Mijn bus vertrekt pas om half een dus heb ik tijd voor een rustig ontbijt. Ik ga nog naar een pinautomaat maar deze weigert geld uit te betalen. Voordat ik op de boot stap, hoop ik nog te kunnen pinnen want op Don Khone, een eiland in de Mekong Rivier, is dit niet mogelijk.

Ik loop naar beneden. Nog een paar gasten die in het hotel verblijven, gaan naar Don Khone. Dit stelt mij een beetje gerust. Het blijkt een Amerikaans stel, Rick en Alisia, te zijn waarmee ik eerder de ochtend een tuktuk heb gedeeld. De reis verloopt voorspoedig. Tegen betaling van $7 regelt de reisleider de visa bij de grensovergang. Wanneer we bij de grens uitstappen, is de klamme hitte het eerste wat opvalt. Na een uurtje wachten, stappen we weer in de bus en vervolgen de reis. Ergens moeten we overstappen in een soort pickup. Deze is te klein voor alle passagiers inclusief hun bagage. Een paar dappere dodo’s gaan op het dak zitten. Ook een jonge vrouw klimt het dak op. No women on the roof, zegt de chauffeur. Maar daar heeft zij geen boodschap aan. Hij probeert haar nog tegen te houden door haar pols vast te pakken. Maar eenmaal boven begint ze te gillen dat hij haar niet moet aanraken. Ze is buiten zinnen. De chauffeur probeert wanhopig nog uit te leggen dat volgens de boeddhistische wetten een vrouw niet op het dak mag zitten. Haar reactie is op zijn zachts gezegd wonderlijk. Ze haalt een busje pepperspray uit haar tas en sprayt richting te chauffeur. Ondertussen blijft ze maar gillen dat je een vrouw niet mag aanraken. Een aantal van haar landgenoten nemen het voor haar op. De chauffeur blijft vriendelijk en vraagt aan de mannen in de pickup of zij op het dak kunnen zitten. Iedereen kijkt elkaar verschrikt aan. She is a nutcase fluistert een Brit die naast mij zit. Eenmaal beneden blijft ze boos. De scène duurt een half uur maar dan vertrekken we. De volgende stop is vlakbij de pier. Dit is de enige plek waar we kunnen pinnen. Terwijl de Amerikaanse Alicia op onze tassen past, loop ik samen met de haar man Rick en de Brit naar de pinautomaat. Terwijl we weglopen, begint de boze vrouw weer te krijsen. Misses Pepperspray is having another fit, zegt de Brit droog. Het duurt even voordat iedereen heeft gepind. De stemming bij de pinautomaat is vrolijk. We zijn opeens allemaal miljonair. Het is snikheet en terwijl ik nauwelijks beweeg, gutst het zweet langs mijn voorhoofd. Op richting boot, het is tegen vijven. We zitten op de boot maar vertrekken niet. Op de pier staat een groep Loatianen. Dan wordt duidelijk dat we pas vertrekken wanneer miss Pepperspray haar verontschuldigingen heeft aangeboden. Dat is ze niet van plan. Zij moeten haar excuses aanbieden. Ze vergelijkt het vastpakken van haar pols met een verkrachting, dreigt om de haverklap mensen in de fik te steken. Zo een 30 mensen zitten vast in de boot. Sommige worden ook boos op haar maar dat helpt niet. Na zeker een uur, het is inmiddels donker, vertrekken we zonder dat zij haar excuus heeft aangeboden. De Loatianen hebben foto’s van haar genomen en met de mededelingen dat zij dit aan de politie zullen melden, mogen we gaan. De eerste stop is het eiland Don Det en de boot gaat niet meer verder. Ben ik ff blij dat de Amerikanen dezelfde bestemming hebben en ook gestrand zijn. Heel schattig voelen zij zich verantwoordelijk voor me. We are gonna stick together, desnoods slapen ergens samen in een goot, grappen ze. Met veel moeite vinden we iemand die ons met zijn bootje, tegen betaling, naar ons Eiland kan varen. De Amerikanen hebben een bungalow in de buurt van die van mij. Een biertje over een half uurtje? Meerdere volgen en miss Pepperspray is het gespreksonderwerp.

