Om vijf uur ben ik wakker en kan nog een beetje snoozen. Om kwart over zes heb ik mijn rekening betaald en wacht ik op de bus. Het blijft Azië met Aziatische tijden. Rond kwart voor zeven word ik opgehaald door een motortaxi en naar een andere locatie gebracht. In een ander hotel moet ik wachten op een minibus. Het blijft een onduidelijke toestand. Ik stap in de minibus om nog geen vijf minuten later weer over te stappen in een grote bus. Een slaapbus met alleen bedden. Op zich nog wel even lekker. Ik doezel weg en wanneer ik mijn ogen weer open zie ik prachtige groene bergen met af en toe een huis en regen! De rit duurt ruim zes uur. Wanneer wij richting Sapa rijden zie ik de prachtige bergen met terrassen rijstplantages. Ik verheug me op de wandelingen en foto’s die ik ga maken. Rond de bergen cirkelen dikke wolken en het is hier droog. De weg is erg kronkelig en vrij smal. Er is veel verkeer, waaronder grote vrachtwagens. Dat houdt de buschauffeur niet tegen om in te halen. Tot grote paniek van een man voor me die om de paar minuten oh my god, hell no of iets dergelijks. Het is duidelijk dat hij bang is. We klimmen flink en rijden opeens dikke wolken in. Rond half twee rijden we Sapa in. Het is groter dan verwacht en inderdaad vrij toeristisch. Er zou een taxi op mij wachten maar ik zie niemand. Van mijn homestay ontvang ik en e-mail. Of ik er al ben? Na wat over en weer e-mailen blijkt dat mijn bus te laat is en dat de taxi op een verkeerde plek op mij staat te wachten. In deze streek wonen onder andere de Hmongs, een stam kleine mensen met opvallende gezichten. De vrouwen dragen, net als ik, grote creolen in hun oren. Dit schept een band. You big earring, me big earring, family lachen de vrouwen mij toe. Eén van de vrouwen wil oorbellen ruilen maar daar zie ik van af. Het begint zachtjes te regenen en een dikke mist trekt op. Ik vis mijn regenjas uit mijn rugzak. Eindelijk is mijn motortaxi er. Ik krijg een pothelm op en dan vertrekken we. Ta van ligt zo een 10 kilometer van Sapa. Bij het verlaten van Sapa moet ik een onduidelijke belasting betalen van € 2,75. Voor de onderhoud van de weg kan het niet zijn….. want zoals de chauffeur mij al verzekerde is die ronduit slecht. Veel stenen en keien en diepe kuilen. De dikke mist met een zicht van 20 meter zorgt er voor dat ik daadwerkelijk niets van het schitterende landschap mee krijg. Desondanks geniet ik van het avontuur. Na ruim een half uur arriveer ik bij mijn homestay. Het is frisjes en door de dikke mist ook erg vochtig. Ik heb een zeer minimalistische kamer maar wel met heerlijk dik dekbed. Vlak na mijn aankomst begint het echt hard te regenen. Ik klets wat met deze en gene. Een Koreaanse broer en zus koken vanavond Koreaans. Voor één van de gerechten moeten pinda’s worden, gepeld. Al snel zit ik met zo en tien mensen pinda’s te peilen. Het is een gemixt gezelschap 2 jonge Duitse stellen die samen reizen, en alleen reizende Fransman, Amerikaanse, Portugese, een stille Spaanse en de Koreaanse broer en zus. Het is snel gezellig. We zijn allemaal teleurgesteld over het weer. Dat valt in Vietnam nu erg tegen. Heet is vooral de regen die roet in het eten gooit. In de homestay eten we samen. Het is een gezellige groep. Vooral de Koreanen, de Portugese en de Fransman zijn gangmakers. Na het heerlijke Koreaanse eten wordt er gedanst en laat de gastheer ons huis gestookte rijstwijn proeven. De stille Spaanse gaat helemaal los en is het nog lang gezellig.
Tot mijn grote genoegen schijnt woensdag de zon en kan ik voor het eerst zien waar ik eigenlijk ben. De bergen en het uitzicht zijn fantastisch. Zelfs de zon schijnt en de temperatuur is aangenaam. Met z’n zevenen gaan we en wandeling maken. Op advies van de gastvrouw verruil ik mijn gympen voor een stel kaplaarzen. Ik zie er verre van charmant uit maar tijdens wandeling kan ik ongestoord door de blubberige dikke klei stampen. Het is een mooie wandeling. Af en toe verschijnt er een dikke mist die gelukkig ook weer snel weg trekt. We worden vergezeld door een groep lokale Hmong- vrouwen als gids. De afdalingen zijn glibberig. De Hmongvrouwen bieden helpende handen. Ondanks de hulp lukt het mij niet om op mijn benen te blijven staan. De kaplaarzen hebben weinig grip en een ongetwijfeld komisch uitziende glijpartij eindigt voor mij op mijn billen. In mijn val neem ik een van de vrouwen mee. We kunnen er beiden erg om lachen. We bezoeken een dorp van een andere stam en genieten van een lunch. De Amerikaanse zoekt contact terwijl ik die probeer te vermijden. Ze begint steeds over ‘all the drama’ die op haar pad is gekomen en ik wil het niet weten. Het is hard werken om deze verhalen te vermijden. Sinds één jaar is zij een digitale nomade. Zij heeft online Engelse les aan Chinese kinderen. Na zo’n zes uur wandelen zijn we terug. De Portugese is eerder die dag vertrokken en ook van de Duitsers en de Fransman nemen we afscheid. Ook ik maak plannen voor de volgende bestemming. Morgen ga ik met de nachtbus naar het eiland Cat Ba. Een reis die zeker 14 uur in beslag zal nemen. In een andere groepsamenstelling eten we samen. Zo gezellig als gisteren wordt het niet. Ik ben ook moe van de wandeling en ga vroeg slapen.
Het is nu donderdag terwijl ik dit verhaal aan het schrijven ben. Het is weer net zo mistig en koud als bij aankomst. Ik hang een beetje rond, klets af en toe met de Amerikaanse. De Spaanse gaat vanavond ook naar Cat Ba. Haar Engels en mijn Spaans zijn zo beroerd dat het niet heel gezellig zal worden. Wel kan de kosten voor de taxi delen ?.