Woensdag ben ik vroeg wakker maar ik doe heerlijk rustig aan. Ontbijt in de heerlijke tuin die aan een jungle doet denken. Pas tegen elf uur ga ik op pad. Een wandeling door het kleine stadje langs kenmerkende gebouwen staat op het programma. Voordat ik het weet heb ik de eerste stop gemaakt bij het trendy café/restaurant waar ik gisteren at. Drink een heerlijke passievruchtensap en vervolg mijn weg. Bij de eerste tempel blijkt de batterij van mijn camera leeg. Tijd voor plan B. Ik loop naar de Mekong. Leuk dat ik vanaf Kompong Cham de rivier volg. Ondanks de lage waterstand is het ook hier een enorm brede rivier. Aan de oever staat een enkel bouwvallig hutje en worden er groenten verbouwd. Het is tijd voor een lunchbreak. Op internet heb ik gelezen dat er enkele restaurants zijn met goede recensies. Met behulp van mijn belangrijkste app deze vakantie, maps.me, weet ik er een te vinden. Ik eet een broodje met groente en wel hele dunne plakjes kip met mijn favoriete verse limoenlimonade. Vandaag is het warm, slenter nog wat door de stad. Weet eindelijk een pinautomaat te vinden die mijn pas accepteert en dan is het tijd voor een late siësta. Bij mijn bungalow aangekomen, boek ik de bus donderdagavond. Ik reis dan naar Vientiane. Omdat het een reis van zeker 8 uur is, ga ik met de slaapbus. Deze bussen hebben bedden en na alle eerdere lange busreizen lijkt dit mij een goed alternatief. Al heb ik wel zorgwekkende berichten gehoord dat je het bed met iemand moet delen. Na mijn siësta is het weer tijd voor het avondeten. Loop nogmaals over de nachtmarkt maar eindig weer in Lin’s café. Dit keer voor een hamburger en frietjes. Als toetje eet ik een heerlijke worteltaart waar ik eigenlijk geen ruimte voor heb. Ik heb het gevoel dat ik kan ontploffen maar al zuchtend weet ik mijn heerlijke hutje te bereiken. Donderdag waag ik opnieuw een poging om de wandeling te voltooien. Het is leuk om langs een kerk, een Chinese en Vietnamese tempel en enkele koloniale Franse villa’s te lopen. Vooral de Franse huizen maken een vervallen indruk. De natuur is prachtig maar Laos vind ik een weinig fotogeniek land.

Mijn guesthouse wordt gerund door twee zussen. Wanneer ik terugkom van mijn wandeling meldt één van hen dat zij vanavond ook naar Vientiane reist en dat we een bed delen. Daar ben ik wel blij om. Geen onbekend persoon naast me. Zij ziet het ook zitten. Gaan we lekker kletsen, roept ze vrolijk. You are special friend en zonder bijbetaling mag ik tot vertrek in mijn hutje blijven. De rest van de middag lig ik heerlijk een boek te lezen in een hangmat. Eet nog een keer bij Lin’s cafe en maak me klaar voor vertrek. Eenmaal in de bus schrik ik me een ongeluk. Het zijn wel hele smalle bedjes….. Ondanks dat ik niet naast een totaal onbekende lig, blijft het een ongemakkelijke situatie. Met enige afgunst maak ik een praatje met een Canadees die zo slim is geweest om twee buskaartjes te kopen en zijn bed niet hoeft te delen. Al snel gaat het licht uit en moet ik als buikslaper genoegen nemen met slapen op mijn zij. De airco blaast een ijskoude wind in mijn gezicht en na een tijdje is mijn neus bevroren. Het matrasje is keihard. Mijn bedgenote heeft nergens last van en slaapt als Doornroosje. De bus is op tijd vertrokken en komt ruim op tijd aan in Vientiane. Verkouden verlaat ik om half vijf ’s morgens de bus. Met mijn nieuwe vriendin en de Canadees deel ik een taxi. Zij gaat naar haar zus en de Canadees en ik kunnen verlopig nog niet inchecken. Gelukkig kan ik wel mijn rugtas achter laten in mijn guesthouse. De stad is nog in diepe rust. Bij een straatstalletje eten we een typisch Laotiaanse ontbijtgerecht: een stevige rijstsoep met allerlei onduidelijke ingrediënten en een soort oliebol die je in de soep moet dopen. De Canadees heeft trek, ik lust het niet een ook mijn oliebol eet hij gretig op. We wandelen naar de Mekong. De Canadees woont in Bangkok maar werkt drie maanden per jaar in Hong-Kong. Daar verdient hij zoveel geld mee dat hij de rest van het jaar vrijwilligerswerk doet. Voor het eerst zie ik een smalle Mekong. Door de vele malen eerder genoemde lage waterstand kun je een heel stuk in de rivierbedding lopen en in de rivier zijn vele zandbanken zichtbaar. Aan de overkant ligt Thailand en voor mijn gevoel kun je met gemak zwemmend oversteken. Ian de Canadees probeert een praatje met een visser te maken die er duidelijk geen zin in heeft. Op de boulevard is het druk. Aziaten zijn dol op sporten. Er wordt in groepen gelopen, gefitnessed, gefietst en nog veel meer. Ik zie de zon opkomen en de stad komt tot leven. Dus ook de ontbijtcafeetjes gaan open. We vinden een hippe tent waar ik kopjes thee drink en later een heerlijk stokbroodje met gebakken ei eet. Omdat we beide geen haast hebben, blijven we er lekker lang hangen. Tegen elf uur gaan we allebei een poging wagen om in te checken. Ik neem afscheid van Ian die de volgende dag doorreist naar Vietnam om een reportage over aids te maken. Wanneer ik aankom bij mijn guesthouse kan ik helaas nog niet inchecken. Ik krijg een kopje thee en maak een begin van dit verhaal. Na een half uur hoor ik de heerlijke woorden ‘madamme your room is ready!’. Ik heb een klein maar hippe kamer, neem een douche en duik mijn bed in die ik met niemand hoef te delen.