Dinsdag 14 februari tussen half en negen uur moet ik worden opgehaald door de minibus die mij naar de laatste bestemming van deze reis zal brengen: Luang Prabang. Ik heb verschillende verhalen gehoord over de zeer kronkelige weg door de bergen naar Luang Prabang. Ik word tegen 9 uur als één van de laatste opgehaald. Alleen op de achterbank is nog een smal plekje. Ga zitten, maak mezelf extra breed. Zo moet ik de reis redelijk doorkomen. Ik dut zelfs een beetje in. Aan mijn oren voel ik dat we behoorlijk klimmen. Ik schrik wakker wanneer we een sanitaire stop maken. Waar ben ik…? Ik zie alleen maar een dikke mist en wanneer ik uitstap is het ongelooflijk koud. Ik ren snel naar toilet, steek daarna een sigaretje op maar daar is het in korte broek echt te koud voor. Gelukkig heb ik niet ontbeten. De weg is erg kronkelig en dat heeft een naar effect op mijn maag. Ik ben blij wanneer we na 4,5 uur aankomen in Luang Prabang. De tuktuk vraagt woekerprijzen. Een alleen reizende vrouw vraagt of ik een tuktuk met haar wil delen. Toevallig moet zij naar hetzelfde hotel. Een Duits echtpaar blijkt daar ook te logeren. De tuktuk chauffeur doet goede zaken. Hij vindt nog een aantal passagiers en dan vertrekken we. Omdat we aantal andere mensen moeten afzetten, maken we een toer door Luang Prabang. Het stadje ziet er gelikte uit maar oh wat vind ik het leuk. De gebouwen zijn meer dan goed onderhouden met een duidelijke Aziatische architectuur. Luang Prabang staat ook op de lijst van Unesco. Agoda, de boekingssite voor guesthouses en hotels, had een leuke deal in een aanbevolen hotel. Ik verblijf inderdaad in een heerlijk hotel. Heb helaas net geen uitzicht op de rivier Nam Kham. Erg jammer dat ik hier maar 2 nachten kan logeren omdat ze daarna zijn volgeboekt. Ik ga eerst lunchen in Utopia, een hippe tent. Het blijkt vlakbij mijn hotel te zijn. De sfeer is erg relaxt. Ik vind een ligbed, bestel een hippe vruchtensap en een broodje. Terwijl ik geniet van het uitzicht op de Nam Kham komt het Duits echtpaar waarmee ik de tuktuk heb gedeeld en die ook in mijn hotel verblijven, binnen lopen. Ze komen naast me zitten en we kunnen gezellig met elkaar kletsen. Zij hebben een sabbatical. Reizen nu 3 maanden door Azië en de rest van het jaar zullen zij met een camper door Europa trekken. Ik neem afscheid van hen omdat ik op zoek ga naar het restaurant waar ik een kookles wil volgen. Het is een heerlijke wandeling langs de rivier en restaurant Tamarind heb ik snel gevonden. Ik reserveer een plek voor donderdag. Wanneer ik terug kom in mijn hotel waar ik wifi heb, blijkt dat ik een bericht van de Amerikanen heb. Zij zijn al enkele dagen in Luang Prabang en willen graag afspreken.

Van de Duitsers heb ik de tip gekregen om op de avondmarkt te eten. Ik loop er ’s avonds naar toe. Het is een zeer toeristische en commerciële toestand. Ik kan alleen kramen vinden waar ze broodjes verkopen. Eet uiteindelijk in een gewoon restaurant met een erg vriendelijke ober.

Woensdag wandel ik de hele dag door het stadje. Ik kan mijn hart ophalen. Het stikt van de mooie tempels en de daarbij behorende monniken die het straatbeeld bepalen. Ik bezoek een museum, meerdere tempels en natuurlijk eet her en der wat. Ondanks dat het toerisme is het erg rustig op straat en heerst er een serene sfeer. Loop langs de Mekong terug naar mijn hotel. ’s Avonds heb ik afgesproken met het Duits echtpaar. We gaan samen wat eten op de nachtmarkt. Het eetgedeelte zit in een steegje waar ik gisteren aan voorbij ben gelopen. Voor ongeveer €2,- kun je onbeperkt opscheppen bij een buffet. Voor vlees of vis betaal je extra. Je zit aan een lange tafel en zo over en weer ontstaan leuke gesprekken. Wanneer ik thuis kom, mail ik de Amerikanen om morgen iets af te spreken.

