De dagen na mijn avontuur met de olijke Britten zijn voor mij heerlijk maar saai voor de lezer. Dinsdag is het heerlijk weer. Mijn homestay wordt gerund door een vader, moeder en miss Lien hun dochter die ik ergens eind 20 schat. Beide ouders zijn vriendelijke mensen en spreken geen woord Engels. Wanneer ik ga ontbijten, wenkt de vader naar me. Hij houdt 8 vingers omhoog. Ik begrijp er niets van. Hij straalt wel. Hij neemt me mee naar een schuurtje. Daar ligt de zwangere hond die niet meer zwanger blijkt te zijn. Voorzichtig pakt hij een heel klein hondje op die er nog niet echt heel schattig uit ziet. Snel legt hij het hondje tussen de rest van de puppy’s terug bij de moeder.

Het is heerlijk weer vandaag. Ik maak een wandeling. Na zo’n anderhalf uur wandelen, is de weg geblokkeerd door een groot hek. Ik keer noodgedwongen om en kom een Aziatische toerist op de fiets tegen. Of de weg verder op is afgesloten? Ja, helaas antwoord ik. Hij is lekker aan het fietsen en wil graag verder. Hij gaat even kijken. Al snel is hij terug. Ja, de weg is echt geblokkeerd, is zijn conclusie. We kletsen even wat. Ik heb nog een weggetje gezien en ga kijken waar ik dan terecht om. Dat gaat hij ook proberen en fietst vrolijk weg. In de verte zie ik hem het kleine weggetje in slaan. Om ook dit keer na enige tijd terug te keren. Hij komt mij tegemoet fietsen. Hij is gaan kijken maar de weg is doodlopend. Er staat alleen een huisje. Hij gaat een boottocht nemen. In deze omgeving kun je ook met een boot door het landschap varen. De roeisters roeien hier met hun voeten. Vanuit Hanoi zijn er vele dagtochten naar deze boottocht. ’s Middags is het erg druk op de rivier. Ik heb van vele het advies gekregen om of heel vroeg in de ochtend of aan het eind van de middag te gaan varen. Dan is het nog rustig. De boottocht duurt zo’n anderhalf uur. Dat is een mooie activiteit voor morgenochtend. Mijn bus naar Hanoi vertrekt om 13 uur. Ik wandel terug. Het heeft de afgelopen nacht gigantisch geregend. De rivier is overgelopen. Een tijd sta ik de kijken naar een kleine school vissen die naar het ondiepe gedeelte tussen de overgelopen rivier en de, overigens erg ongelijk, geasfalteerde weg is gezwommen. Met een paar achterwaartse salto’s springen ze naar het diepere gedeelte van de rivier. Tussen de waterlelies en andere mooie bloeiende waterplanten is het een drukte van belang. Ik zie grote, kleine vissen en salamanders zwemmen in het heldere water. Bijna fluorescerend turquoise libellen vliegen erboven. Rustig wandel ik terug naar de tempel die ik op de heenweg ben gepasseerd. Daar verkoopt een man koude dranken. In deze mooie omgeving geniet ik van een koude coca cola. Ik maak nog een paar foto’s en absorbeer de rust van deze prachtige omgeving. Mijn rammelende maag verstoort deze meditatie. Het al bijna drie uur ‘s middags. Na een wandeling van een klein half uur ben ik in het dorpje. Het eten in het noorden is wat beperkt. Je komt vaak dezelfde gerechten tegen. Van de Amerikaanse die ik in Sapa had ontmoet, heb ik gehoord dat je hier lekker Indiaas kan eten. In de dorpsstraat staan zo een tien tot vijftien restaurants Ik vind het enige Indiase restaurant. Eet samosa’s van een ander deeg dan dat ik ben gewend met een flauwe vulling. Wanneer ik terugloop naar mijn homestay begint het te regenen. Het kon niet beter. Kan ik lekker in bed de afgelopen aflevering van ‘Boer zoekt vrouw’ kijken. Die ik later via de Whatsapp met vrienden evalueer.

