Wanneer ik woensdag terug kom van mijn bezoek aan Angkor Wat krijg ik een super vriendelijke onthaal. Er wordt gevraagd naar mijn dag. Lieka, van de receptie, gaat er zelfs voor zitten. Ik klets wat met Soroy die graag Engels wel leren praten. De gesprekken met haar zijn aandoenlijk; what is your favorite fruit? Los van het personeel valt mij, vooral na Thailand, op hoe vriendelijk de cambodjanen zijn.

Vanwege de hitte, 37 graden volgens weeronline, blijf ik een paar uur binnen. Lees, kijk naar Aziatische clips op MTV.

Ga beneden nog even wat drinken voor ik ga eten en raak aan de praat met andere gasten die ik eerder deze dag ook even heb gesproken. Ze vragen of mee ga eten met hen. Eliot komt oorspronkelijk uit Engeland maar woont sinds zijn vijftiende in Australië. Hij was ooit miljonair maar is al zijn geld vlak voor zijn veertigste verjaardag kwijt geraakt. Anita komt oorspronkelijk uit Nieuw Zeeland maar woont samen met Eliot in Australië. Anita was in haar jonge jaren miss universe bodybuilding. Ze reizen samen met Rob, een Engelsman met een eigen, niet echt heel goed lopend, export import bedrijf. Hij is dol op reizen en is drie tot vier maanden per jaar op pad.

Ze hebben ontdekt dat een restaurant om de hoek op woensdag een 'special' heeft. Alles ook de cocktails kosten $1,-. Vooral Anita kan niet stoppen over de prijzen. Ik kan het goed met ze vinden. Bij het hotel drinken we nog thee en wordt laat. Vooral naar voor hen omdat zij de volgende ochtend naar de zonsopkomst bij de Angkor Wat gaan.

Vanaf donderdag gaat het tropenrooster in, vroeg op staan om voor de ergste hitte nog iets te doen. Vandaag bezoek eerst een aantal tempels. Tijdens de rode khmer periode zijn veel tempels verwoest. In Siem Reap staan er in verhouding veel. Met de tuktuk chauffeur sluit ik een deal voor de hele ochtend. De tweede tempel blijkt niet echt een tempel maar meer klooster. Een jonge monnik spreekt mij aan. Hij studeert Engels en wel graag Engels praten. Of hij me iets mag uitleggen over deze plek. Hij vertelt van alles, leidt me langs beelden en herdenkingsplaatsen voor de doden. Hij moet nog werken aan zijn uitspraak, een deel van zijn verhaal gaat aan mij voorbij. Hij laat me zijn kamer zien. Klein met een bed en kussens die zo in de VT wonen kan staan. Hij deelt de kamer met een oudere monnik en nog een jonge monnik. Zij slapen op de grond. Hij wil mij graag zegenen. In de kamer staat een prachtige altaar. Het is een heel ritueel. Hij legt rode draden in heilig water, steekt wierook aan die ik vervolgens buiten, terwijl ik aan mijn wensen denk, in een grote wierookbrander steek. Daarna gaan we weer naar binnen. Al chantend besprenkelt hij mij met heilig water en bindt hij de rode draden om mijn pols. En andere monnik maakt foto's. Moderne tijden ontgaat de monnik niet. Dus krijg ik zijn emailadres met het verzoek om de foto's toe te sturen.

Ik ga naar de grote markt. Het is er ontzettend druk. Scooters rijden zelf door het marktgebouw. Ik kijk mijn ogen uit. Ze verkopen echt van alles en geen toerist te zien. Vanwege het vele vochtverlies moet ik een extra gaatje in mijn riem laten maken. Met handen en voeten kan ik het duidelijk maken. Op zeer primitieve wijze met spijkers wordt een extra gaatje in mijn riem geprikt.

Bezoek nog een tempel en wanneer ik terug kom is mijn tuktuk foetsie..... Omdat ik hem nog niet heb betaald, wacht ik enige tijd maar hij is echt weg. Ik vind een andere tuktuk en sluit opnieuw een deal voor meerdere ritten. Het volgende onderdeel is de innerlijke mens. Ik ga lunchen bij salabai, een hotelschool voor achtergestelde kinderen wat ook een restaurant aan is verboden. Mijn nieuwe tuktuk zet me af en ik schrik. Het is veel chiquer dan verwacht. In korte broek, hemdje en slippers ben ik erg underdressed.. Laat me niet uit het veld slaan. En oudere meneer spreekt me in het Frans aan. Verder dan bonjour kom ik niet. Hij spreekt gelukkig ook Engels. Hij blijkt twee jaar directeur van de school te zijn geweest. Hij is erg vriendelijk en komt tijdens de lunch regelmatig buurten. De school richt zich voornamelijk op meisjes uit een hele arme provincie omdat die de grootste kans hebben om door ouders te worden verkocht. Hij kan leuk vertellen; het eerste en ook 'groot probleem' voor de leerlingen bij aanvang is wennen aan de zware schoenen. Geen van hen heeft tot dan toe ooit schoenen gedragen. De slechte gezondheidszorg komt ook ter sprake. De school richt zich op het hogere segment hotels. Dat is te merken aan mijn lunch. Het ziet erg prachtig, is lekker maar vooral erg weinig. Het dessert past in een cocktailglas.....!

Na de lunch loop ik naar buiten. Mijn nieuwe tuktuk wacht al op me. De vorige tuktuk chauffeur heeft het programma goed onthouden en komt op me af lopen. Er was iets met zijn tuktuk aan de hand vandaar dat hij 'even' weg was voor een reparatie. Zuur concludeert hij dat ik een nieuwer chauffeur heb. Ik ben blij dat ik hem toch kan betalen.

Op naar het nationaal Ankor Museum. Een mooi, groot en modern gebouw over khmer geschiedenis. Vooral de zaal met 1000 boeddha's maakt indruk. In het museum zie ik een donkere vrouw lopen. In tegenstelling tot Thailand zie je hier weinig negroïde mensen. Wanneer ik buiten sta en net in de tuktuk wil stappen, spreekt ze me aan. Waar ik vandaan kom en hoe leuk het is om een sister tegen te komen. We delen de tuktuk, gaan samen wat drinken. Zij woont drie jaar in Bangkok, doet deels vrijwilligerswerk en schrijft concepten voor websites. Eind maart gaat ze weer terug naar Amerika. 's Avonds ga ik met Anita, Eliot en Rob wat eten. We zijn alle vier erg moe maar het is weer erg gezellig. Zij vertrekken morgen naar Thailand. We wisselen emailadressen uit en maken de afspraak om elkaar volgend jaar in Azië weer te ontmoeten.

Meer dan tevreden ga ik slapen.