Na een heerlijke dag die bestaat uit niets doen, zwemmen en een hapje eten heb ik zo waar een eetafspraak op Phu Qouc..... Met Harry en Jeanette. We hadden eerder mailcontact naar aanleiding van de misgelopen eetafspraak in Hoi An. Zij zijn ook naar Phu Qouc afgereist en verblijven hier nog net een dagje. Nog voor onze afspraak wandel ik over het strand en loop ik Jeanette tegen het lijf. This is onbelievable dat klopt... Wonderlijk hoe vaak wij elkaar spontaan zijn tegengekomen deze vakantie. Ik krijg een hartelijk ontvangst en we kletsen kort bij.Later haal ik ze op bij hun resort die op loopafstand is. Met een taxi gaan we het kleine stadje in maken een wandeling over de pier waar veel wonderlijk exotische schelp, schaal en ander onduidelijke dieren wordt aangeboden.We eten een hapje met uitzicht op het strand. In Hoi An heb ik genoten van het eten maar moet zeggen dat het eten over het algemeen tegenvalt. Ik eet een extra spicy chickencurry, wel lekker maar sneller gaat mijn hart er niet van kloppen. Jeanette en Harry gaan morgen naar Cambodja en vragen nog voor de grap of ik ook die kant op ga. Dan nemen we echt afscheid.

De volgende dag bij het ontbijt vraagt een man, Claus uit Denemarken blijkt later,die ik zo eind 50 schat of hij bij mij mag komen zitten. Hij reist twee weken door Vietnam en heeft alleen Hanoi bezocht en wil de rest van de tijd op Phu Qouc verblijven. Daarna ontmoet hij zijn vriendin in Bangkok om nog een paar weken in Thailand te reizen. Hij vraagt naar mijn plannen. Voornamelijk niets doen, wel iets van het eiland en zijn mooie stranden zien en een bezoek aan het nationale park. Hij wil ook naar het park en vraagt of we er samen een dagje er op uit zullen gaan. We stippelen een route uit. Helaas kennen ze hier geen easy riders en blijkt Claus geen voorstander van een motor. Dusbesluiten we met de auto naar het park te gaan en in ieder geval naar het westen het eiland gaan. We overleggen metiemand van het resort over de route reserveren een chauffeur. De volgende dag ben ik er, na het ontbijt, helemaal klaar voor; wandelschoenen aan, van top tot teen in de Deet om enge insekten te weren. Ik heb afgesproken bij de receptie met Claus maar hij is er nog niet. Mevrouw van de receptie komt met een landkaart op me af lopen. Over de route. Het nationale park is verboden gebied, de stranden aan de westkust zijn niet toegankelijk voor buitenlanders en de chauffeur spreekt geen Engels. Een typisch en lastig te hanteren Vietnamees fenomeen. Ze zeggen overal 'ja' zelfs met een hele wazige blik van onbegrip. Ik probeer nog duidelijk te maken dat ik wil overleggen. 'I tell you, you tell your friend' is haar antwoord. Dan vervolgt ze haar verhaal; we kunnen een vissausfabriek, pepperfarm en pearlfarm bezoeken. Zonder overleg besluit ik dat ik dat niet wil. Claus arriveert, hij kan de humor van de situatie wel in zien. In plaats van naar het westen gaan we naar het noordelijke gedeelte van het eiland. De chauffeur spreekt werkelijk geen woord Engels. Daarbij is hij constant aan het bellen. Hier krijg je kennelijk nog geen boete voor niet handsfree bellen. Al snel stoppen we. Pepperfarm roept de chauffeur, springt uit de auto om heel beleefd de deuren voor ons te openen. Phu Quoc is bekend vanwege de vissaus en om de peperkorrels. Het kan geen kwaad om meer te weten te komen. We lopen langs rijen planten richting de boerderij. Beiden concluderen we dat we niet wisten dat peperkorrels in trosjes aan een klimplant groeien. Bij de boerderij kijkt niemand op of om. De vrouw des huizes kijkt naar een soap en in een hangmat ligt een man verveeld te zijn. Erg on-vietnamees om geen poging te wagen om iets te verkopen. Binnen tien minuten zitten we weer in de auto. Gelukkig is de chauffeur nog steeds aan het bellen. Het blijft grappig. We vervolgen onze weg. Ik verbaas me over de loslopende koeien die er voor kiezen om te gaan grazen op de middenberm. De volgende stop is, in plaats van het nationale park, een bos. We willen beiden een wandeling maken maar ook dat blijkt niet mogelijk. Only 5 minutes maakt de chauffeur