Vrijdag staat opnieuw Angkor Wat op het programma. Ik begin vroeg en aan het begin van de middag zit het grote circuit er op. Ik ben, tot nu toe, niet erg onder de indruk van de cambodjaanse keuken. In mijn reisgids heb ik gelezen over en goed indiaas restaurant en besluit daar te gaan lunchen. Ik bestel een samosa maar helaas valt ook die tegen. Ik ontmoet Eva, een vrouw uit een voormalig Oostblokland die ook alleen reist. Zij is bijna twee maanden op pad geweest. Ik wil eigenlijk nog een paar dagen naar de Sihanoukville, een kustplaats. Mijn reisgids is er niet erg enthousiast over en Eva ook niet. Dat maakt het voor mij makkelijker om deze bestemming te skippen. Morgen vertrek ik naar Battambang maar eigenlijk wil ik hier nog een dag langer blijven. Chantou, eigenaar van het hotel waar ik verblijf kan mijn ticket wijzigen. Ik vertrek zondag met de boot en kan nog een avond in mijn hotel blijven. Eerder heb ik kort gesproken met een ouder echtpaar. Zij is geboren in Haarlem maar is op jonge leeftijd in Australië gaan wonen. Zij zijn beiden gepensioneerd en doen twee maanden per jaar vrijwilligerswerk in Cambodja. Ze nodigen me uit om samen met hen iets te gaan eten. Een hotel in de buurt heeft en special, bij twee drankjes krijg je gratis tapas. Ik accepteer hun uitnodiging maar moet later aansluiten omdat mijn verdieping op dit moment geen water heeft en ik wel moet douchen. Het hotel is een chique bedoeling met een hoog bejaardengehalte. Dit keer ben ik er wat meer op gekleed. Ik loop rond maar kan het echtpaar niet vinden, weet eigenlijk ook niet zo goed hoe ze er ook alweer uitzien. Bestel een drankje luister naar de muziek, country, niet echt mijn ding. Ik geloof het wel na drie kwartier en vertrek richting centrum waar ik een heerlijke hamburger met patat eet.

De volgende dag ga ik vroeg naar Angkor om in één van de tempels foto's te maken. Eet een laat ontbijt in een café waar veel westerlingen komen. Ik raak aan de praat met een groep jongeren. Waaronder een meisje die samen met een vriendin haar broer die hier werkt, is komen bezoeken. Ze zijn eerder naar Thailand en Laos geweest. Wanneer ik vraag naar hun ervaringen wordt de generatiekloof duidelijk. Bij iedere plaats vertellen ze hoe dronken ze waren en wat ze hebben gedronken. Veel van de omgeving hebben ze niet gezien. We maken een gezellige groepsfoto en ik zwaai ze vrolijk uit.

Bij mijn hotel kom ik het oudere echtpaar tegen. We hebben elkaar gemist. Om het goed te maken, nodigen ze mij uit voor een kop koffie. We kletsen wat. Zij gaan naar een filmfestival en vragen of ik mee ga. Helaas moet ik afslaan, morgen vertrek ik echt (vroeg) naar Battambang. Eet een spicey khmer curry maar ook hier gaat mijn hart niet sneller van kloppen. Doe wat inkopen voor de reis en ga vroeg slapen.

Zondag om zes uur 's morgens ben ik klaar voor het volgende deel van de reis. Per boot ga ik naar Battambang. De reis duurt ergens tussen de zeven en negen uur. Een minibus haalt me op en rijdt naar een kleine haven. In de boot is het al snel erg gezellig. Hoewel de boot al snel vol zit, blijven we nog twee uur wachten in de haven. Waarom we wachten, wordt niet duidelijk.Tegen negen uur vertrekken we dan eindelijk. We varen door een zanderige rivier. Nu is het droge seizoen en de waterstand is laag. Onderweg komen we enkele drijvende dorpen tegen. Het merendeel van de cambodjaanse bevolking is boeddhistisch maar in iedere drijvend dorp 'staat' een katholieke kerk. Op de boot maak ik kennis met Noriko, een Japanse die al jaren in Londen woont en Ryan uit California. Noriko bezoekt Cambodja en Vietnam in twee weken en heeft een reistempo/schema waar ik tureluurs van zou worden. Ryan daarentegen heeft vier maanden de tijd om door Azië te reizen. Hij heeft er al zeven weken op zitten en dus nog het prettige vooruitzicht van twee maanden reizen. Langs en in de rivier spelen veel kinderen die enthousiast naar ons zwaaien. Na vijf uur maken we en stop. Koop een heerlijke ananas voor de rest van de reis. Onze boot blijkt te zwaar beladen en door de lage waterstand lopen we enkele keren vast. Een aantal passagiers, waaronder Noriko, moeten overstappen op een andere boot. Maak een halve afspraak dat we elkaar in Battambang weer ontmoeten. Na ruim zeven uur varen komen we aan in Battambang. De aanlegplaats is niet meer dan een gammele ijzeren trap tegen een steile helling. We worden belaagd door tuktukchauffeurs en mensen die een hotel aanbieden. Ik heb nog niets geboekt maar wel iets op het oog. Deel een tuktuk met Ryan. Op naar het hotel. Het ligt dicht bij de markt, heeft een dakterras en is goed betaalbaar. Ryan besluit er ook een kamer te nemen. Wanneer we later een biertje drinken op het dakterras hoor ik ineens iemand zeggen; Ik hoor je twee etages lager lachen Marisca! Het is Noriko. Als een verloren zus wordt ze ontvangen. Ook zij heeft een kamer geboekt in het hotel. We gaan met zijn drieën uit eten. Het is erg gezellig en we besluiten de volgende met elkaar op pad te gaan.

