Natuurlijk heb ik veel laatste klusjes uitgesteld en moet er nog van alles op zaterdag. Gelukkig gaat de wintertijd in. Uiteindelijk ga ik zondagochtend vroeg mijn bed in om er een paar uur later weer uit te komen. Ben startklaar, hoef alleen nog onder de douche en dan ga ik. Half acht ’s morgens ben ik op Schiphol. Inchecken heb ik thuis al gedaan. Ik hoef alleen een boardingpas uit te printen op een van de vele incheckapparaten. Tot mijn verbazing check ik ook mijn rugtas in via een apparaat…. Erg ongezellig! Is toch altijd fijn wanneer een medewerker je een fijne reis wenst.

Ook dit keer zwaaien mijn moeder en Henk me uit.

Ik vlieg eerst naar Parijs. Het vliegveld van Parijs is groot en heel goed kan ik de weg niet vinden. Mijn overstaptijd is ruim twee uur dus kan ik op mijn gemak verdwalen. De vlucht naar Havana duurt bijna tien en een half uur. Meestal val ik als een blok in slaap maar deze vlucht lukt het niet. Dut wat weg en de vlucht lijkt eindeloos te duren. Ik vind het heel spannend. Na Azië, een heel ander land, een heel ander regime maar vooral echt alleen. Tijdens mijn eerdere reizen had ik altijd, via het handige internet, contact met het thuisfront. Sinds de intrede van wifi soms nog lekker in mijn bed whatsappend mijn dag doornemen met dierbare vrienden en familie…..

Er is nauwelijks internet in Cuba, bellen schijnt ook een klus te zijn….. Ik zal in casas particular verblijven. Die verhuren vaak maar één kamer. Waarschijnlijk zal ik ook minder snel in contact komen met andere reizigers……

Rond half acht ’s avonds Cubaanse tijd, vijf uur vroeger dan in Nederland. De temperatuur is aangenaam. De rijen voor de verschillende balies zijn lang. Het duurt ook even voordat mijn rugtas voorbij rolt. Ik kan naar buiten. Het is een drukte van belang. Veel mensen die met bordjes zwaaien met allerlei namen maar niet één met mijn naam. Ik loop wat rond maar geef het op. Ik heb via de email uitvoerig contact met Leticia, de eigenaresse van de casa in Havana waar ik de eerste drie nachten zal verblijven. Een dag voor vertrek heeft ze nogmaals bevestiging gestuurd. Haar echtgenoot staat bij de uitgang op me te wachten. Hij heeft een bordje met jouw naam er op, schreef ze.

Eerst maar geld wisselend. Ik loop naar een balie en vraag aan een mevrouw in mijn beste Spaans of ze Engels praat J. Ik kan buiten geld wisselen maar ik kan ook met euro’s betalen, adviseert ze. Het is bijna gelijk. Omdat het in mijn voordeel is om geld te wisselen, loop ik naar buiten en sluit ik aan in opnieuw een lange rij.

Met een hele dikke portemonnee met geld verlaat ik het wisselkantoor. Ik besluit nog een keer te kijken of ik Alejandro kan vinden. Ik zie een man lopen, terwijl hij zoekend om zich heen kijkt, in zijn hand een stuk papier met mijn naam er op! Ik tik hem aan. Hij haalt opgelucht adem en belt meteen zijn vrouw; ‘Ik heb haar gevonden. Je hoeft niet naar huis te gaan.’, hoor ik hem zeggen. Hij ratelt vervolgens in het Spaans en ik kan het redelijk volgen. Hij was bang dat ik in een taxi onderweg was naar zijn casa. Zijn vrouw is niet thuis… iets met foto’s en zich mooi laten maken. Ondertussen lopen we naar zijn auto. Het is een oude auto, een klassieker maar dan niet van het romantische soort die je in Cuba verwacht….. een Lada! Onderweg veel jaren vijftig auto’s. Hoewel het donker is, zijn de dikke zwarte wolken die uit de uitlaat komen zichtbaar.

Mijn casa ligt in het Havana Centro, minder toeristisch en opgeknapt dan het oude Havana. De casa ligt in een straat vlak bij de zee en de boulevard Malecon. Het is een redelijk goed onderhouden huis. De casa is op de bovenste verdieping. In de woon/eetkamer staat een enorme potsierlijke rode bank met bijpassende stoelen. Alejandro geeft me uitvoerig informatie over wat er allemaal te doen is. Hiervoor maakt hij gebruik van zijn zelf getekende plattegrond. Alejandro spreekt geen Engels en kletst er vrolijk op los. Ik kan het redelijk goed volgen, antwoord geven is een ander verhaal. Na tien minuten komt zijn vrouw binnen met een glaasje vruchtensap. Zij spreekt wel Engels. Haar dochter wordt in februari 15 jaar oud, een belangrijke leeftijd in Cuba. Een paar dagen voor de vijftiende verjaardag vindt er een fotosessie plaats. Die van haar dochter is morgen. Ze is druk in de weer met de voorbereidingen.

De rest van de avond hang ik heerlijk op het balkon met een glaasje van Alejandro’s huisborrel. Rum, limoen, suiker en ijs. Ik geniet van het straatbeeld; een heel enkele geparkeerde auto, mensen die staand in de deuropening of zittend op de trap kletsen, spelende kinderen, een straatventer die zijn waar zingend aanbiedt. Heerlijk, ik ben in Cuba!