;-). Ik bel,op haar typische Anniaanse manier roept ze paniekerig bij het opnemen; Oh, Maris sorry, ik ben er bijna! Prima, het ontbijt in het vliegtuig viel tegen. Op dit voor mij nog niet geheel duidelijke dagdeel kan ik eindelijk weer eens een Whopper eten. Niet lang daarna gaat de telefoon. Anne, ze staat buiten. Het is even zoeken maar dan krijg ik een meer dan hartelijk ontvangst. Ze verklapt dat Brian mee is gekomen en nu naar mij op zoek is. Al snel komt hij aanrennen. Blij verrast ben ik, een dikke knuffel volgt. Wat ben je bruin roepen ze bijna in koor. Ik ben weer thuis!

Brian maakt een stop bij de bakker, met Anne loop ik naar mijn straat. De kou valt mee. dan stap ik mijn huis, na vier weken afwezigheid, weer in. Op tafel staan Narcissen en ligt er een welkomstbriefje van mijn moeder. De ochtend verloopt gezellig we eten taart en brownies, drinken thee, kletsen bij, ik vertel verhalen, laat foto's zien, maak een begin met het uitpakken en deel cadeautjes uit. Anne is niet lekker en ligt met een dekentje op de bank. Brian vertelt over zijn driedaagse carnaval in Maastricht en laat foto's zien. Na hun vertrek kan ik in mijn eigen badkamer weer met open mond douchen. Ik lunch met de rest van de appeltaart en tosti's. De zon schijnt de ramen en deuren kunnen open.

Na een dutjevan een paar uur (lekker in mijn eigen bed na vier weken de toch wel erg harde matrassen in Vietnam) schrijf ik nu mijn laatste verhaal... van deze reis! Wat een geweldige ervaring was het. Ik heb echt genoten van Vietnam, Zoals Wim in zijn reactie schreef die klimaatverschillen, het landschap, de mensen, het eten in Hoi An,..... alles!

Bedankt voor jullie lieve reacties!!!

Liefs, Marisca