Het is nu alweer vrijdag en ik heb het hier heerlijk naar mijn zin. Doe weinig, lig in mijn hangmat, lees, eet, klets en dut. De eerste dag is, net als bij aankomst erg bewolkt. Ieder nacht/vroeg in de ochtend regent het . Vanaf donderdag breekt steeds vaker de zon door.

Het strand is op loopafstand. Het water is heerlijk warm, erg zout maar geen enkele reden tot klagen. Inmiddels heb ik een manier gevonden om vriendelijk naar Piet, die standaard aan de grote tafel in de entree/gemeenschappelijke ruimte van guesthouse zit, toe te blijven maar nog voor hij zijn verhaal kan vertellen alweer vertrokken te zijn.

Anne en Edwin vertrekken morgen richting Cambodja. Ik blijf nog een dag van het strand genieten en zal zondag naar het Noorden afreizen.

Edwin wil vandaag rustig chillen dus Anne en ik besluiten er vandaag op uit te trekken. Eerder hebben we al onderzoek gedaan. In een georganiseerde trip; snorkelen, boomtoppentocht of hele lange trekking hebben we geen zin. We besluiten zoals zo vele een scooter te huren en lekker het eiland rond te touren. Even lijkt een regenbui roet in het eten te gooien maar het klaart al snel op. Wij slaan wat proviand in, bikini's alvast aan, huren een scooter, kopen een landkaart, tanken nog wat bij. Volgens mevrouw de verhuurster moeten we dan een heel eind komen. Ko Chang is een bergachtig eiland met veel baaien, jungle en watervallen. Er loopt één weg dus heel erg verdwalen, kunnen wij niet.

Anne, degene met motorrijbewijs, rijdt en ik achter op. Wat hebben we er zin in. Na vijf minuten de eerste klim en een haarspeldbocht. Anne geeft vakkundig wat gas bij voor de klim en in een fractie van een seconde zie ik een witte bus op ons afkomen. Anne weet het busje op een haar na te ontwijken. Tijd om te gillen of iets dergelijks heb ik niet. We schieten met scooter dwars de weg over richting berm en afgrond. We hotsen en botsen over gras om een paar secondes later met het achterwil klem tussen twee betonnen stoepranden die in de berm liggen tot stilstand te komen. Geschrokken kijken we elkaar aan. Beide geen schrammen. Scooter staat wel klem maar wij zijn oke. Terwijl wij aan de scooter sjorren, besluiten we dat het einde trip is. Er stoppen veel busjes, waaronder een taxibus met toeristen. Ik hoor Anne nog roepen no pictures, please! Gelukkig stopt er ook behulpzame Thais. De weg naar beneden ziet er vreselijk steil uit. We lopen wel terug. Al zal dat ook geen makkelijke opgave zijn met de scooter aan de hand. Eén van vriendelijke Thais helpt ons door te scooter naar beneden te rijden. Gelukkig zijn we vlak bij het strand. Het angstzweet gutst van onder onze helmpjes. We weten niet hoe snel we de scooter op slot moeten zetten om naar het strand te lopen. Op het strand worden meteen aangesproken door een groep toeristen die ons ongeluk hebben gezien. Did you survive? Ik krijg nog een actiefoto van ons sjorrend aan de scooter te zien. Meneer beloofd mij te foto toe te sturen dus geef ik hem mijn emailadres.

Om gezichtsverlies naar de verhuurder te voorkomen, blijven we de rest van de dag op het strand. Wel zo veilig.