De volgende ochtend besluit ik te gaan fietsen naar een van de watervallen. Don Khone is een klein eiland. Op een zandweg vol kuilen en veel stenen fiets ik naar de waterval. Die is enorm. Hoewel het nu het droge seizoen is, maakt de waterval veel indruk. Wat een watergeweld. Ik kom nog een man en later een ouder echtpaar uit de boot tegen en steeds gaat het over ons avontuur met miss Pepperspray. Na een ochtend fietsen, besluit ik dat het tijd is voor de lunch. Opeens hoor ik met naam. Het is Bruce de Brit die ik gisteren heb ontmoet. We eten samen iets en ik moet vaak lachen om dat hij droge humor heeft. Hij heeft een baan en zijn bedrijf is in januari en februari gesloten. Hierdoor kan hij al jaren veel reizen. Hij heeft veel van de wereld gezien en laat dit vaak blijken. Voor het eerst in 20 jaar reist hij weer alleen. Zijn relatie is pas beëindigd en hij is nog duidelijk aan het rouwen. We nemen afscheid en spreken af elkaar ’s avonds weer te ontmoeten. Ik heb met de Amerikanen afgesproken om samen een biertje te drinken. Na een welverdiende siësta ontmoet ik hen. De Amerikanen zijn met erg vervroegd pensioen gegaan, zij is 46 en hij 58 jaar oud. Ze hebben alles verkocht en willen een paar jaar reizen. Ook zijn ze op zoek naar een nieuwe woonplaats. Eerder was ik al begonnen over de ramp die Donald Trump heet en zij reageerden beiden opvallend neutraal. Wanneer Bruce zich bij het gezelschap voegt en ook over Trump begint, laten ze opnieuw niet het achterste van hun tong zien. We eten wat met zijn vieren. Wanneer de Amerikanen aftaaien, drink ik nog een biertje met Bruce. Voor iemand die zegt een veganist te zijn, rookt hij veel en kan ook aardig wat biertjes achter over slaan. We spreken af om de volgende ochtend samen naar een andere waterval te fietsen.

De volgende ochtend rond 10 uur komt Bruce mij ophalen. De wegen op Don Khone zijn allemaal zandwegen. We fietsen al snel het dorp uit. Ondanks dat het droge seizoen geniet ik van het groen. Helaas zijn de rijstvelden niet in gebruik en liggen zij er wat dor bij. De weg is vol kuilen en hobbels en terwijl ik even niet oplet, maak ik een buiteling. De schade valt mee. Al zit ik de volgende dag onder de blauwe plekken. Na een uurtje fietsen, zijn we bij de waterval. Deze valt in vergelijking tot de vorige een beetje tegen. Aan de andere kant van het eiland ligt een oude haven. Vanwege de watervallen konden de schepen de andere kant van het eiland niet bereiken. Hun oplossing; een haven en een spoorlijn waar de schepen op een trein werden gehezen om ze vervolgens weer aan de andere kant van ’t eiland weer te water te laten. Het uitzicht is er prachtig en weids. ’s Avonds heb ik met de Amerikanen afgesproken. Bruce haakt af. Hij vindt de Amerikanen saai en langdradig. Ik vind ze wel aardig. Ze zijn een beetje wereldvreemd en later op de avond zal blijken dat ze inderdaad erg langdradig kunnen zijn. Braaf luister ik naar hun lange verhandeling over hun voormalig werk op de olievelden in Alaska. Tegen negen haak ik af. De fietstocht in de hitte heeft me uitgeput en ik lig vroeg in bed. Zaterdag is mijn laatste dag op Don Khone. Het is erg warm. Ik maak en korte wandeling en vind een mooi terras aan het water. Ik lees wat maar geniet voornamelijk van het prachtige uitzicht. Aan het einde van de middag ga ik met de Amerikanen en Bruce een boottocht maken. Op een klein eilandje waar groenten worden verbouwd, genieten we van een prachtige zonsondergang. Ik heb geen zin om nog een avond met de Amerikanen te eten en na de boottocht nemen Bruce en ik met een smoes de benen. Omdat we beide bang zijn om ze toch tegen te komen gaan we buiten het centrum een biertje drinken en sluiten de avond af met een heerlijke Indiase maaltijd. Ook Bruce vertrekt morgen. Hij is een besluiteloos type en weet nog niet waar hij naar toe gaat. Hij overweegt een aantal plaatsen waaronder Tat Lo, een gehucht in de bergen wat mijn volgende bestemming is. We nemen afscheid maar de meeste toeristen bezoeken de zelfde plaatsen dus wie weet komen we elkaar weer tegen.