mariscaj.reismee.nl

De gouden rots

Opnieuw word ik vroeg wakker van het vreselijke geluid van mijn wekker. Ik merk dat ik toch wat nerveus ben. Na mijn treinavontuur van gisteren hoop ik dat ik de plaats van bestemming weet te bereiken. Na een weekje niets doen op bekend terrein is het nu even schakelen naar de meer avontuurlijke reisstand. Mijn hotel zit tegenover het treinstation. Dus die weet ik te vinden. Ik koop voor € 1,40 een eerste klas kaartje voor de 5 uur durende treinrit. Ik klets even met de mannen achter het loket omdat ze het wonderlijk vinden dat ik uit Nederland kom. Dutch people very tall and white. Inderdaad…Ik ben geen van beide. Dan word ik aangesproken door 2 jonge vrouwen die achter mij in de rij staan. Ik weet niet wat voor taal ze spreken maar ik versta ze niet. Na 3x vragen, kom ik erachter dat het Belgen zijn die in een zwaar Vlaams dialect spreken. Waar ik naar toe ga? Ook zij gaan naar Kyaiktoyo en uiteindelijk Kinpun. Ze kopen ook een kaartje en met zijn drieën lopen we naar de trein. Een jong meisje loopt mee om te laten zien in welk wagon onze stoelen zijn. Met de Belgische vrouwen heb ik een klik. Al snel kletsen maar lachen we vooral veel. Ze heten Natascha en Judith en zijn halverwege de dertig. Natascha heeft een gezin maar wilde graag met haar hartsvriendin Judith op reis. Judith, degene met het zwaarste dialect, is single. De treinreis is erg mooi. We rijden langs kleine dorpjes met veel krakkemikkige bamboe hutjes en de natuur is prachtig. De rit, afgewisseld met dutjes en kletspraatjes gaat snel. Bij aankomst in Kyaiktoyo gaan we op zoek naar de pick-up truck die ons naar Kinpun moet brengen. Met de hulp van de vriendelijke bevolking vinden die snel. De pick-up zit al vol. Een bankje in het midden wordt uitgeschoven wat dozen worden verplaatst en we kunnen mee. Natascha en Judith hebben in de trein een kamer geboekt in hetzelfde hotel als ik. Ook zij blijven hier maar 1 nacht en willen vanmiddag naar de gouden rots. Ze dragen beide heel weinig kleding, hele korte broekjes en minuscule topjes. Ik leen Natascha één van mijn rokken. Gisteren moesten zij bij een tempel kleding huren omdat zij er anders niet in kwamen. We gaan eerst iets eten. De Birmaanse keuken is niet mijn favoriet. We bestellen een curry, staande uit drie erg kleine stukjes kip en heel veel rijst. De gouden rots, die gevaarlijk op een berg hangt maar door een haar van boeddha op zijn plaats wordt gehouden, is een bedevaartsoord. Het is een flinke klim naar boven. De wandeling omhoog duurt 5 uur en de weg terug 3 uur. Gelukkig kun je er ook met een truck naar toe. We vinden snel het station en moeten meelopen met een meneer. Voordat de truck in mogen wordt onze temperatuur met een soort pistool opgemeten. Alle drie worden we goed bevonden en mogen aan boord. Het is een grote truck met weinig beenruimte en heel veel mensen. De 3 kwartier durende rit, bijna steil omhoog met vooral haarspeldbochten, vraagt veel van de pelgrims. De meeste zien er al snel heel ziek uit. Natascha en Judith, die een paar rijen achter mij zitten, waarschuwen me lachend dat degene achter me er uit ziet alsof hij iedere moment kan gaan overgeven. Gelukkig weet ik droog de top te bereiken. Als toerist moet je entreegeld betalen. Pelgrims mogen gratis naar binnen. Wanneer we het terrein oplopen, wordt er plotseling iets op mijn voorhoofd gericht. Ik schrik me een ongeluk maar het betreft een temperatuurpistool. Ik ben nog steeds okay en mag verder. We wandelen rond en maken foto's. Ik maak foto’s van Judith maar geef de opdracht snel aan Natascha. Judith is erg kritisch… De zoveelste foto wordt afgekeurd omdat er iets met haar voet die raar op de foto staat….?! Met één van de laatste trucks keren we tegen 6 uur terug. Onderweg naar beneden is het Natascha die lichtelijk onwel wordt. In het kleine dorpje vinden we een ander restaurantje waar we opnieuw een minimale maaltijd krijgen voorgeschoteld. Bij ons hotel informeren we naar de bustijden voor onze reis van morgen. De reis naar Hpa'an zal 3,5 uur duren. We besluiten de bus van 9.00 uur nemen. Moe van deze volle dag gaan we vroeg slapen.

Reacties

Reacties

Mieke

Wat een heerlijke verhalen weer allemaal ! Hier is t donker & koud. Fijn om mee te genieten zo ! Liefs Mieke

Will

Ha ha ! Een vreemde taal, dat Vlaams ! Ja maakt wel weer pittige tochten ......

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!