Donderdag ochtend, tijd om weer te verkassen. Vandaag geen vroege bus maar de trein en pas om elf uur vertrekken. Mark gaat boodschappen doen in het dorp en geeft me een lift naar het treinstation. Er rijden nog drie andere mensen mee die net als ik naar Nyaungshwe reizen. Het is een Duits echtpaar die samen met een vriendin op vakantie zijn. Ik heb een beter humeur en het zijn aardige mensen. Op het station moeten we nog een kaartje kopen. Een medereiziger meldt dat de upper class-kaartjes zijn uitverkocht. Zelfs mijn trottergids adviseert om in deze klasse te reizen. De Duitsers grappen dat we dan maar samen met de kippen moeten reizen. Wanneer ik aan de beurt ben, krijg ik tot mijn verbazing toch een upperclass-kaartje. Hiervoor betaal ik ongeveer 1 euro. De Duitsers hebben minder geluk maar zij betalen € 1,50 voor drie kaartjes. De rit zal ongeveer vier uur duren, de trein rijdt heel langzaam maar het moet wel mooi zijn onderweg. Heel erg upperclass doet mijn treinstel niet aan. Ik heb inderdaad de laatste plek en schuif aan bij Birmaanse vrouwen met heel bagage. Een van hen is zo lief om met mij van plaats te ruilen zodat ik bij het raam kan zitten. De conducteur die mijn paspoortnummer komt opschrijven, is ondanks het toch redelijk vroege tijdstip al stomdronken. Bij het eerstvolgende station duurt het heel lang voordat we weer verder rijden. Ik zie mensen uitstappen en ga zelf ook naar buiten. Er staan veel mensen bij een locomotief op een ander spoor, waar hard aan gewerkt wordt. Onze trein heeft geen locomotief.... Van een Engels sprekende gids begrijp ik dat onze locomotief het niet meer doet. Naar verwachting kunnen we over een half uur weer gaan rijden. Een half uur wordt anderhalf uur en ondertussen buurt ik bij de Duitsers. Eén van de vrouwen spreekt nauwelijks Engels en ik nauwelijks Duits. Het is een grappig gesprek. Want zij verstaat wel Engels en ik Duits. Dus praat zij Duits en ik Engels en werkt het heel goed. Het is inderdaad een mooie rit. Jammer dat het nu winter is en het landschap heel dor is. Na/tijdens de regentijd moet het helemaal prachtig zijn. Aan het eind van de middag komen we aan. De Duitsers logeren in hetzelfde plaatsje als ik en we delen een taxi. Ook hier moeten we toeristenbelasting betalen, tien euro dit keer.

Wanneer ik nog in mijn hotel nog net even van de laatste zonnenstralen geniet, zie ik iemand heel enthousiast zwaaien. Heb geen idee wie het is. Pas wanneer hij dichterbij komt, herken ik een Fransman die ik samen met zijn vrouw op het vliegveld heb ontmoet en onderweg al een paar keer ben tegengekomen. Zoals de meeste Fransen spreken zij weinig Engels. Met handen en voeten en wat gebroken Engels van hun kant kunnen we toch nog een gesprek voeren. Het wordt hier vroeg donker en ik heb geen tijd om de stad te verkennen. Zij adviseren een restaurant om de hoek. Ik heb er over gelezen. Hoewel het in de categorie luxe restaurants valt, eet ik er een heerlijke maaltid en reken nog geen € 10,- af.