Donderdag is de dag van de kookcursus. Moet helaas verhuizen naar een ander guesthouse. Luang Prabang is, in verhouding tot de rest andere Laos, een stuk duurder maar dat mag de pret niet drukken. Ik laat mijn rugtas achter en wandel naar restaurant Tamarind. De groep bestaat uit 10 mensen; een Duits en een Australisch stel, twee Franse vrouwen waarvan ik vermoed dat het moeder en dochter zijn. Een hele gezellige en vrolijke oudere Australiër die een eigen loodgietersbedrijf heeft en een paar weken per jaar ergens vrijwilligerswerk doet. Hij heeft een week vakantie in Luang Prabang en gaat daarna elders helpen om protheses voor slachtoffers van de vele landmijnen te maken. Een jong ogende Canadese vrouw die al 7 jaar in China woont en lesgeeft op een Internationale school. Als laatste komt een Canadees de bus in die er beroerd uit ziet. Later hoor ik de leraar aan hem vraagt of hij een kater heeft. Dit ontkent de Canadees. Zeer kort na aanvang van de les verlaat hij ons omdat hij last heeft van zijn maag, zegt hij.

We bezoeken de markt en krijgen uitleg over groenten, kruiden en nog veel meer. We proeven lokale snacks zoals chips van bamboe en in bananenblad gestoomde rijstpoeder wat erg aan zaagsel doet denken. Wanneer we over het vleesgedeelte van de markt lopen, houden enkele cursisten hun neus en ogen dicht. De Duitse wordt bijna onpasselijk. Ik vraag of ze geen vlees eet maar dat is het niet. Ze vindt dit, wijzend naar een varkenspoot, eng.

Na het bezoek aan de markt rijden we naar een kookschool buiten de stad. De omgeving is prachtig. Zo kijken we uit op een vijver met waterlelies. Dan gaan we aan de slag. De leraar kan goed uitleggen en er is een gemoedelijke sfeer. We koken op houtskool wat ik erg leuk vind. We leren hoe we een pittige dipsaus, vis in bananenblad, kip in mandje van citroengras en het traditionele gerecht laat dit keer met buffel lees moeten maken. Daarna mogen we het allemaal opeten. De vis is mijn favoriete gerechten. Dit zal ik zeker nog eens maken. Ik moet nog oefenen op mijn mandjes van citroengras. De kip vind ik erg lekker dus ook die gaat thuis in de herkansing. Na dit alles maken we als dessert nog een paarse sticky rice met fruit en een tamerindejam (die wie niet zelf hebben gemaakt) en fruit. Niet mijn favoriet maar de tamerindejam maakt het toch bijzonder. Na de kookles, loop ik terug naar mijn hotel om te verhuizen naar mijn nieuwe guesthouse. De tuktukchauffeur kan het allemaal niet zo makkelijk vinden. Ik zit uit te buiken en vind dat geen ramp. Eenmaal op plaats van bestemming, installeer ik mezelf in mijn kamer. Ik krijg een heerlijk vruchtensapje als welkomstdrankje en wat fruit. Ik heb een afspraak met de Amerikanen om samen met sunset-biertje te drinken aan de Mekong. Ik zie Alisa al naar me uitkijken. Het leuk om weer te zien en te spreken. Zij zijn al een tijdje in Luang Prabang en reizen maandag door naar Vietnam. Daar willen zij ongeveer 2 maanden rondreizen. Tijdens het eten wisselen wat tips over reizen uit. Niet geheel verrassend denk ik alweer na over een volgende reisbestemming. Dan neem ik echt afscheid van ze. Tot mijn grote verbazing heb ik wanneer ik thuiskomt een emailbericht van Bruce. Hij is net aangekomen en wilt, als ik er nog ben morgen iets afspreken.

