Woensdagochtend ben ik vroeg wakker. De boot vertrek om 9 uur. Om verzekerd te zijn van een redelijke plek heb ik mezelf voorgenomen om vroeg in te stappen. Terwijl ik van het uitzicht sta te genieten, waarschuwt één van de Franse mannen die ook in het guesthouse slapen, mij. People are boarding already. Een uur en één kwartier voor vertrek lijkt dit me wel erg overdreven. Ik neem een ontzettend koude douche en om kwart over 8 loop ik richting de boot. Onderweg koop ik nog wat fruit, een soort pannenkoek met appel, wat hier een croissant heet en gewoon croissantje waarvan later zal blijken dat alleen de vorm gelijk is aan onze croissants. Voor de rest is het een homp taai deeg. De boot is ontzettend gevuld. De slowboat biedt ruimte aan zeker 80 mensen. De zitplaatsen bestaan uit lange rijen autostoelen die niet aan de grond zijn bevestigd. Dit vereist een bijzondere techniek bij het zitten en opstaan…. Al snel zie ik het Thaise meisje naar mij zwaaien. Er is nog plek naast haar. Ik ben zo opgelucht, ik was bang dat je de boot zou missen, roept ze. Het komende half uur blijkt dat zij de vorige dag beter op de medepassagiers heeft gelet dan ik. Ze schijnt te weten wie wel en niet aan boord is. Inderdaad een paar mensen waaronder de alternatieve Duitser komt tegen 9 uur nog rustig aan lopen. Sommige waren gisteravond erg dronken, licht de Thaise toe. Eén van hen vindt nog een plekje in onze rij. Hij was mij eerder opgevallen tijdens de eerste informatiebijeenkomst. Zijn vragen waren vooral gericht op wat voor alcohol er in Laos wordt gedronken. Matthew, zoals hij blijkt te heten met de gevaarlijk klinkende bijnaam Scully, is 22 jaar en reist al bijna 3 maanden in Azië. Over 3 weken gaat hij terug naar huis en daar verheugd hij zich op. Hij is voornamelijk stomdronken geweest. Hoewel hij slechts een paar uur in Pakbeng is geweest, is het hem gelukt om een flesje illegaal gestookte sterke drank te kopen. Vol trots laat deze zien. Smell it, roept hij vrolijk terwijl hij het flesje opendraait. Het goedje ruikt naar een mix van pure alcohol en aceton. Ik zou het niet drinken, is mijn moederlijke advies. It will probably kill you. Een brede glimlach verschijnt op zijn gezicht… Het is zeker 60% alcohol!
De tocht verloopt voorspoedig. We varen over de brede Mekong tussen groene bergen. Aan de kant zien we regelmatig waterbuffels en zelfs een olifant. Heel af en toe stoppen we bij een gehucht om lokale bevolking die duidelijk inkopen hebben gedaan, af te zetten. Ik luister naar de aandoenlijke verhalen van de Thaise, bekijk heel veel foto’s van de jongen waar ze heimelijk verliefd op is. Scully heeft zich gevoegd bij zijn drinkmaatjes maar komt af en toe een praatje maken. Tot mijn grote verbazing blijkt Scully inhoud te hebben.
Na zo een 7 uur varen, komen we aan iets buiten Luang Prabang aan. De boot via een smalle plank verlaten, is al een hele spannende onderneming. Daarna volgt een lange trap met ongelukkige traptreden. De tuktuk’s staan op ons te wachten. Voor omgerekend €2,- per persoon brengen ze ons naar Luang Prabang. Op mijn handige navigatieapp zie ik dat we in de buurt van mijn guesthouse rijden. Gelukkig kan ik uitstappen, snel afscheid nemen van de Thaise en vind ik binnen een paar minuten mijn guesthouse. De ontvangst is hartelijk. Ik krijg een kopje thee met een lekkere fruitsalade. Mijn guesthouse, die volgens booking.com een 9.1 heeft, valt een beetje tegen (of had ik te hoge verwachtingen?). Ik installeer mezelf en ga daarna op zoek naar een avondmaaltijd. Ik vind een leuk tentje in de buurt met een mooie tuin. Zodra ik aan een tafeltje ga zitten, komt de ober melden dat ze veel mensen verwachten. Hij zegt dat ik bij een stel kan aanschuiven. Laat ik daar nou helemaal geen zin in hebben. Ik verlaat de mooie tuin. Gelukkig vind ik een leuk terras waar ik wel welkom ben, in mijn eentje. Geniet van een heerlijke Laotiaans gerecht.
Welkom in Luang Prabang.