Zondagochtend pak ik mijn tas in en heb ik nog ruim een half uur voor het ontbijt. Om half tien komt, dit keer een minibus, mij ophalen. Nog voordat ik tijd heb om foto’s van guesthouse te maken, staat de minibus er, 9.33 uur. Dit ben ik niet gewend. De minibus zou sneller zijn, heeft de manager van mijn guesthouse mij verteld. Dat klopt…. Ik probeer maar niet teveel aandacht te schenken aan de roekeloze inhaalacties van de chauffeur maar binnen 5 uur ben ik in Vang Vieng. De stadje/dorpje is omringd door statige bergen. Deel met anderen een tuktuk die mij voor de hele redelijke prijs van €1,25 naar mijn guesthouse brengt. Ik heb een kamer geboekt buiten het centrum. Het uitzicht is fantastisch. Mevrouw klets gewoon in het Laotiaans tegen me. Ik lach vriendelijk. Loop met een omweg naar het centrum. Ga lunchen en ben verbaasd over de houding van de serveerster. Mijn bord wordt neer gesmeten en de vrolijke lach ontbreekt. Na de lunch ga ik op zoek naar het kantoor van Jeeptour. Ik wil morgen, met een jeep dus, een tour maken. Het is een tijdje lopen, moet een zeer krakkemikkige houten brug over maar weet ze te vinden. Ook hier weinig vriendelijkheid. Een Française meldt dat zij geen Engels spreekt maar they are fully booked. Nu moet ik plan B overwegen. Een toeristische toer. Ik loop terug langs de rivier en zie de hordes voornamelijk Aziatische toeristen aanmeren met hun kajak. Grote twijfel slaat toe. Eerst maar eens pinnen. Onder het genot van een mangoshake denk ik na en ik kom er maar niet uit. Het publiek bestaat uit veel Europese (?) jongeren en dan die hordes Aziatische toeristen. In beide heb ik geen zin. Ik loop langs enkele bureautje en bekijk het aanbod. Ik vind het zonde om iets van de omgeving te missen en zal iets moeten beslissen. Uiteindelijk kies ik voor een korte dagtocht; een bezoek aan de olifantengrot, tuben (op een grote binnenband dobberen) in een andere grot en kajakken. Ben niet helemaal blij met de keuze die ik heb gemaakt maar moet iets. Ik koop een waterproof tasje voor mijn tocht van morgen. Maps.me leidt me via een rare zandweg naar mijn guesthouse. In Laos heb de veel honden die heel hard blaffen maar meestal bange poeperds zijn. Juist voor de honden die niet blaffen, moet je uitkijken. Ik zie een aantal honden me al aanstaren. Van Ian, de Canadees heb de tip gekregen om stenen te verzamelen zodat je die bij een eventuele aanval richting de hond kan gooien. Gelukkig zijn de honden banger voor mij en kiezen het hazenpad zodra ik in de buurt kom. Vlakbij mijn guesthouse zit een karaokebar kennelijk voor slechthorenden. Het valse gezang is tot diep in de nacht te horen.

De volgende ochtend word ik om iets over half negen opgehaald. Loop naar de naar de pick-up en die is gevuld met 10 jonge Aziaten. Vrolijk zeg ik nog hallo maar geen van het lijkt Engels te spreken. Wel zijn ze allemaal dol op foto’s maken… van zichzelf. Een jong stel spant de kroon. Er gaat geen minuut voorbij of er wordt een foto gemaakt. Ik word een ontzettend chagrijnig van de aanblik van deze groep waarmee ik een, korte, dag op stap moet. De eerste activiteit is het tuben in een grot. Het is vroeg en nog koud. Aziaten zijn heel preuts en gaan volledig gekleed het water in. Ik voel me niet op mijn gemak om als enige van de groep in bikini te gaan. Houd een hemdje aan omdat ik het wel fijn vind de rest van de dag droge kleren aan te hebben. We krijgen allemaal een mijnwerkerslampje op ons hoofd. De rest van de groep neemt ook hun mobiel in waterproof zakjes mee. Ik dobber door de grot, een beetje suf is het wel. Na een half uur zijn we weer buiten. Niet iedereen waterproof zakje bleek waterproof en zeker 3 mobieltjes hebben de tocht niet overleefd. Tijd voor ontbijt hadden ik niet en ben dan ook blij met de vroege lunch. Op naar de grot waar een aantal stenen in de vorm van olifanten staan. Dan terug in de pickup om te gaan kajakken. De rest van de groep zit in natte kleren te bibberen. Cold zegt een van hen…. Ik ben blij met mijn droge kleren.Bij aankomst bij de rivier krijgen we een korte instructie. Ik mag bij een van de gidsen in de boot. De tocht is prachtig. Na een uurtje is het tijd voor een pauze. Ik ben kennelijk een slechte kajakster want de gids meldt dat het voor de coördinatie beter is dat hij voor zit. Niet lang daarna lukt het mij toch om tegen een grote rots aan te varen terwijl de gids al een paar keer ‘where are you going?’ heeft geroepen. Aziaten vinden het erg leuk om elkaar nat te spatten. Toch leuk dat kinderlijk plezier en ik spat vrolijk mee. Om drie uur zit de dag erop. De kanotocht heeft veel goed gemaakt. Ik heb er erg van genoten. De natuur was indrukwekkend. Ik ga nog wat eten bij een tent waar ze afleveringen van Friends vertonen en heerlijke bedjes hebben en blijf er lekker lang hangen. Koop een kaartje voor de rit naar Luang Prabang, alweer mijn laatste bestemming. Wat vliegt de tijd. Ook dit keer ga ik met de minibus. Die doet er 4 uur over in plaats van 8 uur in een grote bus. Op de terugweg naar mijn guesthouse loop ik eindelijk langs twee tempels met Buddha’s waar ik blij van word. Vandaag is de karaoke bar vroeg open en ik word verwelkomd door het vreselijke gezang. Schrijf nog een verhaal voor mijn weblog en ga laat nog een pizza eten.

Ik vind het niet heel jammer dat ik Vang Vieng de volgende dag verlaat. Mijn reisschema heb ik onderweg een paar keer aangepast en zal een dag eerder dan gepland aankomen in Luang Prabang.