Zondagochtend meld ik me keurig 10 minuten voor vertrektijd bij het reisbureau. Het is meer een reisstalletje dan een bureau. Om half elf moet ik vertrekken. Om kwart voor elf ga ik toch maar voor de zekerheid vragen of ze mij niet zijn vergeten. Om elf stap ik met de eigenaar van het ‘reisbureau’ en zijn gezin in een bootje. Ik geniet nog even van de prachtige omgeving. Op het vasteland wacht ik met nog wat toeristen bij een andere bureautje. Dan krijgen we een seintje om naar de bus te lopen. Daar zijn het chaotische toestanden. Ik reis met een minibus terwijl het volgens het reisbureau een big bus zou zijn. Ben blij dat ik een plekje heb. Anderen zijn minder gelukkig en moeten een stoel delen. De reis moet in totaal zo een 6 uur duren. Ik houd er rekening mee dat het veel langer zal duren. Na vijf uur komen we aan in Pakse. Voor de meeste passagiers is dit de eindbestemming. Ik ga naar een gehucht in de bergen, zo een drie uur rijden van Pakse. Samen met drie jongens met een modern hippie uiterlijk inclusief dreads en een voorkomen dat doet vermoeden dat ze al enige tijd niet onder de douche zijn geweest, blijf ik over. Zij gaan naar Bangkok. In tegenstelling tot wat hun uiterlijk doet vermoeden, zijn het ontzettende gentlemen. De chauffeur weet niet wat hij met ons aan moet. Hij rijdt ons naar een station en zij dragen meteen mijn rugtas naar buiten. Wanneer we niet op het goede adres blijken te zijn en weer moeten instappen dragen ze opnieuw mijn rugtas. Dit ritueel herhaalt zich nog drie keer. De derde stop is een plek waar zij op de bus kunnen stappen. Ik moet ergens anders zijn. Are you gonna be okay? vragen ze bezorgd. Ja zeg ik vrolijk. Take very good care zegt degene met een dikke neusring. Met een bezorgde blik zwaaien ze me uit. Ik word afgezet bij een busstation waar bussen staan die elk moment uit elkaar kunnen vallen. Tat lo? Ja ik ga naar Tat lo. Een klein mannetje draagt mijn rugtas naar een bus en legt ’m in de laadruimte. Hij zegt iets in en na een paar keer vragen, begrijp ik dat hij 4 o’clock zegt. Dat betekent dat ik nog een uur moet wachten. Op dit busstation is geen toerist te bekennen. Ik moet hoognodig plassen. Kennelijk zegt mijn zoekende samen geknepen billen-blik genoeg. Allerlei Laotianen wijzen waar naar de wc. Op mijn reizen kom ik weinig negroide mensen tegen en in Laos tot nu toe geen. Wanneer ik naar buiten loop, komt een man naar mij toe. Hij pakt mijn hand en legt hem naast die van hem. Same,same. We hebben inderdaad dezelfde kleur. Het is me al eerder opgevallen dat de Laotianen een goedlachs volk zijn. Ik houd ook van lachen en lach vrolijk met hem mee. Hij wijst op mijn tanden…. Good! terwijl hij een rij zwarte tanden bloot lacht. You marry me? Tijd om mijn bus weer te vinden. Ik stap de bus in. Een paar Laotianen en Bruce zitten in de bus. Hey Marisca zegt hij vrolijk. Over vieren vertrekken we dan eindelijk. De bus zit stampvol. Bij gebrek aan reguliere plaatsen, zitten mensen op krukjes in het gangpad. Met een slakkegang gaan we op weg. De bus heeft moeite met klimmen. Zodra het de zon onder is, wordt het meteen een stuk kouder. Op maps.me kan ik een beetje volgen waar we zijn. Ben ik even blij dat ik Bruce ben tegen gekomen. De bus stopt niet in het dorp en ik moet nog 2 kilometer naar het dorp lopen. In mijn eentje en in het donker had ik dit niet fijn gevonden. Omdat ik via internet geen guesthouse kon boeken, moet ik ook nog op zoek naar een onderkomen. Bij de halte biedt een dorpsbewoner aan om ons met zijn auto een lift te geven, tegen betaling natuurlijk. In de loney planet heeft Bruce een guesthouse gevonden aan het meer met zicht op een waterval. De kamers die ze ons laten zien zijn wel erg basic en ogen wat armoedig en shabby. Ik slaap over het algemeen ook in basic kamers of bamboo hutjes maar ik vind het wel belangrijk dat het er een beetje gezellig uitziet. Bruce is tevreden en ik neem genoegen met mijn ongezellige kamer. De kou was me al opgevallen maar tijdens het drinken van een biertje moet ik toch even op zoek naar een outfit waarvan ik gehoopt hadden dat ik deze pas weer bij mijn vertrek naar Nederland zou aantrekken. We eten iets in ons guesthouse. Ik heb de pech dat ik noodles eet die op gebakken elastiekjes lijken. Ik duik vroeg mijn bed in maar moet alweer snel uit op zoek naar sokken en twee lagen T-shirt.

