Mijn verblijf in Kep zit er op en het is weer tijd voor een verplaatsing. Dat blijft altijd een spannende onderneming. Een vertrektijd zegt niets, het is vaak slechts een inschatting. Op zaterdag 28 januari is het Chinees nieuwjaar, niet de handigste dag om te reizen. Ik kon alleen een buskaartje naar Phnom-Penh kopen. De busmaatschappij kan niet inschatten wat de situatie in PP is dus moet ik daar zelf een kaartje kopen. Ik reis door naar Kompong Cham. Daar blijf ik 2 nachten. Het begint goed. De geplande vertrektijd is 7.30 uur maar ik stap om 8.45 de bus in. De rit verloopt voorspoedig en rond 13.00 uur ben ik in Phnom-Penh. Bij het uitstappen, word ik van alle kanten benaderd door tuktuk chauffeurs. Het onderhandelen gaat me steeds beter af en voor de helft van de prijs stap ik in. Big busstation! Meneer knikt vriendelijk. Het vervelende in Azië is dat mensen altijd ja knikken. Ook al hebben ze geen idee wat je bedoelt of waar je heen wilt. Al snel stopt de tuktuk bij een klein busstation waar hele aftandse bussen staan. Hij stapt uit en vraagt aan mij wat mijn bestemming is. Loopt naar binnen en al heel snel komt hij melden dat de bus vol is. Ik wil naar het grote busstation, zeg ik nogmaals. Maar de volgende stop is opnieuw een soort garage met enkele bussen. Ook hier zit de bus vol. De tijd begint te dringen. De laatste bus zal ergens tussen twee en drie vertrekken. De omgeving komt mij bekend voor. Volgens mij zit mijn hotel waar ik de eerste nacht verbleef hier ergens in de buurt. Omdat dit rondrijden nergens toe leid, moet hulptroepen inschakelen. Ik vraag of hij mijn hotel kent? Hij lacht vriendelijk. Gelukkig is er maps.me, een offline navigatie waar ik gelukkig eerder mijn hotel in heb opgeslagen. Daar gaan we….. Ik geef aanwijzingen….. go left, keep on going. Ik heb innerlijk de grootste lol om deze situatie en binnen 10 minuten staan we voor het hotel. Neem afscheid van de waardeloze tuktuk chauffeurs en loop het hotel in. Ze herkennen me en ik krijg een hartelijk ontvangst en zowaar een knuffel van de manager. Welcome my friend. Ik leg de situatie uit en binnen een paar minuten zit ik in een tuktuk die big busstation wel weet te vinden. Ik kan nog een buskaartje kopen en heb nog een uur de tijd voor die vertrekt. De centrale markt is om de hoek en ik kan nog een heerlijk miesoepje te eten.

Ruim vier uur later rijden we Kompong Cham binnen. De stad is veel groter dan verwacht en minder charmant dan in de Trotter reisgids omschreven. Met een tuktuk rijd ik naar mijn guesthouse en voordat ik daar ben, weet ik het al. Hier wil ik niet blijven. Ik besluit om Kompong Cham nog een kleine kans te geven. Het begint te schemeren en ik loop de boulevard af. Het is er hartstikke druk. Het lijkt alsof ik op een Kermis ben beland (zo jammer dat het uploaden van foto’s niet lukt). De brug over de brede Mekong rivier is voorzien van blauwe verlichting en om de haverklap staat een fontein die in Disneyland niet zou misstaan. Loop terug naar mijn guesthouse en koop een kaartje voor de eerste bus die de volgende dag vertrekt.