Zaterdag het reizen gaat door. Vroeg gaat de wekker. Om zeven uur staat de minibus voor de deur en vertrek ik naar een eiland. Weet zelf nog niet zo goed welk eiland. Koh Rong was het plan maar ik hoor veel verhalen over dat het een feesteiland voor hele jonge mensen is dus twijfel ik nog. Ik mis de boot op 10 minuten na en moet drie uur wachten op de volgende. Dat geeft mij de tijd om een definitieve keuze te maken. Op TripAdvisor lees ik nare recensies over de beschikbare accommodaties op Koh Rong. Vele hebben last van bedbugs en bij sommige lopen zelfs ratten door de kamer…….!! Ik besluit naar het rustige Koh Rong Sanloem af te reizen en kan mijn ticket gelukkig nog wijzigen. Online kan ik nog een bungalow boeken voor een avond. Pas tegen vier uur kom ik aan op Koh Rong Sanloem. Het is een klein eiland waar je niks kunt doen behalve relaxen en laat dat nu het doel van de komende dagen zijn. In tegenstelling tot Koh Rong heeft dit eiland 24 uur elektriciteit maar nauwelijks internet vertelt de eigenaar van de bungalows trots. Ik heb een heerlijk hutje waar ik morgen echt weer uit moet. De rest van de dag en avond hang ik in een stoel en lees een boek. Opvallend is het zeer jonge publiek, op een heel enkele oude hippie na. De hippie- sfeer bevalt me. Slaap opnieuw zeker 10 uur en dan moet ik erg echt uit. Heel zonnig is het niet maar wel lekker warm met een stevige bries. Ik sjok het eiland af op zoek naar een nieuw onderkomen. Geen makkelijke klus. De accommodaties zijn gericht op jonge backpackers, dus voornamelijk slaapzalen waarvan vele vol zijn. Een eigen kamer vinden, lukt niet. Reizen is grenzen verleggen dus (ten einde raad) kies ik voor een slaapzaal. Ik heb een zielig matrasje in een zaal met 9, gelukkig , alleen maar vrouwen (lees meisjes). De eigenaar geeft me een rondleiding en legt uit dat ze alleen een bucketshower hebben, ik luister half. Loop terug naar mijn ex bungalow waar mijn rugtas nog staat en hang daar nog heerlijk rond. Maak een wandeling langs het strand. Gelukkig heb ik mijn bikini aan en ondanks de bewolking duik ik in een heerlijke zee. Dan moet ik er aan geloven…. Mijn nieuwe onderkomen. Op mijn slaapzaal raak ik in gesprek met 2 vrouwen. Met de Duitse Nina kan ik het goed vinden. We gaan samen eten en kletsen veel. Terug naar de slaapzaal. Nog snel ff onder de douche….. Het principe bucketshower wordt meteen duidelijk. Er staat een bassin met water in de badkamer en een aantal plastic steelpannetjes …… Er is moed voor nodig om een pannetje koud water over je heen te gieten. Frisgewassen duik ik mijn bed in. Mijn guesthouse is gemaakt van hout en mijn buurvrouw slaapt erg wild. Iedere keer, en dat is vaak, wanneer zij zich omdraait , dein ik mee. Een lampje wat de hele nacht blijft branden irriteert ook. Met plezier verlaat ik de volgende ochtend mijn slaapzaal. Gelukkig heb ik een, dure, kamer gevonden waar ik de komende twee nachten kan verblijven. De kamer valt tegen, doe mijn beklag over het gebrek aan waterdruk, tien dollar korting levert het me op. Ik heb met Nina afgesproken om een wandeling te maken. We beginnen voorspoedig. Al snel wordt het pad smaller en steeds begroeid. Maps.me kan ons niet vinden en voordat wij niet meer kunnen worden gevonden, keren we terug. Nemen een afslag richting de kust en wandelen wat rond op een glibberige rotsformatie. Nee, een lange wandeling zit er niet in. Wanneer we terugkeren, lopen we een man tegen het lijf die ik eerder ben tegengekomen. Phil, naar later blijkt, reist al 2,5 jaar op een zeer laag budget. Hij kampeert voornamelijk, soms ook illegaal. Australië heeft hij fietsend doorkruist. Nu reist hij door Azië. Met zijn drieën gaan we wat drinken en delen reisverhalen. Phil kan erg grappig vertellen. Vooral de verhalen over zijn ontmoetingen met dieren tijdens het wildkamperen zijn hilarisch. We ontmoeten Jodi, een Australische die voor onbepaalde tijd aan het reizen is. De hele wereld over is haar doel en zich misschien settelen in Engeland. Met zijn vieren gaan we die avond uit eten bij een alle you can eat buffet. Phil schuift het grootste gedeelte van het buffet naar binnen.

Ik besluit om woensdag het eiland weer te verlaten. Het waait al een aantal dagen stevig en op het eiland ontstaat enige paniek op maandag. Men is bang voor een storm waardoor de boot enige dagen het eiland niet zal varen. Ik neem het risico. Dinsdag is het windstil en stralend weer. Ik breng de dag door met Nina en Jodi. We zwemmen, luieren, kletsen en lachen veel. Phil zijn we kwijtgeraakt. Jodi zag hem eerder in de ochtend met zijn hebben en houden de jungle in gaan. Hij liever dan ik. Vooral wanneer ik later bij een winkel het overzicht van gevaarlijke en ongevaarlijke slangen die op het eiland voorkomen, bekijk. ‘’s Avonds neem ik hartelijk afscheid van hen. Nina komt eind februari voor het filmfestival naar Amsterdam en we spreken af elkaar weer te ontmoeten. Jodi wil, na Azië en India, richting Europa dus wie weet zie ik haar ook weer. Slaap nog een avond in mijn zielige kamertje, wel met een heerlijk bed.

Wanneer ik woensdagochtend de pier oploop om mijn boot te halen, hoor ik mijn naam maar kan niet ontdekken waar het vandaan komt. Opeens komt Phil de pier opbrengen. We nemen hartelijk afscheid van elkaar. We will meet somewhere! Tot mijn grote verbazing stapt Nina de volgende halte in. Gezellig, ze gaat eerder dan gepland naar een nog kleiner eiland. Daarvoor moet zij naar het vaste land, Sihanoukville. Een soort Mallorca-achtige badplaats die wij hebben omgedoopt tot Shitville. Tot haar afgrijzen zal zij daar een nachtje moeten blijven.

In Shitville nemen we opnieuw afscheid en ga ik op zoek naar mijn bus.