Zaterdagochtend word ik al vroeg opgehaald door een bus die mij naar het vertrekpunt voor de reis naar Saigon brengt. Het ritueel komt mij zeer bekend voor. Er is altijd sprake van paniek. Uit het rijdende bus springt de bijrijder die haastig mijn tas pakt. Ik heb nauwelijks de tijd om te gaan zitten en weer rijden alweer. Bij meerdere hotels herhaalt dit ritueel zich. Deze reis valt het mij op dat je in verhouding weinig Westerlingen ziet. Het voornamelijk Aziatische mede-passagiers (Ik kan het verschil niet zien dus gooi ik ze op een hoop). Ik neem plaats bij het raam en al snel word ik aangesproken door een Aziatische omdat ik op haar plek zit. Dat klopt, ik behoor aan het gangpad te zitten. Bij vertrek blijkt de bus grotendeels leeg dus zoek ik toch een plek bij het raam. De reis zal ergens tussen de 7 a 8 uur duren. Bij de tweede stop, die wat langer duurt, vind ik het alweer tijd voor een hapje. Al snel vraagt een westerse mevrouw of ze bij mij mag komen zitten. Bij het instappen was ze me al opgevallen. Ze reist met een man die er vreselijk chagrijnig uit ziet. Beide dragen ze een (wandel)outfit in beige en groene tinten. Ik schat haar een jaar of 60 maar wel met een jeugdige uitstraling. We stellen elkaar de bekende vragen over het verblijf in Vietnam en de duur van de reis. Het eerste wat opvalt, vooral vanwege haar keurige voorkomen, is dat zij in iedere zin om de paar woorden fucking, shit of shitty gebruikt. Ook "wanker" blijkt later is een geliefd woord. Ze reizen nu twee maanden door Vietnam en haar echtgenoot heeft het gehad. Een maand Cambodja staat nog op het programma, but I am not sure we are f*****g gonna make it. Reizen doet ze het liefste zo primitief mogelijk terwijl hij in betere hotels verblijft. Tot nu toe zijn ze voornamelijk in het koude noorden geweest terwijl hij van zon houdt. Sarah, een Engelse, heeft veel zelfspot en een gevoel voor humor waar ik wel van houd. Ze vertelt dat zij hemzo'n 10jaar geleden tijdens een reis van 11 maanden heeft ontmoet. Uit haar verhaal maak ik op dat ze een vogelaar is. Do you call it a birdwatcher? vraag ik. Yes or a boaring basterd! Ze komt naast me zitten in de bus en zit vol met verhalen. Geregeld heb ik de slappe lach. Bijvoorbeeld wanneer ze vertelt over haar gebrek aan smaak aangaande kleding. Zo wijst ze me op haar schoenen. Een paar zeer oncharmante degelijke beige stappers die ze met gestreepte sokken draagt. I just don't give a shit that I look shitty. Sarah heeft jaren in het onderwijs als scheikundelerares gewerkt. Ze is vroegtijdig met pensioen gegaan en woont sindsdien in Frankrijk bij haar Franse echtgenoot.

De reis verloopt vooral door het gezellige geklets snel. Rond vier uur rijden we Saigon in. Bij het uitstappen valt al eerste de warmte op en daarna het immense lawaai. Nu ben ik al redelijk gewend aan het constante getoeter, het lawaai van al die brommers en auto'smaar hier is het wel erg druk. Na het uitwisselen van emailadressen neem ik afscheid van Sarah. We must meet again!
Omdat ik maar een paar uur in Saigon verblijf, heeft het hotel in Da Lat een kamer gereserveerd in Saigon. Ik zal worden opgehaald. En dat klopt na een kwartier wachten bij het kantoor van Sinhtoerist stapt en jonge Vietnamese op mij af; are you Marisca? En paar minuten later zit ik zonder de verplichte helm achterop en scooter en scheuren we door het drukke verkeer. Om het nog spannender te maken, spook rijdt ze ook nog een stuk. Een gebruikelijke gewoonte in Vietnam. Ik heb een kamer op de bovenste verdiepingen hoor het verkeer nog razen...... Ik zit aan mijn toetertax merk ik en ben blij dat ik morgenochtend weer mag vertrekken. Ik eet en pizza in de buurt van het hotel, reserveer een bungalow voor de eerste avonden op Phu Qouc en ga vroeg slapen omdat de taxi mij om half zes in de ochtend komt ophalen.

Voordat ik het weet; gaat de wekker. Ik hoef weinig in te pakken en ben ruim op tijd beneden voor de taxi die tien minuten te vroeg is. Op het vliegveld vind ik een pinautomaat waar ik meer dan de gebruikelijke 2.000.000 dong (zo'n € 73) kan opnemen.
De vlucht verloopt voorspoedig en na drie kwartier zie ik een prachtig groen eiland met bergen in een mooie blauwe zee. Een rit van een half uur en dan ben ik er. Het resort aan het strand is prachtig. Van mijn moeder heb ik bij vertrek een enveoppe met inhoud gekregen en dezegeef ik uit aan een luxe bungalow. Ik heb er een met zeezicht moet er nog wel op wachten. Sneller dan verwacht, krijg ik de sleutel. Vind onderin mijn rugzak mijn bikini loop naar het mooie strand, duik in het water en ben de gelukkigste vrouw op aarde.