ons duidelijk. Hij komt ons nog wel achterna rennen om een foto van ons te maken bij een grote boom. Op weg naar de volgende bestemming houdt al snel de geasfalteerde weg op een rijden we over een rode zandweg naar een vissersdorp. Het is inderdaad een klein vissersdorp met een smal maar prachtig strand. Naast houten liggen ook ingenieus van piepschuim en afval gefabriceerde bootjes in het water. Aan de kust staan een aantal zeer armoedige golfplaten huisjes. Schrikbarend is de hoeveelheid aangespoelde troep. Bij ieder huisje hangt wel een keurige was te drogen. Aan het eind van het strand begint de een rotspartij waar je eerst nog vrij makkelijk over heen kunnen lopen. Al snel wordt een ingewikkelde klauterpartij. Van het thuisfront heb ik verzoeken gekregen om heelhuids terug te komen. Dus staak ik de wandeling. Claus vervolgt zijn wandeling en nog geen minuut later valt zijn tas in het water waarna hij ook besluit te stoppen met zijn tocht. We drinken nog wat en genieten van het uitzicht. Langs de kust rijden we weer terug richting het zuiden. Zandstranden en grillige rotspartijen wisselen elkaar af. Lunch! roept de chauffeur en stopt voor een treurig restaurant. Daar is het net te vroeg voor. Op de kaart wijzen we aan waar we ongeveer iets willen eten. 'Food no good' is zijn antwoord. Ja, ja waarschijnlijk krijgt hij daar geen commissie. We houden voet bij stuk en rijden door. Na een klein uurtje rijden laten we de chauffeur, die ons niet zo aardig met vindt, stoppen bij een klein resort aan een prachtig rustig strand. Het nog nauwelijks ontwikkelde toerisme concentreert zich op Long Bay waar ik nu verblijf. Her en der heb je een of twee resorts, dat wil zeggen een aantal bungalows en een restaurant aan het strand. We eten wat en worden geholpen door en klein en ontzettend schattig jongetje die voor Vietnamese begrippen erg goed Engels spreekt. Ondertussen leert hij mij wat Vietnamees maar moet vooral smakelijk lachen om mijn uitspraak. Ik grap dat ik hem zo leuk vind dat ik hem mee neem naar Nederland. Dat begrijpt hij niet helemaal maar zijn broer vertaalt het. No! roept hij heel hard. Op de foto die Claus van ons maakt, zie je zijn ietwat angstige blik. Het volgende onderdeel is en bezoek aan een waterval. Zowel mijn Trottergids als mevrouw van de receptie heeft ons gewaarschuwd dat tijdens het droge seizoen de waterval weinig voorstelt. Tijdens de stevige klim naar boven kunnen we op bepaalde stukken, bij gebrek aan water, zelfs over de rotsen van de waterval lopen. Eenmaal boven aan gekomen, is het inderdaad een miezerig straaltje water. Het is alweer eind van de middag. We hadden gehoopt het eiland rond te rijden maar dat gaat niet lukken. Ik bezoek nog een pagode en dan terug naar Long Bay. Beide moesten we vandaag uitchecken omdat er geen bungalow meer beschikbaar is en moeten nog verhuizen. Ik heb een nieuw onderkomen in het resort waar Jeanette en Harry ook verbleven. Ze waren niet heel enthousiast; but it is oké. Ook Claus heeft er een bungalow maar niet goed op gelet tijdens het boeken op Internet en zijn bungalow blijkt een kamer in het hotel te zijn. De opzet van de bungalows is beduidend krapper dan het vorige resort, Mai House. Ik heb er één in een rijtje van vier. De overige drie worden bevolkt door Russen die ieder vanaf hun eigen terras constant naar elkaar schreeuwen. Naast mij hoor ik iemand een luidruchtig (Skype?)-gesprek voeren. Niet veel later zie ik een nors kijkende en onsmakelijk dikke man uit de bungalow komen. Met een zware stem gaat hij, natuurlijk vanaf zijn balkon, in het gesprek met mijn andere buren. Claus komt buurten en klagen over zijn muf ruikende kamer. In een korte tijd wandelt drie keer een dikke rat voorbij...... Hoewel luidruchtige Russen en ratten ook recht hebben op hun plekje op de aardbol vermijd ik ze liever. Voor mij is het duidelijk dat ik de drie resterende nachten niet hier ga doorbrengen. De planning is om vrijdag naar Saigon te vliegen. Twee dagen in de Mekondelta door te brengen en ruim twee dagen in Saigon. Ik merk dat ik er weinig zin in heb. Het rustige tempo van lezen, zwemmen en niets doen bevalt me wel. Eerder heb ik al gekeken en het moet lukken om een paar dagen later terug te vliegen naar het vaste land. Laat de Mekondelta voor wat het is en besluit hier te blijven. 