De volgende ochtend bij het ontbijt, ontmoet ik Kath en Aron. Een Canadees stel. Ze zijn met vervroegd pensioen gegaan. Hebben al hun bezittingen verkocht en reizen alweer een half jaar door Azië. Beiden hangen ze de boeddhistische leer aan. Wat het makkelijker maakte om afstand van hun bezitting te doen.Ze nodigen mij uit om samen met hun een boottocht over het meer te maken. Inlemeer is een heel erg groot meer. Met veel dorpen en ook veel toeristische attracties. Het is een mooie boottocht. Al maken de vele boten ontzettend veel herrie. Hier geen drijvende dorpen maar woningen op palen. Waneer we ergens lunchen, wiebelt het restaurant behoorlijk. Ik had mijn reddingvest misschien toch moeten aanhouden, piept Kath. We bezoeken een zilversmederij. Op heel primitieve en arbeidsintensieve manier wordt zilver uit een gesteente gehaald. De sieraden zijn erg prijzig. Ook bezoeken we een weverij waar vrouwen van de Karenstam (longnecks) kleden, etc. weven. Ik schrik toch een beetje van de vrouwen. Hun lange nekken zien er toch iet wat eng maar vooral heel onnatuurlijk uit. Ook vind ik het opvallend dat ze wel heel erg op elkaar lijken. De bootman wil ons naar meer werkplaatsen meenemen maar daar hebben Kath en Aron ook geen zin in. We bezoeken een prachtig klooster waar naast de monniken ook veel katten wonen. In het verleden, leerden de monniken de katten door hoepels springen. Dit gebeurd niet meer maar desondaks heet het nog steeds het klooster van de springende katten. Na een paar uur varen, keren we huiswaarts. 's Avonds ga ik met Kath en Aron uit eten. Het is een gezellige dag geweest.

De volgende dag ga ik fietsen maar moet ik vooral uitzoeken hoe ik bij mijn volgende bestemming, Hpa'an, kom. Ik ga naar een aantal reisbureautjes en word ineens verdrietig. Ik weet dat ik een afstand moet overbruggen maar had niet gerekend op zoveel reistijd. Had gehoopt naar een stad te kunnen vliegen op twee uurafstand van Hpa'an maar om onduidelijke reden kan dit niet. Mijn alternatieven zijn met de bus naar Bago, 10 uur. Daar overrnachten. De volgende dag ng eens 6 uur met de bus. Of met het vliegtuig naar Yangon (kassa, binnenlandse vluchten zijn erg prijzig) en dan nog 9 uur met de bus. Aargh..... klaag via Whatsapp over mijn reisdilemma. Ook omdat ik maar twee dagen in Hpa'an zal verrblijven, twijfel ik erg over deze onderneming. Opeens word ik zen...... Ik kan niet alles zien en het blijft een vakantie. Deze plek bevalt wel en er is nog genoeg te zien en te doen, waaronder gewoon een boekje lezen in de zon. Ik vraag of mijn hotel de komende dagen nog ruimte heeft. Dat hebben ze! Wanneer ik via internet boek, is dezelfde kamer een tientje per nacht goedkoper. 's avonds ga ik uit eten ga en kom ik een stel jongeren tegen die ik eerder in Kalaw heb ontmoet. Waaronder de Nederlandse Bonno. Ik ga met ze uit eten en voel me vooral erg oud. Kan hun gevoel voor humor niet geheel volgen en na verloop van tijd gaat hun puberale gegiechel toch ietwat vervelen. Zondagochtend zwaai ik Katyh en Aron uit die door reizen naar Yangon en vervolgens Sri Lanka. Ik huur een fiets. Ga eerst mijn reis naar Yangon in orde maken en een boottocht boeken. Bij het reisbureau kom ik een stel tegen die ik eerder bij het ontbijt zag. Zij willen morgen ook een lange boottocht maken buiten het toeristische gebied. Of ik een boot met hun wil delen?Dat scheelt aanzienlijk in de kosten en ze maken een vriendelijke indruk. Het enige minpuntje is dat zij de zonsopkomst willen zien en dat we om half zes 's morgens moeten vertrekken (slik). Na mijn minibus avontuur besluit ik voor een gewone bus te kiezen. Er gaat alleen een avond/nachtbus naar Yangon. Voor €6,- meer boek ik de VIP-bus waar ik veel goede verhalen over heb gehoord. Het ziet er inderdaad erg luxe uit. Informeer nog naar een dagtocht naar Pindaya, waar een grot is met 8000 boedhabeelden. Het is erg prijzig. De vrouw van het reisbureau adviseert me om later nog even terug te komen. Misschien boekt iemand de trip die de taxi wil delen. Daarna stap ik op de fiets en rijd de stad uit. Het is een prachtige tocht langs velden waar men druk aan het planten is, metershoge bamboo, een stoepa met het rustgevende geklinkel van de vele belletjes (foto's en filmpjes volgen wanneer ik weer thuis ben). Fiets nog langs het reisbureau en hoera. Een vrouw heeft de trip naar Pindaya geboekt en wil graag een taxi delen, vertelt mevrouw van het reisbureau. Vanwege de bootocht van morgen lig ik er op tijd in.