Vanwege de kou heb ik erg slecht geslapen en ben vroeg wakker. De zon schijnt en ik maak een wandeling om een beetje op te warmen voordat ik onder de ijskoude douche stap. Ik wil een wandeling naar een paar watervallen en een inheems dorp maken. Het wordt aangeraden om de wandeling met een gids te maken. Bruce reist met wat minder budget (of is wat krenterig ingesteld, daar ben ik nog niet uit) en is niet te porren voor een gids. Dus besluiten we zonder gids te gaan. Het eerste gedeelte van de route is makkelijk te vinden. In een inheems dorp, waar de mensen er weinig inheems uitzien, staat een groep toeristen die wel met een gids de wandeling maken. Op gepaste afstand volgen we hen. Er is geen duidelijk pad meer en zonder de gids hadden we het tweede dorp nooit gevonden. Ik geniet van de omgeving en vooral van de vele grote vlinders die voorbij vliegen. Het was me eerder opgevallen dat hier weinig gekleurde vlinders zijn. De meeste zijn donkerbruin of zelf zwart met hier en daar een accent van een andere kleur. Als een echte padvinders maakt Bruce om de haverklap torentjes van stenen zodat we ook de weg terug kunnen vinden. In het tweede dorp, ook zonder exotische ogend volk, wacht een minibus met airconditioning op de groep toeristen. Wat ben ik jaloers. Het was toch een flinke wandeling. Ik heb wel zin in een koud drankje en een hapje. Terwijl we ff een rustpauze inlassen, ben ik een attractie voor de bewoners. Ze komen naar me kijken. De kinderen staren me aan en een oudere vrouw pakt een paar keer lachend mijn hand vast.

Eenmaal terug bij ons guesthouse besluit ik onder het genot van een verse citroenlimonade de volgende dag weer te vertrekken op naar Savannahket. Ik ben op weg naar Vientiane maar moet een lange afstand overbruggen. Savannahket lijkt mij een goede plaats voor een tussenstop. Bruce besluit ook te vertrekken. Ook hij gaat naar Savannahket. Tot mijn grote opluchting vertelt hij dat hij naar een andere plek zal door reizen. Ik kan gezellig met hem kletsen en moet veel lachen om zijn droge humor. Maar hij zwelgt, mijns inziens, in zelfmedelijden. Iedere dag moet ik aanhoren hoe zielig het voor hem is om als man op middelbare leeftijd, hij is 54 jaar oud, opeens single te zijn. Wanneer hij weer over zijn ex Karen begint, voel ik steeds vaker de behoefte om met mijn ogen te draaien.

Dinsdagochtend is het plan om rond 8 uur ’s morgens te vertrekken. Het beloofd een lange reis te worden. Om negen uur stap ik, samen met Bruce, in de bus. Na ruim twee uur rijden, komen we aan in Pakse. In de bus hebben we een Française ontmoet die ook alleen reist. We stappen over in een luxere bus. Laotiaanse popmuziek schalt keihard uit de boxen. Om zowat het half uur maken we ergens een stop. De bus vult zich met vrouwen die van alles proberen te verkopen. Zelf hele gebraden kippen worden aangeboden. Het is een komische toestand. Tegen vier uur ‘s middags , ik ben dan redelijk in de buurt van Savannahket, moet ik overstappen. Bruce besluit door te reizen. Blij neem ik afscheid van hem. Hij wil nog ergens ontmoeten. We will keep in touch. Na een uurtje ben ik in Savannahket. Vind snel een tuktuk die mij naar mijn guesthouse brengt. TripAdvisor had gelijk. Het is een mooie plek. Basic hutjes in een prachtige tuin. Ik klets wat met een oudere grappige Japanner. Ik moet echt iets eten en wil naar de nachtmarkt. Ik vraag of de nachtmarkt leuk is. Nee is zijn antwoord, not good. Hij blijkt gelijk te hebben. De nachtmarkt bestaat uit een paar stalletjes. Ik vind het trendy café/restaurant. Eet een heerlijke maaltijd en geniet van alleen mezelf als gezelschap.