Maandagochtend sta ik weer vroeg naast mijn bed. De minibus brengt mij en anderen naar het vliegveld. Het is vooral wachten want in slechts anderhalf uur vliegen ben ik in Myanmar. Ik kom aan op een modern vliegveld, pin een dikke stapel kyats. Heb begrepen dat hotels liever dollars ontvangen. Die heb ik voor de zekerheid in Nederland gepind. De taxi's bieden zich gelukkig niet al te opdringerig aan. Mijn chauffeur zegt te weten waar mijn guesthouse ligt. Halverwege de route vraagt hij nogmaals naar het adres. Hoewel Birmezen ons alfabet niet kunnen lezen, staart hij heel lang naar het adres. Ik wijs het guesthouse aan op de kaart maar dat helpt niet..... Wanneer hij nog eens om het adres vraagt, is hij zo slim om te bellen en naar het adres te vragen. Een Einstein is hij niet...... zelfs wanneer we voor de deur staan, kijkt hij verdwaasd om zich heen en trekt weer op. No, guesthouse is here! kan ik nog net roepen. Ik word hartelijk ontvangen; This is you home zegt de gastvrouw vriendelijk. Geen gedoe over geld dat komt later wel zegt ze vriendelijk. Guesthouse is een kitscherige verzameling van bungalows. Mijn huisje is zowel van binnen als buiten heftig gedecoreerd. Ik vind het prachtig. Het is alweer drie uur en ik heb trek. Guesthouse zit aan een hoofdweg met een kleine markt en wat eetstalletjes. Het eten ziet er lekker uit maar ik vertrouw het niet. Het staat weet ik niet hoe lang in de zon maar vooral in deze stoffige straten. Ik loop langs een aantal overdekte restaurantjes maar daar zitten alleen maar mannen. Moet nog even wat schroom overwinnen dus die sla ik over. Uiteindelijk vind ik een restaurant waar het menu ook in het engels is. Wanneer ik wil bestellen, blijkt alles op en kan ik alleen een nasi bestellen die me heerlijk smaakt.

Ik loop richting het konklijk paleis maar die is al dicht. Wil naar één van de bladgoudfabrieken maar dat is toch een eindje wandelen. Banjer nog wat rond en ga terug naar mijn guesthouse voor het regelen van wat praktische zaken zoals mijn was en een fiets voor morgen. Heb een heerlijke rustige avond in mijn huisje en lig er vroeg in.

Dinsdagochtend ben ik redelijk vroeg wakker. Vannacht had ik het erg koud en moest op zoek naar een extra dekentje. Ook in de ochtend is het nog erg fris, slechts 19 graden. Met een trui aan ontbijt ik. De omgeving is prachtig, een terras aan een kanaal helemaal begroeit met waterhycianten, de eekhoorntjes springen van tak naar tak. De omelet is eigenaardig met ui,tomaat en een kaneelachtige smaak.

Vandaag ga ik fietsen. De voorwaarden zijn gunstig; rechtsrijdend verkeer, niet heel veel auto's en brommers en genummerde straten. Ik fiets eerst naar Koninklijk paleis dat omringd is door een stadsmuur. Het is wel heel fijn dat er weinig toeristen zijn. De meeste bezoekers lijken Birmaans/Birmeens(mag allebei heb ik nog nog even gegoogled). De mannen, vrouwen en kinderen kun je herkennen aan hun specifieke make-up; een lichtgeel goedje wat ze op hun gezicht smeren. Soms over het hele gezicht of alleen op de wangen. Ook dragen ze vaak een longhi, een traditionele omslagdoek.

Dan op naar mijn favoriete activiteit; het bezoeken van een markt. Ik kijk weer mijn ogen uit. Veel synthetische glimstoffen, plastic serviesgoed met heel veel bloemen, onduidelijke groenten en veel boomstammetjes worden er verkocht. Later wordt mij duidelijk dat de boomstammetjes worden vermalen en gemengd met water. Dit het gele goedje is wat ze op hun gezicht smeren. Behalve make-up is het ook een soort zonnebrand/gezichtscreme. De parkeerplek van mijn fiets weet ik snel te vinden. Alleen herken ik mijn fiets niet..... Vertwijfeld staar ik naar een fiets die mij enigszins bekend voorkomt. Een winkelier komt naar buiten lopen.... Yes your bike! Wanneer ik zittend op de stoep mijn vervolgroute uitstippel komt hij een glaasje water brengen. Zulke vriendelijke mensen zijn het, zal ook vaker vandaag blijken.

