Donderdagochtend gaat opnieuw vroeg een wekker. Dit keer voor vertrek richting Hoi An. De bus komt mij om rond 8 uur 's morgens ophalen. De avond ervoor heb ik na het avondeten nog zitten babbelen met meneer Thrang, de eigenaar van het hotel. Met zijn beperkte Engels, handen en voeten komen we toch nog aardig ver. Meneer is een meubelmaker met en grotepassie in kunst. Hij heeft een uiterst charmant hotel met extreem vriendelijk personeel. In tegenstelling tot de avond ervoor is het erg rustig in de centrale ruimte. 'It is really qiuet'. Ja antwoord mener Trangh 'Only old men in the hotel, sleep early'. Hij praat over kunst en laat mij foto's zien van een aantal kunstprojecten en van zijn huis net buiten de stad die in Miami niet zou misstaan. 'I am gonna drink wine, you want'. Ik pas. Een hele dag op pad en het korte nachtje voel ik. Bovendien moet ik mijn tas inpakken.

Iets over achten haalt een minibus mij en daarna nog andere mensen op. Ik hoop niet dat we hierin de komende 3,5 uur met z'n allen opgepropt naar Hoi An moeten reizen. Maar we worden naar een andere plek gebracht waar we op 'big bus' moeten wachten. En wachten op 'big bus' doen we zeker. Twee uur later komt 'big bus' dan eindelijk. Eerder had ik al gehoord over de slaapbus maar begreep het fenomeen niet goed. Bij het binnentreden van de bus wordt het concept mij duidelijk. Geen gewone stoelen maar alleen maar bedden in de bus. Het klimaat in de bus doet denken aan het tropisch regenwoud. Schoenen moeten uit en ik klim in een bed bij het raam. Naast mij ligt een Fransaice die net zo verbaasd is als ik. We rijden Hue uit en het blijft donker en regenen. Na 1,5 uur de eerste stop. Ik raak aan de praat met een Fransspekende Belg die ik al eerder heb gezien en hij mij ook. Al die regen stemt hem treurig. Na Hoi An vliegt hij naar Ho Chi Min voor de zon. We gaan een klimaatzone over en ik hoop dat het weer vanaf nu beter zal worden. Al heb ik wel gezien dat een soort koudefront met mij reist en het vanaf vandaag minder weer zal zijn in Hoi An. De bus volgt een verkorte route door een tunnel in plaats vandoor de bergen. Met regen rijden we de tunnel in en aan de andere kant is het droog en zonnig!

Bij de eerste stop, Da Nang, zie ik mensen in t-shirts lopen. Heerlijk. Rond twee uur komen we aan in Hoi An en kan eindelijk mijn vest uit. Ik heb een hotel op het oog wat ik lopend moet kunnen bereiken. De straat vind ik snel maar allen ligt het hotel wel erg aan het eind van de straat en buiten het centrum. Stiekem ben ik blij dat ze vol zitten. Ik houd een korte pauze onder het genot van een koude cola en vervolg mijn weg. Ook mijn 2e keuze zit vol. Ik begin 'm te knijpen. Ik word aangesproken door een man die mij zijn hotel adviseert. Ik loop mee. Ze hebben een goedkope kamer vrij. Ik besluit de kamer te nemen. Zet mijn tas in de kamer om in te gaan checken en kijk nog eens rond. Het is wel een hele treurige kamer en kan mij zo voorstellen dat hier 's avonds veel ongedierte rond loopt. Pak mijn tas op, lever de sleutel weer in en ga verder op zoek. Van Mieke heb ik nog een adres gekregen en daar hebben ze nog een kamer vrij. Wel aan de straatkant. Maar ik ben blij. Ga er meteen op uit. Voor het eerst deze vakantie op slippers. Verheug me op het zien van opnieuw een brug. Dit keer een hele oude overdekte Japanse brug. Ik neem meteen een verkeerde afslag, kom niet uit in het centrum maar wel bij een kleine markt. Ik loop terug en besluit eerst even iets te gaan eten. Steek de straat over en het is niet te geloven...., loop tegen Harry en Jeanette aan. Ook zij zijn met stomheid geslagen maar vragen al snel of ik straks iets met ze ga eten. Bij het afspreken, hebben wij elkaar toch niet zo goed begrepen en lopen elkaar mis. Ik ga alleen eten, loop naar het centrum waar het een drukte van belang is. Een keer per maand is er een festival. In de oude stadskern branden alleen lampionnen en zijn er diverse optredens. Op de rivier drijven voor geluk kaarsen. Helaas is het ook erg druk. Vanwege het Chinese nieuwjaar zijn veel mensen vrij en gaan op vakantie. Het stikt van de Aziaten, konininnedag is er niets bij. Ik eet een heerlijke kip met groene papaya. Weet redelijk snel mijn hotel weer te vinden.

