Zaterdagochtend word ik gewekt door een akelig geluid....... een wekker die ik wel hoor. Vandaag staat een dagtochtje naar Ha Long Baai op het programma. Net als thuis snooze ik te lang. Ik ren naar beneden voor een snel ontbijt. Bij het binnenschuiven van het laatste stukje fruit (heerlijk) staat de chauffeur in de lobby. Drie vrouwen uit Estonia die ook in het hotel logeren, gaan ook mee. We worden welkom geheten door een gids die onverstaanbaar Engels spreekt. Daarna vult de bus zich met voornamelijk Aziatische toeristen. Het is een koude en zwaar bewolkte dag. We rijden een aantal uur door een weinig aantrekkelijk landschap. Veel industriegebied met fabrieken die heel warm water in de rivier loodsen. Onderweg maken we de verplichte commerciele stop bij een werkplaats voor gehandicapten die schilderijen borduren en waar veel andere (lelijke) spullen zoals gigantische beelden worden verkocht.

Dan zijn we er Haipong. Vanaf hier vertrekken de boten naar Ha Long Baai. Aan boord word ik ingedeeld bij de tafel van de Estoniaanse (??) vrouwen die weinig moeite doen om aardig te zijn. In een rap tempo word de luch geserveerd. Het eten met stokje wil maar niet lukken. Twee Italianen hebben er nog meer moeite mee dan ik en we krijgen gewoon bestek. Al die rotsen en bergen in het water maken veel indruk zelfs in dit donkere weer. Ik begrijp dat er zo'n 2000 zijn en dat je dagen moet varen om ze allemaal te zien. Dan is het tijd voor een tochtje in roeiboot, net op het moment dat het gaat regenen. Vanwege de hoge waterstand kunnen we de grot niet binnenroeien dus reden voor Marisca om aan boord te blijven. Net als één van de Estoniaanse. Ze heeft last van haar buik en we raken aan de praat. Haar vriendinnen spreken geen Engels, licht ze toe. Zij hebben twee weken door Vietnam gereist en vertrekken morgen weer naar huis. Over de terugreis doen zij, net als de heenreis, 2 dagen (HongKong, London, Finland, Estonia en dan nog 2 uur met de trein!!!). Triinu, de engelssprekende Estoiniaanse, kijkt uit naar terugkeren; de dames hebben last van onderlinge spanningen. We bezoeken een grot en ondertussen kletsen Triinu en ik wat af. Ook over eten. Net als ik wil zij graag slang eten maar krijgt zij haar vriendinnen niet mee. Ze hoopt vanavond op tijd terug te zijn omdan maar alleen slang te gaan eten en vraagt of ik mee wil gaan. Van een medewerker van het hotel heeft zij gehoord dat in één van de buitenwijken van Hanoi, Snake Village, alleen maar restuarants zijn die slang serveren. Bij terugkomst in Hanoi blijkt dat we te laat zijn. We spreken af om de volgende dag in Snake Village te gaan lunchen. Die avond eten we samen iets in de buurt terwijl haar vriendinnen gaan drinken.

De volgende dag is het net zulk 'koud' (18 graden), bewolkt en regenachtig weer als de dag ervoor.Ik wil graag een yogales volgen. Eerder had ik al een adres gevonden en de vriendelijke medewerkers van het hotel hadden al een paar gebeld maar er wordt niet opgenomen.Omdat het in de buurt is besluit ik langs te lopen maar de studio is gesloten. Ik krijg van de hotelmedewerkereen ander adres van een fittness- en yogacenter, ook op loopafstand, in het chique gedeelte van Hanoi. Het fitness-gebeuren zit in een groot pand waar vierkante vietnamese mannen in een sportuniform rondlopen. Voor een yogales moet ik een dagkaart ad $30,- kopen. Ik pas.

Dan is bijna tijd voor mijn lunchdate. Ikontmoet Triinu in de lobby. We houden een paar taxi's aan maar Vietnamezen spreken nauwelijk engels en onze 'Snake Village' levert voornamelijk vage blikken op.Terug naar het hotel voor deze tekst in het Vietnamees en dan lukt het. Het is een race tegen de klok omdat Triinu een vliegtuig moet halen. Eenmaal in Snake Village zijn alle restuarants dicht. Bij één staan een aantal jongens buiten.We gebaren dat we slang willen eten. Eén van hen gaat bellen en drukt Triinu een telefoon in haar handen. Zij krijgt een Engelssprekende mevrouw aan de telefoon die beloofd binnen 2 minuten er te zijn. En dat klopt. Binnen no time komt een kleine Vietnamese aanscheuren op een brommer. 'I cook 7 snakedishes for you, very quick'. Ondertussen lopen we naar een aantal hokken waar cobra-achtige slangen liggen. Terwijl één van de jongens een slang uit een hok haalt, vraagt mevrouw 'You want snakeblood? I chop this snake'. No snakeblood roepen wij in koor.

In het lege restuarant volgen de gerechten in rap tempo; alle onderdelen van de slang worden gebruikt. In een hoekje zit één van de jongens die steeds vriendelijk op de kaart aanwijst wat wij eten. Een glibberige maar smakelijk soepje met slangevlees, een onduidelijke massa met snakeribs (hebben slangen ribben?) en pinda's die je met een soort kroepachtig iets moet eten. Slangelongen met ananas en bamboescheuten, geen succes. De slangelongen zijn een soort slakachtige substantie die je maar niet kan wegkauwen, stukken gebakken slang (slang heeft weinig vlees), rijst met flinters gefrituurde slang en een paar soorten rolls. We eten snel en over het algemeen smakelijk om weer in een taxi te stappen richting hotel. Triinu is te laat en in hotel wachten (nog bozere) vriendinnen op haar. Mij negeren ze maar van Triinu neem ik hartelijk afscheid.

Ondertussen in het alweer tijd voor het avondeten en ga ik er zo weer op uit. Morgen nog één dag Hanoi en weer tijd voor wat cultuur.

Dinsdagochtend vlieg ik naar iets warmere oorden (ook bewolkt maar wel 23 tot 26 graden volgens weeronline) Hue.