Woensdagochtend gaat vroeg de wekker. Het volgende station van deze reis. Viñales, een groen gebied met bergen en tabaksplantages. Ik was niet van plan om hier naar toe te gaan maar op advies van Leticia ga ik hier toch naar toe. De rit er naar toe duurt ongeveer vier uur. Voor mijn gevoel ga ik erg onvoorbereid op pad. Ik heb nog niet ontdekt waar je proviand in kan slaan. Geen supermarkt voor koekjes, water en dergelijke te bekennen in Havana. Van Leticia heb ik een fles water gekregen maar die ben ik in casa vergeten.
Het is de bedoeling dat ik met de bus naar Viñales ga. En kaartje kopen op voorhand kon niet….? Dus het is duimen dat ik nog een plek kan vinden. Anders moet ik met een gedeelde taxi naar Viñales. Daar heb ik weinig zin in en ben ook erg blij wanneer ik gewoon mee kan met de bus. Voor het eerst deze vakantie, pas twee dagen, zie ik mede backpackers. Veel stelletjes van in de twintig begin dertig.

Na Havana verandert het landschap snel en ben ik omringd door bos. Gelukkig maken we een stop en kan ik een fles water kopen. De rest van de vier uur durende reis moet ik overleven op een paar koekjes uit het vliegtuig. Door de vele dutjes, ben ik snel in Viñales.
Het is een drukte van belang. Je krijgt nauwelijks de kans om de bus uit te komen. Er staan veel mensen die hun casa aanprijzen. Op een nog al opdringende manier. Gelukkig zie ik een mevrouw staan met een bordje met mijn naam er op. Magaly, een gezellige Cubaanse die op weg naar haar huis vrolijk kletst. Helemaal begrijpen doe ik het niet. ... Het gaat over iemand die knap is en waar ze heel enthousiast over is. Wanneer we bij haar huis aan komen wordt het duidelijk. Het gaat om één van haar gasten die er inderdaad aantrekkelijk uit ziet. Een Colombiaan die in Duitsland woont. Samen met zijn vriend uit Canada. Ze staan ze op punt van vertrek. Ze vertellen over hun verblijf in Viñales en geven me wat tips. Omdat het de afgelopen dagen flink heeft geregend krijg ik advies om vooral niet te gaan wandelen of fietsen. Het is erg modderig. Een tocht op een paard adviseren ze. Sinds ik op ongeveer tienjarige leeftijd in Ponypark Slagharen door een pony ben gebeten, blijf ik bij ze uit de buurt. Maar reizen is ook je horizon verbreden dus besluit ik het paardrijd-avontuur aan te gaan en boek een tocht voor de volgende dag.
De middag breng ik wandelen in het dorpje door. Viñales is een klein vriendelijk plaatsje. Een weldaad van rust na Havana. Ik bezoek een klein kunstgalerij, eet een lekkere salade in een door de Loney Planet aangeraden restaurant om vervolgens terug te keren naar mijn casa. Cuba is en wonderlijk land. In Havana viel het me al op dat mensen overal voor in de rij moeten staan. De winkels hebben heel beperkt aanbod. Bij mijn casa krijg ik een enorme maaltijd. Ik heb eerder al aangegeven dat ik niet heel veel eet maar dat heeft niet geholpen.