Vrijdag en weer gaat vroeg een wekker. Dit keer voor de kookcursus die ik gisteren nog heb geboekt. Ik word opgehaald door een taxi. Bij een cafe vlak bij de centrale markt van Hoi An ontmoet ik de rest van de groep. Een stel uit Australie waarvan de vrouw een geweldig gevoel voor humor heeft, een stel uit Nederland, een bijzonder stil stel uit Italie en een vrouw uit Haiti. Het is een van de weinige keren deze vakantie dat ik een donkere vrouw zie. Voor haar blijkt later ook. Al snel zoektzij contact zoekt; 'I hardly see any brothers and sisters here'. In de groep zit ook een Chinese vrouw uit Hongkong die erg aan Ushi doet denken. Gedurende de dag blijkt dat zij nog meer Ushi is dan Wendy van Dijk speelt. Ze wringt zich overal tussen en om de haverklap steekt zij haar vinger op om met een hoge stem beginnend met 'excuse me' en vraag te stellen of iets te melden. Wanneer gevraagd word of we iets niet eten heeft Ushi een hele waslijst.Wanneer ik vertel over mijn plan om, na Hoi An, met de bus naar Dalat te reizen antwoord zij dat er geen treinen vanuit Hoi An vertrekken. Daarom ga ik met de bus antwoord ik nog. Wanneer het gesprek een rare wending krijgt of Da Lat nou aan de kust of in de bergen ligt, heb ik het idee dat ze me in de maling neemt en haak ik af.

We lopen over de markt, doen inkopen en krijgen uitleg over de producten. Heerlijk weer zo een markt met al die geuren, kleuren, mensen, lawaai. Na de markt volgt een boottocht naar de kookschool buiten de stad. We krijgen allemaal een kegelhoed op (ja, ik heb een foto). Waarom is onduidelijk. Bij de kookschool aangekomen, gaat het feest beginnen. Een prettige bijkomstigheid is dat de leraar verstaanbaar Engels spreekt. Als eerste maken we een springroll met garnalen, varkensvlees en veel verse kruiden en groenten. Voor mijn vertrek ben ik met Anne en Brian Vietnamees gaan eten. Een pannekoek met garnalen heeft toen veel indruk gemaakt. Gelukkig staat deze ook op het programma. Heerlijk, ik maak het met plezier en met nog meer plezier eet ik 'm op. Een soepje en nog een soepje volgen. Met Marie, die geboren is in Haiti, opgegroeid is in Frankrijk maar nu alweer 10 jaar in Engeland woont kan ik het goed vinden. Zij is met haar vriendal 8 maanden aan het reizen en heeft nog twee maanden tegoed voordat zij terugkeren naar Engeland.

Tegen twee uur zit de kookles en op en worden we teruggebracht naar onze hotels. Ik ga later die middag de stad in om te informeren naar een vervolgreis en eventueel een trip naar de Marmerbergen. Marie heeft mij foto's laten zien en Ushi vertelde dat het maar een half uur buiten de stad ligt. Van het reisbureau begrijp ik dat de rit naar Da Lat zeker 20 uur in beslag zijn nemen...... Phoe. De Marmerbergen kun je of per scooter of met privechauffeur bereiken. Hier moet ik allemaal over nadenken. Ik zoek een nieuw onderkomen omdat het wel erg onrustig is opmijn huidige adres.Na opnieuw een heerlijke maaltijd te hebben gegeten loop ik nog door de stad. Ongelooflijk het aantal Aziatische toeristen. Ik moet vooral lachen om de manier waarop zij poseren voor de foto's. Ze zijn dol op het vredesteken en kitsche composities.

Vandaag geen wekker. Al word ik wel vroeg wakker van het helse kabaal van het verkeer. Ik neem de tijd pak rustig mijn tas in en vertrek naar mijn nieuwe adres. Ondertussen weet ik niet wat mijn vervolgstap gaat worden. Ik zie ergop een busreis van 20 uur. Alle vragen duizelen mij. Ik wil nog wat zien in Hoi An maar het is geen mooi weer, ga ik wel of niet naar Nha Trang?????

Eerder heb ik gelezen over een werkplaats voor gehandicapten die ambachtelijke spullen (servies, sieraden, linnengoed, etc) maakt en deze verkoopt in een winkel. Zij blijken ook een theehuis te hebben waar doven werken. Ik besluit hier een kopje thee te gaan drinken. Ik kom in een prachtige serene omgeving met een interieur wat ik geheel zou willen meenemen. Ik neem plaats voor het raam. In het centrum zijn de hordes Aziatische toeristen nog niet neergestreken. Op bepaalde tijden wordt er geen verkeer toegelaten (auto's zijn sowieso verboden) wat de rust nog meer ten goede komt. Want het geraas en getoeter de hele dag blijft wennen. Ik geniet van meerdere soorten thee die in in prachtig servies wordt geserveerd. Proef veel soorten koekjes, passievruchtkoekjes zijn mijn favoriet. Rustig lees ik nog een keer de Trotter en hak dan eindelijk de knoop door. In de omgeving van Nha Trang is er nog voldoende wat ik wil zien. Ik besluit om morgen nog een tour door de stad te doen en dan 's avonds naar Nha Trang te vertrekken, busrit van 13 uur. Vanuit Nha trang kan ik later dan door naar Da Lat. Ondertussen breekt de zon door en wordt het warm. Op weg naar het reisburo kleed ik me dan eindelijk om in een jurkje en vertrek weer op slippers. Alle komende bussen zitten vol vanwege het einde van de Tet (chinees nieuwjaar)-vakantie. Ik kan pas dinsdag vertrekken. Mijn hotel zit morgen vol dus zoek ik een nieuw onderkomen wat vrij snel lukt. De zon schijnt, de weersverwachtingen gunstig, het eten is hier erg goed dus ach....