's avonds ga ik met Claus iets eten. Hoewel het een gezellige dag was, zijn weer allebei een beetje teleurgesteld in onze nieuwe accomodatie en de tocht. Het is toch fijn wanneer iemand iets kan toelichten of dat je vragen kan stellen. In het uiterste zuiden schijnt een erg mooi strand te zijn en een klein resort. Voor de rest is er niets schrijft de Trottergids. Het alleen reizen valt Claus toch een beetje tegen. We besluiten, de volgende dag woensdag, samen naar het strand in het uiterste zuiden af te reizen. Ik ontwikkel een soort contactstoornis en maak duidelijk dat ik een of twee dagen prima vind maar daarna weer alleen op pad ga. Woensdagochtend vertrekken we vroeg met een taxi. Opnieuw een rit over onverharde wegen langs de kust en door bebost gebied. Af en toe rijden we door heel kleine dorpjes met armoedige huizen. Na een uur rijden zijn we er. Beide houden we onze hart vast. Het resort bestaat uit nieuwe stenen maar ook oude houten bungalows vertelt de receptionist in gemaakt Engels en wifi! Dat laatste is in the middle of no where een hele prestatie! We lopen naar onze huisjes en dan zie ik een ongelooflijk mooi breed strand met turkoois water. Het is er wel druk. Veel dagjesmensen (dat blijkt te kloppen tegen drie uur 's middags is het strand grotendeels leeg) vertelt de receptionist. Voor het eerst deze vakantie zie ik Aziaten aan het strand. De meeste blijven in de schaduw in het restaurant zitten en een enkele gaat volledig gekleed inclusief zonnehoed het water in. Tien minuten later zwem ik in het heerlijke water. De rest van de dag doe ik weinig behalve van deze heerlijke omgeving genieten. Vietnam heeft een weinig bruisend nachtleven. In Hanoi was alles om elf uur gesloten. Op Phu Qouc is dat rond tienen en in dit resort sluit het restaurant om negen uur. De volgende dag willen we op deze prachtige plek blijven maar zijn er geen bungalows meer vrij. Erg jammer. We besluiten naar een strand te gaan aan de westkant. Op Internet vindt Claus een klein eco-resort. De foto's beloven een mooi strand. Niet zo mooi als dit strand maar dit is wel uitzonderlijk mooi. Na ruim anderhalf uur zijn we er. Het resort is inderdaad kleinschalig maar de kamers zien weet keurig uit. Het strand is breed en je moet een heeeeel eind lopen voordat het water diep genoeg is om te zwemmen. Hmmm. Met handen en voeten maken we mevrouw dat we niet blijven. Gelukkig is de chauffeur blijven wachten en rijden we terug naar Long Bay. Op vrijdagochtend neem ik afscheid van Claus. We spreken af om nog een avond samen te eten. Het geld voor de Mekondelta geef ik uit aan de luxe bungalow waar ik eerder verbleef. Vanaf zaterdag kan ik er terecht. Met een taxi ga ik naar Duong Dong het nabij gelegen stadje. Het stelt weinig voor maar ik eet er eindelijk weer een variant van mijn geliefde rijstpannekoek. Ik besluit terug te lopen wat niet echt slim is op het heetst van de dag en de lengte van de tocht. Omdat ik mijn hoed eerder in een taxi ben vergeten, gutst het zweet al snel langs mijn voorhoofd. Na verloop van tijd vermoed ik dat ik ga bezwijken. Gelukkig zie ik een souvenirwinkel waar ze ook hoeden verkopen. Ik kom binnenlopen en mevrouw kijkt me verschrikt aan. Ze wijst naar mijn hoofd en roept no, no. Ik vind er een bijna identieke hoed en loop tevreden de winkel uit. Ik heb me aardig vergist in de afstand en moet opnieuw schuilen voor de zon. Dit keer in Indiaas restaurant. Even weer pittig eten en het is heerlijk. Wanneer ik eindelijk bij mijn bungalow ben, ren ik naar de zee in af te koelen. Het is nu zaterdagochtend. Ik ga zo proberen om dit hele verhaal geschreven op mijn telefoon op mijn blog te plaatsen. Eerst ontbijten. De komende twee dagen doe ik weinig. Maandagochtend vlieg ik naar Saigon en dinsdagavond weer terug naar Nederland. Kijken naar de weersomstandigheden in Nederland op Internet stel ik nog even uit.