Maandagochtend meld ik me keurig om 9 uur bij het reisbureau. Zo een kwartier later wordt ik opgehaald door een nerveuze mevrouw. Typische Thailand. Op een of andere manier is er altijd reden voor stress. Ik krijg de opdracht om te blijven wachten omdat zij nog een aantal andere mensen moet ophalen. Met een jonge alternatieve Duitser  en een man van mijn leeftijd met een alcoholhoofd loop ik naar een minibus. Onderweg halen weer meer mensen op een al snel wordt duidelijk dat het nog al proppen wordt met mensen en rugtassen. Voordat ik het weet zit ik ingebouwd tussen de rugtassen. De chauffeur krijgt zeer langdurige instructies van de nerveuze vrouw. Dan vertrekt zij en dan gaan we op pad. Heel goed heeft de chauffeur niet opgelet want al snel keren we terug. Hij is blijkbaar vergeten om nog een aantal mensen op te halen.  Gedurende de rit zal vaker blijken dat hij de weg niet goed weet te vinden. In Chiang Rai staat en bezoek aan de witte tempel op het programma. Heel veel tijd om de tempel te bezoeken, krijgen we niet. Slechts 15 minuten. Jammer de tempel ziet er uit als een grote bruidstaart. Ik loop er om heen en kan wat foto’s maken. Was graag naar binnen gegaan maar hoor alweer het getoeter van de minibus.
Op weg naar de grensplaats verdwaalt de buschauffeur nog regelmatig. Om de haverklap moet hij de weg vragen. Pas tegen vijf uur ’s middags kom ik aan. Ik raak aan de praat met een boze Japanse vrouw. Haar visum verloopt en zij moet de grens over en weer terug voor een nieuw visum. Omdat de grens om 18 uur sluit, red zij het niet meer. Zij had er op gerekend dezelfde dag terug naar Chiang Mai te keren maar is gestrand. Woest is ze. Het enige wat ze kan doen is op zoek gaan naar een slaapplaats. Mijn overnachting is onderdeel van het reispakket. Ik krijg de sleutel van mijn kamer. Wanneer ik de deur van mijn kamer open blijken er al 2 vrouwen in te zitten. Loop terug naar de receptie en krijg daar tot mijn grote schrik en ergernis te horen dat ik een kamer moet delen. Loop terug en bedenk dat het voor 1 avond is. Gelukkig heb ik mijn overnachting voor de volgende nacht zelf geregeld. Ik stel me netjes voor aan de 2 meisjes met wie ik de kamer deel. Krijg 2 lauwe handjes terug maar ze zijn overduidelijk niet in mij geïnteresseerd. De rest van de avond klets ik met de Japanse Naomi. Zij leeft al ruim 10 jaar als een nomade zoals zij zichzelf omschrijft.  Ze volgt haar hart legt ze uit. Wanneer haar hart haar ingeeft om elders naar toe te gaan, doet ze dit. Ze doet af en toe vrijwilligerswerk tegen kost en inwoning. Hoe zij voor de rest het nomaden bestaan financiert, wordt mij niet duidelijk en durf ik ook niet goed te vragen. Zij vertelt over de 2 jaar die zij in India heeft doorgebracht. Zij is vanwege het seksueel geweld tegen vrouwen 2 jaar bang geweest en is meerdere keren aangerand. Ze overweegt om over een paar jaar terug naar Japan te gaan. Voor alsnog bevalt deze levensstijl haar wel. Met de alternatieve Duitser ga ik nog inkopen bij de supermarkt doen voor de tocht van morgen.

Dinsdag moet ik vroeg aan het ontbijt verschijnen. Meneer van de reisorganisatie wisselt tegen woekerprijzen de Thaise bats om tegen de dollars die ik nodig heb voor mijn Laotiaanse visum. Met een bus worden er naar de grenspost gebracht. Het is er druk en vele administratieve handelingen volgen. Ruim 2 uur later ben ik de grens over en worden we gedropt bij de slowboat. Pas tegen 12 uur vertrekken we. Ik zit naast een jong Thaise meisje die gezellig babbelt maar gelukkig ook haar mond kan houden. Dit in tegenstelling tot de man die achter mij zit en constant tegen zijn vrouw aan kletst. Zijn toon is dwingend  en weinig vriendelijk. Wanneer ik om kijk,  vangt hij mijn blik. You are Dutch…. Kennelijk heeft hij meegelezen met mijn boek. Hij vertelt dat zij uit zuid Afrika komen. Voordat ik weet, begint hij een hele lange verhandeling over neushoorns en de handel die hij wil gaan drijven in neushoorns. Hij stopt niet en van zijn vrouw krijg ik een meewarige blik. De enige manier om hem de mond te snoeren, is door mijn boek in te duiken. Ik hoor hem nog iets zeggen over een documentaire over neushoorns maar doe net alsof ik hem niet hoor. Rond vier uur ’s middags komen we aan in Pakbeng. Een pier of iets dergelijks ontbreekt. Een vlonder doet dienst als aanlegplaats. Al snel word ik belaagd door kinderen die uit zijn op mijn proviand. Ik geef één  van hen een pak aangebroken koekjes en al snel komen meer kinderen bedelen. Hun manier van benaderen heeft iets agressief. Ze grijpen constant naar mijn plastic tasje zelfs wanneer zij al een tasje hebben weten te bemachtigen. Mijn guesthouse ligt aan de rivier. Het is erg basic maar met een fantastisch uitzicht op de Mekong. ’s Avonds ga ik Indiaas eten, schuif aan bij een vrouw die ook alleen reist. Al snel raken we aan de praat. Het is erg gezellig, onder het genot van een Beerlao en een zalige curry komen we de avond door. En lig ik toch nog op tijd u  mijn bed.