Donderdag kan ik een soort van uitslapen. Met Judith en Natascha reis ik door naar Hpa'an met de bus van 9.00 uur. Wanneer ik mijn rugtas aan het inpakken ben, komt Natascha de geleende rok terugbrengen. Het gaat niet met Judith. Ze moet overgeven en heeft last van haar darmen. Bij het ontbijt schuift Judith aan en ziet er inderdaad beroerd uit. Natascha is bang dat ze niet in staat is om te reizen. Kinpun is een klein dorp waar weinig te beleven valt. Natascha is bang dat ze hier stranden en dat zij hier niets kan doen. Terwijl we op de pick-up wachten die ons naar het busstation in Kyaiktiyo moet Judith rennen naar de wc. De pick-up zou ons om 8.30 uur komen ophalen maar hier hebben ze een andere klok. We kletsen met een ouder Duits echtpaar die een paar maanden door Azië trekken. Rond 9 uur worden we opgehaald. De pick-up zit vol. Ik verbaas me wat er allemaal meegaat; een fiets met een kip in fietsmandje, veel tassen en dozen. Bij aankomst in Kyaiktiyo moeten we nog op de bus wachten. Met Judith gaat het niet goed. Ze staat over te geven en ziet heel wit uit. Een Birmaanse vrouw komt heel lief haar nek masseren. Het lijkt alsof ze harder gaat overgeven en moet rennen naar een wc. Later vertelt ze dat het wel heeft geholpen en dat zij zich beter ging voelen. De bus is gearriveerd maar we vertrekken niet in afwachting van Judith en Natascha. Ik heb gelukkig een zitplaats op een gewone stoel. Omdat de bus vol zit moeten mensen op krukjes plaats nemen in het gangpad. Tegen tien uur vertrekken we om bijna vier uur later aan te komen in Hpa’an. Judith en Natascha logeren in een ander guesthouse. Mijn guesthouse kan ik lopend bereiken. Al snel krijg ik een berichtje van Natascha; of we samen iets gaan eten. Ik boek een tour voor de volgende dag die mij langs de hoogtepunten in de omgeving zal brengen. Natascha en ik vinden snel een restaurant met goed recensies. Die blijken te kloppen. Ik eet heerlijke noedels en bestel groente. Hier weten ze weinig tot geen groente dus smaakt het heerlijk. We wandelen door het plaatsje en belanden bij de nachtmarkt. Judith stuurt een berichtje dat het beter gaat. We halen haar op een wandelen nogmaals over de markt. Ik eet wat samosas. Natascha is het type ‘wat de boer niet kent…’. Nadat ze uitgebreid heeft vertelt dat ze geen kokosnoot lust, krijgen we een stukje pannenkoek aangeboden. Die smaakt heerlijk. We bestellen er één om hem samen te delen. Terwijl de pannenkoek wordt gebakken, vraagt Natascha aan mij wat de witte stukjes zijn die door het beslag worden geroerd. Kokosnoot! Samen kunnen we er smakelijk om lachen. We drinken nog een heerlijke mangosap en nemen afscheid van elkaar. Zij gaan morgen met de scooter op pad en ik georganiseerd.

Vrijdagochtend word ik om 9.00 uur opgehaald voor de dagtour. Wanneer ik in de tuktuk stap, vraagt een vrouw die ik nog nooit heb gezien waar mijn vriendinnen zijn. Ik reis alleen is mijn antwoord. Zij kan mij haarfijn vertellen wanneer ik naar de Golden rock ben geweest, hoe laat ik terug was en dat ik gisteren samen met mijn vriendinnen vroeg ben vertrokken uit Kinpun. Ik logeerde in hetzelfde hotel licht ze toe. Ik stel me voor. Zij heet Nancy, komt uit het voormalige Oost- Duitsland met een Nigeriaanse vader en Duitse moeder. De andere passagier is de 70-jarige Werner uit Oostenrijk waarvan al snel duidelijk wordt dat het een vervelende snobistische betweter is. Werner heeft veel gereisd en in het buitenland gewerkt. Hij noemt graag ingewikkelde en onbekende plaatsnamen overal ter wereld met de vraag of wij daar al zijn geweest. Nancy reist voor de 2e keer alleen en is graag alleen. Zodra we ergens aankomen, sprint ze uit de tuktuk en is weg. Meerdere groepjes bezoeken in hetzelfde tempo de tempels en grotten. Ik klets met de moeder van een Engels gezin die een half jaar reizen. Ze willen zo min mogelijk vliegen en zijn vanuit Polen over land met openbaar vervoer in vijf maanden tijd naar Myanmar gereisd. Myanmar is hun laatste bestemming. Ze geeft heel eerlijk toe dat er momenten zijn geweest dat ze huilend naar huis wilde. Maar dat kon niet omdat wij ons huis hebben verhuurd voegt ze er nuchter aan toe. Bij één van de tempels klim ik met een vroeg gepensioneerde Canadees naar de top van het bergje waar we een geweldig uitzicht hebben. Hij heeft als lasser gewerkt en in tegenstelling tot wat zijn uiterlijk doet vermoeden is hij een yogafreak. Ik kan erg met hem lachen. In onze tuktuk heeft Werner het hoogste woord. Bij mij heeft hij al op het knopje kattenkop gedrukt maar door flink op mijn tong te bijten kan ik me inhouden. Werner vertelt dat hij op 55 jarige leeftijd is gestopt met werken. Hij vindt dat mensen te veel zeuren en gewoon op die leeftijd moeten stoppen met werken. Waarbij hij buiten beschouwing laat dat hij een goed betaalde baan bij de overheid had. Nancy antwoordt duidelijk geïrriteerd dat zij tot 67 moet werken en nauwelijks rente over haar spaargeld krijgt. Werner is heel even stil. We bezoeken grotten en tempels. De natuur is mooi. Bij één van de tempels worden vogels verkocht. Een vogel kopen en vrijlaten brengt geluk. Voor €2,- koop ik een vogel. Geluk is meegenomen maar ik heb vooral te doen met de vogels in een klein kooitje. Aan het eind van de middag gaan weer naar onze laatste stop, de vleermuizengrot. Met Nancy, die niet meer wegrent, zit ik gezellig te kletsen. Ik kom Judith en Natascha tegen die enthousiast over hun avonturen vertellen. Dan begint het… Uit een gat in de berg komen duizenden vleermuizen vliegen. Voor roofvogels is het etenstijd en happen behendig vleermuizen uit de lucht. Het is 19 uur wanneer we, alle drie moe, terug keren. Ga nog snel eten, geniet van een douche en slaap als een roos.