Donderdagavond vertrek ik met de Spaanse richting Sapa om op de nachtbus te stappen. Ik heb ‘s middags al gegeten maar toen had zij geen trek. Kort voor vertrek wel. In Sapa heeft zij slechts een kwartier de tijd om drie happen soep te eten voordat wij instappen. Ik krijg een bed toegewezen en klim er lekker in. Van Anne heb ik een reiskussen gekregen en daar heb ik veel plezier van. Ik lees nog wat. Al snel gaan de lichten uit en valt iedereen in slaap. Af en toe word ik gewekt voor een plaspauze. Al slapend verloopt de reis voorspoedig. ’s Morgens word ik ruw gewekt. Last stop! Nog slaapdronken loop ik naar buiten. Ik moet nog even bijkomen. Net als alle anderen. De Spaanse denkt dat we nog op het vasteland zijn. Ik mail mijn homestay dat ik ben aangekomen en neem afscheid van de Spaanse. Terwijl ik wacht tot ik word opgehaald, kijk ik rond. De eerste aanblik van Cat Ba is weinig positief. Het heeft iets van een vergane glorie badplaats. Trung van mijn homestay komt mij op de motor halen. Veel positiever word ik niet tijdens de rit. Het is hier gelukkig warmer maar helaas bewolkt. Mijn homestay blijkt een hotel te zijn. Superkitsch ingericht. Ik heb een grote kamer. Ondanks dat ik redelijk goed heb geslapen, duik ik meteen m’n bed in een slaap nog een paar uurtjes. Op Cat Ba heb je een nationaal park. Ik overweeg een wandeling te boeken maar heb gelezen dat het flink blubberig kan zijn na regen. Ook is het flink klimmen…. De spierpijn van de vorige wandeling voel Ik nog. Ik wandel naar het centrum en ik ga zitten met mijn boek bij de pier. Daar zit ik een tijd heerlijk rustig te lezen. Dan terug naar mijn homestay voor het avondeten. Wel lekker dit concept en ik hoef niet op zoek te gaan naar een restaurant en ik eet in gezelschap. Vanavond zijn dat twee jonge Duitse stellen en een Spaanse man die een paar dagen vakantie aan zijn zakenreis heeft vastgeplakt. Het is een gezellige groep. Gelukkig wordt het niet laat omdat de meeste, alleen ik niet, morgen er vroeg uit moeten voor een excursie. De volgende ochtend ben ik zo blij met mijn beslissing om geen excursie te boeken. De regen komt met bakken uit de hemel vallen. Voor mij een goed excuus om de hele ochtend en een deel van de middag in bed te blijven met een goed boek. Tussen twee regenbuien door verlaat ik mijn homestay voor een hapje en een korte wandeling. Nog een dagje hier blijven, heeft voor mij geen zin. Ik speur nog een aantal weersites af. De weersverwachtingen voor mijn volgende bestemming zijn redelijk gunstig. Ik regel een busticket en boek een kamer. ’s Avonds eet ik met en klein groepje. De helft van een Duits stel, zij voelt zich na een boottocht in de stromende regen niet lekker, en een Belgisch stel.
De volgende dag vertrek ik vroeg. De zon schijnt en het eiland ziet er iets vriendelijker uit. Maar niet vriendelijk genoeg… Met genoegen stap ik in de minibus. Het Duitse stel gaat naar dezelfde bestemming. Zij zijn eerder vertrokken, hebben een onduidelijke omweg genomen en zitten ook in de bus. Ik ontmoet Maggi, een stoere Nieuw Zeelandse die ik tegen de 60 jaar schat. Ik zit gezellig met haar te kletsen. In de bus zit een Zuid-Amerikaans uitziend stel. Met verbazing kijk ik hoeveel selfies zij neemt….. Zo een vijf uur later rijden we Ninh Binh binnen. De zon is met ons meegereisd. In Ninh Binh neem ik afscheid van Maggi. Ik rijd door naar Tam Coc, een klein dorpje in de buurt. In Tam Coc eet ik nog wat met het Duitse stel voordat we afscheid nemen. Ik loop naar mijn verblijf en word ik blij. Wat een heerlijk uitzicht. Hoge Karstbergen tegen groene rijstvelden. Mijn homestay, blijkt opnieuw niet echt een homestay maar gewoon een guesthouse – achtig gebeuren zonder avondeten. Wat helemaal prima is. Het ontvangst is vriendelijk. Miss Lien kwebbelt en lacht veel en ik begrijp er alleen weinig van. Ik zet mijn tas in mijn kamer en puf ff uit. Miss Lien adviseerde mij om vandaag van het mooie weer te genieten. Gisteren heeft het hier de hele dag geregend. In de omgeving is genoeg te zien en te doen. Mijn homestay ligt aan de rand van het dorp en ik wandel zo de natuur in. Ik kom meteen tot rust tussen de hoge bergen en het groen. ’s Avonds loop ik naar het dorp voor het avondeten. Maak een praatje met Italianen die naast mij aan en tafeltje zitten en houd het kort. Deze vakantie ben ik niet zo sociaal. Bij aankomst vertelt miss Lien dat ik morgen en taxi kan delen met een Canadees stel die een tour gaan maken. Ze gaan een pagode bezoeken en een meer met veel grotten/ tunnels waar ik over heb gelezen en graag naar toe wil. De Italianen vertelden hoe indrukwekkend zij dit vonden. Tevreden ga ik slapen.