Maandagochtend ontbijten we samen. We kletsen lang. Een uur later dan gepland gaan we richting Bamboe trein. Een stuk van een buiten werking gesteld treintraject wat eerder door de lokale bevolking werd gebruikt voor kort vervoer maar nu vooral en toeristische attractie is. Het vervoer is op een platte met motor aangedreven 'kar'. Bij een tegenligger moet een van de karretjes van het spoor worden getild om de ander doorgang te verlenen. Met een noodgang denderden we over het spoor. Het heeft iets van een achtbaan zonder de loopings. De rit duurt ongeveer twintig minuten. Aan de andere kant is eigenlijk niets behalve veel kraampjes en nog meer kinderen die ons belagen met hun koopwaar. Ik tref een kleine handige zakenvrouw. If you buy, you buy from me? Om de belofte te bezegelen moet ik mijn pink om die van haar haken. Uiteindelijk koop ik drie armbandjes. We drinken wat en gaan weer terug met de bamboetrein waar onze tuktuk chauffeur Mr. Han op ons wacht. Wanneer we terug zijn bij ons hotel is het alweer tijd voor lunch. We eten een bamisoep op de markt. Na een siësta gaan we aan het eind van de middag met mr. Han naar batcave. Ik heb geen idee wat het is en heel vrolijk klinkt het niet. Ik trek het niet op alleen een soepje en ga kort voor vertrek nog een broodje eten. Van de eigenaar van het café begrijp ik dat duizenden vleermuizen rond de schemering naar buiten komen vliegen.....

Op weg naar de batcave staan kraampjes met barbecues. Mr Han maakt een stop. Een onduidelijk dier ligt op de barbecue. Het blijken ratten te zijn. Mr. Han legt uit dat het ratten zijn die aardappelen, etc. eten, op het platteland leven eten en geen rioolratten zijn. We proeven wat rijstwijn en vervolgen onze weg.

Dan zijn we er; en bergachtige omgeving met veel grotten. Bij een grot stinkt het enorm waarschijnlijk vleermuizenpoep. We klimmen naar de top van een berg in de buurt van batcave en genieten van het uitzicht. Ook hier heeft de rode khmer huis gehouden. Eén van de grotten werd gebruikt om mensen in de gooien waarna ze een vreselijke dood stierven. Een berg schedels en botten is het treurige bewijs hiervan. Dan wandelen we weer naar beneden voor het vleermuizenspectakel. Staren een tijd naar de opening van de grot en ineens komen er inderdaad duizenden vleermuizen naar buiten vliegen. Als een vlucht vogels vliegen ze in een sierlijke golf weg. Er komt geen eind aan. Het is een mooi gezicht (jammer dat het zo ingewikkeld is om een video op deze site te plaatsen). We rijden een stuk terug en kunnen nog steeds de immens grote groep vleermuizen aanschouwen. Terug naar het hotel met één stop te gaan..... een gebarbecuede rattenkraam. Noriko en Ryan zijn ook erg dol op eten en willen ook wel rat proeven. We hebben wel besloten om één rat te delen. Vooral de kop en de staart maken dat het er niet heel appetijtelijk uit ziet. Ik scheur als eerste een pootje af en neem een hap. Het is lekker, helemaal met de bijgeleverd chilidip. Durf zelfs een stuk staart te eten die lekker krokant is. Heel veel vlees zit en niet aan de rat. Geen van ons waagt zich aan de kop......

Terug in Battambang gaan we uit eten. Voor de laatste keer met zijn drieën. Noriko vertrek later die avond. Zij gaat met de nachtbus naar Phnom Pen. We zijn net op tijd terug. Ryan en ik zwaaien haar uit. Het voelt raar. Het was maar anderhalve dag maar voor mijn gevoel hebben we langer met elkaar door gebracht. De volgende ochtend krijg ik een bericht van haar; arrived in PP, miss you & Ryan already.