Luang Prabang bevalt uitstekend. De stad leent zich er prima voor om heerlijk door heen te slenteren. Ik wil heel graag nog de berg beklimmen, rustig over de markt lopen, een museum bezoeken, een naar het schijnt wonderschone waterval waar het stikt van de toeristen. Ik heb nog anderhalve dag en zie in dat ik dit niet allemaal ga kunnen zien of doen. Ik kan geen trip voor de waterval vinden die zaterdag vroeg genoeg begint. In mijn eentje met de tuktuk is het een dure grap. De waterval laat ik voor wat het is. Ga vrijdagochtend vroeg naar de markt, slenter door een ander gedeelte van de stad. Had gehoopt om op te markt een aantal souvenirs te vinden maar dat viel erg tegen. Voor mezelf heb ik twee hele lelijke jaren ‘70 plastic kleedjes gekocht. Maak een korte stop bij mijn guesthouse om daarna door te stad te lopen. Ik zie waar beide rivieren samenkomen. Ik loop naar de berg maar zie dat ik te weinig tijd heb en het is erg warm vandaag…. Ik heb met Bruce afgesproken. We drinken een biertje. Ik lig al snel in een deuk en al kletsend komen we de avond door. Samen eten we op de avondmarkt en geniet ik extra van de praatjes met deze en gene aan de lange tafel. Met plezier loop ik over de markt op zoek naar souvenirs.

Zaterdagochtend heb ik met Bruce af te spreken om de berg te beklimmen. Het is een hele klim en ondanks dat het bewolkt heb je een prachtig uitzicht over de stad. We drinken nog een kopje koffie en lopen naar het Koninklijk Paleis. Wanneer we het terrein oplopen en nog even rondkijken worden we wegemaand. Het is halftwaalf en lunchpauze. Ze gaan sluiten. Om halftwee gaan ze weer open! Een verkoopster van vogeltjes op mij aflopen. Het is een gebruik om vogeltjes los te laten. De beestjes zitten met z’n tweeën in hele kleine bamboe kooitjes. Ik heb erg te doen met de vogels en koop een setje. Bruce, die erg groen en politiek verantwoord is, is het hier niet mee eens. Ik weet niet of deze vogels in de natuur gaan overleven, begint hij te preken terwijl ik kijk hoe ik het kooitje kan openbreken zonder de vogels te bezeren of een hartstilstand te bezorgen. Daarbij kan het niet dat vogels worden gevangen om verkocht te worden. Misschien worden deze vogeltjes straks weer gevangen, sputtert Bruce. Hij wordt onderbroken door een groep jongeren die hij eerder op zijn reis is tegen gekomen. We staan gezellig te kletsen en een van jongens helpt mij met het openbreken van het kooitje. Bruce heeft zijn strijd nog niet opgegeven en legt aan de jongerenuit dat hij het er niet mee eens is. Met moeite hebben we dan eindelijk het kooitje open gekregen en in een fractie van een seconde vliegen de vogels weg. Nu het museum is gesloten, is er tijd voor een lunch. Met zijn zessen gaan we eten. Zij gaan ook naar het Koninklijk Paleis maar daar heb ik helaas geen tijd meer voor. Neem afscheid en loop nog even op slippertjes terug naar mijn guesthouse. Ik heb mijn kamer aangehouden en kan rustig onder de douche en mijn tas inpakken. Sigaretten zijn hier erg goedkoop en verstop een behoorlijk aantal tussen mijn kleren. Deel een taxi met een Belgisch/Frans koppel. Op het vliegveld kletsen we nog wat. Mijn vlucht gaat eerder en al snel kan inchecken. Vijf minuten eerder dan gepland, vertrekken we. We cirkelen nog een paar keren boven Luang Prabang. Vanuit de lucht is de Mekong, vermoed ik, nog lang zichtbaar. Tot we hoog in de wolken verdwijnen.