De volgende ochtend sta ik vroeg op. We vertrekken om acht uur en ik wil nog ontbijten. Een hoogzwangere hond van miss Lien is erg onrustig. Ik ontmoet de Canadezen die Britten blijken te zijn. Het is een saai uitziend stel van achter in de vijftig. Om 8 uur stappen we in de auto op naar de pagode. Kort wisselen we wat vriendelijkheden uit maar al snel is het stil in de auto. Bij de pagode wordt meteen duidelijk dat ik alleen de taxi met de Britten deel. Bij het uitstappen, zetten ze flink de pas er in en al snel zijn het twee stipjes. Ik wandel op mijn dooie gemak door het prachtige park. Twee uur later ben ik, zoals afgesproken, weer terug op de parkeerplaats. Ik ga nog snel naar toilet en kom Pete, de Britse man, tegen. Hij doet net of hij mij niet ziet. Wanneer we de auto weer instappen, kan Judy nog net en ‘that was beautifull’ uit haar mond krijgen. Ik geef een veel te lange versie van mijn beleving en het valt weer stil. We bezoeken nog een oude stad. Het is inmiddels erg warm en klam. In ruststand gutst het zweet over mijn rug. Bij één van de opdringerige verkoopsters koop ik een waaier. Ik kijk te lang naar de postkaarten van een andere verkoopster. Dit had ik niet moeten doen…. Ondanks mijn aanhoudende nee blijft zij me achtervolgen. Zodra ik ergens uit kom lopen, staat zij er weer. Eén van de andere verkoopster roept dat de postkaartenverkoopster zwanger is. Harteloos als ik ben, is dit geen reden om de lelijke ansichtkaarten te kopen. Op het laatst trek ik en sprintje, tot hilariteit van andere bezoekers, om van haar af te komen. Na dit avontuur rijden door naar Trang An. Hier gaan we een drie uur durende boottocht maken door grotten. Ik stap in het roeibootje met het gezellige Britse duo. We zijn nog geen vijf minuten onderweg of het begint keihard te regenen. Van de roeister kan ik een zeiltje lenen. Mijn regenjas is niet tegen de stortbui opgewassen. Terwijl mijn regenjas steeds meer aan mijn lijf begint te plakken, geniet ik van deze indrukwekkende omgeving. De metershoge begroeide bergen waar we tussen door varen. Dan varen we recht op een ‘gat’ in de berg af. Het is een tunnel door de berg. Het is er erg laag en we moeten flink bukken. Ook in de tunnel regent het. We komen uit in een omsloten meer en het is echt prachtig. Na een uur varen stopt het met regenen. De zon breekt door en de regenjas kan uit. Ik verbaas me over het heldere water en de diversiteit aan waterplanten waar kleine en grote vissen tussen door zwemmen. En dan die stilte….. Ik kom helemaal tot rust. Na bijna drie uur varen, zit deze prachtige tocht er op. We stappen in de taxi die keurig op ons staat te wachten. Het is een kort ritje naar onze homestay. Bij aankomst noemt Pete een heel lang getal op en duwt zijn rekenmachine(app) onder mijn neus. Your share, mompelt hij. Ik rond het naar boven af en geef mijn aandeel aan de taxichauffeur. Bedankt voor het delen van de taxi zeg ik nog maar Pete en Judy lopen al naar hun kamer. Met een glimlach op mijn gezicht loop ik naar de mijne.