Natuurlijk moet er ook gegeten worden. In Mandalay woont ook een kleine Indiaase gemeenschap. Ik heb wel zin in pittig eten en Trottergids beveelt eeen Indiaas restaurant in de buurt aan. Ik vind het snel en lunch heerlijk met een kippencurry (duidelijk geen plofkip) met veel bijgerechten. Fietsend kom ik de dag door en geniet enorm. Aan het einde van de middag begin ik het harde plastic zadel wel te voelen :-(......... De rit naar mijn hotel duurt nog wel even...... Vlak voor ik bij mijn hotel ben, vind ik dat ik een koud biertje heb verdiend en maak een stop bij een cafe.

Bij aankomst in het hotel blijkt dat mijn kaartje voor de boot netjes is bezorgd. De eigenaar van het volgend guesthouse waar ik ga verblijven, heeft dit voor mij in orde gemaakt.

's Avonds eet ik in mijn hotel, bestel spicey chicken sweet 'n sour die ik echt niet lekker vind, raak in gesprek met twee oudere Duitsers die hier al enige jaren een paar weken per jaar vrijwilligerswerk doen. Ze kunnen me veel achtergrondinformatie geven, leuk. Bel nog 'even' via Whatsapp met Anne die twee maanden door Indonesie reist (toch fijn dat mijn telefoon het weer doet). Moet heel lang wachten tot het water van de douche warm is maar ga meer dan tevreden slapen.

Woensdag...... Het enge omeletje sla ik over. Na het onbijt stap ik weer op de fiets. Bezoek een aantal bezienswaardigheden waaronder een tempel. Mijn fiets stal ik op een 'bewaakt terrein' en betaal mevrouw 100 kyat (€0,07). Bij binnenkomst in de tempel spreekt een Birmeense vrouw me aan; you are beautifull. Kennelijk kan ik toch nog wat hulp grbruiken. ....Ze sleept mee naar haar kraam, haalt een doosje van het gele goedje te voorschijn. No money zegt ze lachend terwijl ze me begint op te maken. Al snel staan er mensen om ons heen en maken toeristen,ongevraagd, foto's. Ze maakt er een modern werkje van. Twee blaadjes verschijnen op mijn wangen. Birmeense meisjes kirren dat ik er mooi uit zie en willen met mij op de foto. Voel me toch wat ongemakkelijk met deze aandacht.

Mijn make up valt goed in de smaak bij de lokale bevolking. Wanneer ik lunch (de lekkere nasi) komt de ober vragen of ik met iemand op de foto wil. Een man pakt mijn hand vast en bedankt mij erg vriendelijk voor het bezoeken van zijn land. In de loop van de middag volgen meerdere fotosessies, erg grappig.

's Middags ga ik met een taxichauffeur op pad. Al snel blijkt dat hij erg politiek betrokken is. Hij is erg blij met de uitkomst van de laatste verkiezingen. Zijn partij, NLD van Aung San Suu Kyi, heeft gewonnen. Naar verwachting zullen de militiairen de macht medio maart overdragen. Hij hoopt op vrijheid en democratie. In het verleden heeft hij, vanwege zijn politieke betrokkenheid, 3x in de gevangenis gezeten; 45 dagen, 2 jaar en de laatste keer zelfs 4 jaar.

Ik bezoek de Mahamunipagode en wordt aangesproken door een monnik die graag engels wil oefenen. Hij leidt mij rond (of lijd ik?) en geeft veel tekst en uitleg in een volstrekt onduidelijke taal. Vriendelijk lachend loop ik achter hem aan, ondertussen knikkend en hummend. Hij brengt me weer naar de uitgang en zwaait me hartelijk uit.

Op naar Amar?pura, een dorpje vlakbij Mandalay met de beroemde U Beinbrug. Een teakhouten brug over het Taunthamanmeer. De brug valt er tegen en maakt een gammele indruk maar is erg lang. De brug is een populaire attractie tijdens zonsondergang en tegen 4 uur zie ik dat het inderdaad erg druk wordt. Tijd voor mij om te vertrekken. De taxichauffeur is verbaasd dat ik weg wil. Het was een actieve dag en ik geloof het wel. We rijden terug naar het hotel. Ik klets nog wat met de kinderen van het hotel. Eet een gebakken kip met gemengde groente, ook niet echt lekker en pak mijn tas in. Morgen vertrek ik vroeg met de boot naar Bagan. Een tocht die zo een negen uur gaat duren. De waterstand is laag en er zijn veel zandbanken. Het zou zo maar kunnen dat de boot vastloopt en dat we, noodgedwongen, moeten blijven slapen op de boot. Spannend..........