Ik ben erg verkouden met een hardnekkige hoest die me ‘s nachts uit mijn slaap houdt. Iets zoals Strepsil vinden, is een onmogelijke opgave. Ik vraag Magaly om advies en ze heeft een ‘medicina naturalmente’ voor me. Later die avond krijg ik drankje met wat honing. Ik word er slaperig van...... en het werkt, ik slaap zonder hoestbuien en van de hoest blijft een kuchje over.
De volgende ochtend sta ik redelijk vroeg op, grap met Magaly over mijn aanstaande paardrijdtocht. Een taxi rijdt me net buiten de stad en daar wacht een oudere Cubaan met typische Cubaanse hoed op me. Rustig legt hij uit dat ik me geen zorgen hoef te maken. Het is een automatisch paard. Met de teugels kan ik aangeven of ik naar links of rechts wil. Door zachtjes te trekken stopt het paard. Wanneer ik wil rijden roep ik 'jupé'. Charmanter dan verwacht stap ik op. Daar gaan we. ... en wel heel erg smal weggetje in. Door de regen is de rode aarde in een kleiachtige massa veranderd waar het paard ver in weg zakt. De omgeving Is indrukwekkend. Het is erg groen en de bergen zijn bijna rond. In dit gebied is er veel tabaksteelt. In december worden de tabaksplanten weer gezaaid en nu zijn de boeren druk in de weer met het voorbereiden van het land. Dit gebeurt nog heel ouderwets met een ploeg en twee buffels. De boeren geloven dat gebruik van moderne machines funest is voor de kwaliteit van de tabak, legt de Cubaan uit.
We maken een stop bij een grot. Wanneer ik van het paard afstap, heb ik enorme zeebenen. Grond is rotsachtig en erg glad. Ik krijg een rondleiding door de grot van een oudere Cubaan. Het eindpunt is een ondergronds meertje waar je in kunt zwemmen. Ben ik blij geen zwemkleding bij me heb. Niets voor mij dat donkere water in een grot in te gaan. We gaan verder. Onderweg komen we vaak andere toeristen te paard tegen. Eén groep heeft zich zelf aan een wandeling gewaagd en glipperen over het pad. Aan de rode kleivlekken de zien, zijn meerdere onderweg al gevallen. Het ziet er wel komisch uit, vanaf een hoog paard, hoe zij zich vastklampen aan takken en bomen. We bezoeken een tabaksboer die er niet veel zin in heeft. Hij is kort van stof, rolt een sigaar. Hij vertelt dat hij 90% van zijn opbrengst aan de staat moet geven. Het proces van plant tot sigaar duurt een jaar. Er worden geen chemicaliën zoals in de fabrieken gebruikt, vertelt de boer. Om de gerolde sigaren te laten drogen worden ze afzonderlijk in een papiertje gerold. Ik koop enkele sigaren. Mag er één roken maar geloof dat sigaren niet aan mij zijn besteed. Ik kan de sigaar nu doven en later weer aansteken. Ik moet dan wel een stukje afsnijden, licht hij toe. Ik zit al ruim drie uur op een paard en voel het raar genoeg vooral in mijn enkels. Op bepaald moment vraagt mijn gids aan mij ‘galopperen Marisca?’ en ik hoor mezelf ja zeggen. Hij roept iets en hop daar gaat mijn paard… ik kan er op blijven zitten en vind het nog leuk ook. Je kan goed galopperen, zegt mijn gids vriendelijk. Na bijna vier uur paardrijden, neem ik hartelijk afscheid van mijn gids. Cubanen zijn niet van handen schudden. Meteen een hartelijke omhelzing en een kus is heel gewoon.

Ik ben blij dat ik terug naar het dorp kan lopen om mijn benen en enkels wat te strekken. Ondanks dat ik op het hoge paard gezeten, zit ik onder de modder. In mijn casa is niemand thuis. Ik heb geen eigen badkamer, maak gebruik van een badkamer op de gang. Was mijn kleren in een handwasje want Magaly vraagt wel erg veel geld voor het wassen van een kledingstuk en hoop dat ze op tijd drogen. Het is warm met wel met een hoge luchtvochtigheid.

Ik dacht al eerder gehoord te hebben dat iemand op de deur klopte maar nu hoor ik het duidelijk. Ik heb automatisch de deur op slot gedraaid maar dat zijn ze hier niet gewend. De jongste dochter is uit school gekomen maar kan er dus niet in…… In mijn beste Spaans bied ik mijn verontschuldigingen aan en legt uit dat je in Nederland wel de deur op slot moet draaien omdat mensen anders je spullen stelen. Daar lijkt ze weinig van te begrijpen…..

’s Middags loop ik naar het dorp en vind vrij snel een reisbureau waar ik mijn busrit naar Cienfuegos in orde kan maken. Ik vind het postkantoor snel en hoop daar een simkaart te kunnen kopen. Er staan voornamelijk toeristen buiten te wachten. Wanneer ik eindelijk aan de beurt ben, zijn er vandaag geen simkaarten. Ik kan het morgen weer proberen. De rest van de middag breng ik rustig lezend onder het genot van koude biertjes op een terras door. De maaltijd van Magaly is lekker maar ik schreef het eerder heel bijzonder en veelzijdig is de Cubaanse keuken niet. Vanuit het dorp klinkt heerlijke muziek. Ik moet morgenochtend om half zeven mij melden voor de bus. Ik besluit braaf in een schommelstoel op het terras om een deel van dit verhaal op mijn telefoon te schrijven.