Woensdagmiddag verlaat Tam Coc en reis af naar Hanoi. Het heeft de hele ochtend heel hard geregend. Dus geen boottocht voor mij. Het stopt met regenen wanneer Miss Lien mij op de scooter naar het vertrekpunt van de bus rijdt. Onderweg begint de zon te schijnen. De bus stopt op een plek in Hanoi die ik ken. In Vietnam kun je maximaal ± € 78,- kunt opnemen. Ik ben dichtbij een bank waar je meer kunt pinnen. Mijn hotel is zo’n 20 minuten lopen. Het is spitsuur en het toeristisch gebied. Ik besluit met de motortaxi te gaan. De eerste chauffeur die me aanspreekt vraagt 150.00,- dong. Ik loop door. Hij komt achter me aan rennen. Voor 40.000,- dong, waarschijnlijk nog teveel, brengt hij mij naar m’n hotel. Ik heb een lekkere kamer en een bed met een zacht matras. In Vietnam zijn de meeste matrassen keihard en heb ik geregeld het gevoel op een plankje te hebben geslapen. Het is heerlijk weer in Hanoi de laatste dagen. De zon schijnt met af en toe wat bewolking maar dat is wel lekker in een stad. Af en toe waait er een verkoelend windje. Alleen de hoge luchtvochtigheid is een minpuntje. Met mijn waaier ga ik op pad. Ik bezoek een aantal musea, de grote markt en eet natuurlijk regelmatig. Trainstreet, een straatje met woonhuisjes heel dicht bij het treinspoor maakt indruk. Het is een toeristische attracties geworden. Naast de leuke cafeetjes en winkeltjes staan er ook een aantal piepkleine huizen. Daarin wonen de mensen onder erbarmelijke omstandigheden. Bij een aantal huizen kan ik naar binnen kijken en zie dat er alleen een twee persoons-bed in de woning past.

Na de natuur en de rust heeft de chaos van deze stad ook weer iets. De eindeloze stroom aan, volbeladen, scooters en het onophoudelijke getoeter. De trottoirs hebben geen functie voor voetgangers. Ze staan vol met geparkeerde scooters. Wanneer er geen scooters staan, wordt de stoep in beslag genomen door het terras van een restaurant. Er zijn veel grote en kleine straatrestaurants. In onooglijke keukens en soms half op straat worden heerlijke gerechten gekookt. Vaak Pho Bo, een lokale noodlesoep met rundvlees of een ander noedelgerecht. Op straat staan plastic krukjes en tafeltjes op kleuterschoolformaat waaraan de maaltijden worden genuttigd. Zaterdagavond, kort voor mijn vertrek, ga ik nog een keer op straat eten. Het is een druk en chaotisch terras. Ik word gedirigeerd naar een tafeltje ergens achterin. Ik neem plaats naast een jong Vietnamees stel. Al snel vraagt zij waar ik vandaan kom en raken we aan de praat. Haar naam is een onverstaanbare klank maar haar Engelse naam is Ella. Haar vriend heet Phong. Hij werkt in een Vietnamees bedrijf en heeft geen Engelse naam. Zij werkt voor een Koreaans bedrijf en doet iets financieels binnen het bedrijf. De voertaal is Engels. Net als vele Vietnamezen vindt zij het leuk om haar Engels te verbeteren en praat graag Engels. Het is een leuk gesprek. We wisselen over en weer informatie over onze landen uit. Ella en Phong wonen sinds enkele maanden samen. Dat valt niet mee. Ze hebben vaak ruzie over kleine dingen. Volgend jaar gaan ze trouwen. Ella vertelt dat de jongere generatie samen gaat wonen voor het huwelijk. Ze willen een of maximaal 2 kind(eren). Je ziet steeds vaker kleinere gezinnen. Zij komt uit een gezin van vier kinderen. Phong kan geen Engels praten maar verstaat het wel. Met Ella als vertaalster kletst hij gezellig mee. Beiden zijn hoger opgeleid en hebben, tot mijn verbazing, een moderne en geëmancipeerde visie over de positie van de vrouw. Wat een verschil met de positie van de vrouwen in de omgeving van Sapa, zo een vierhonderd kilometer van Hanoi. Daar gaan meisjes nauwelijks naar school, trouwen jong en krijgen ook jong kinderen. Het dagelijkse bestaan is er zwaar. Ella en Phong maken in de stad ook lange dagen. Officieel werkt Ella 8 uur per dag. Vaak werkt zij 12 uur op een dag. De overuren zijn onbetaald. Zij verbaast zich dat ik mijn overuren kan compenseren. Zij hebben beiden 12 vakantiedagen per jaar. Ik voel mij ontzettend verwend met mijn 25 dagen en de mogelijkheid om nog een extra week te ‘kopen’. Ondertussen geniet ik van een heerlijke bami en proef ik een stukje eend van Ella en Phong. We wisselen facebookgegevens uit en ik neem afscheid van hen. Een paar uur later neem ik afscheid van Vietnam en het heerlijke Hanoi. Met de eindeloze stroom scooters waar oversteken wel steeds makkelijker gaat om toch een angstig avontuur blijft. Het lekkere eten; de goed belegde knapperige stokbroodjes en de verse mangosap ga ik enorm missen. Ik heb ook deze keer enorm genoten. De natuur is indrukwekkend. Ik ben heerlijk tot rust gekomen en ook deze keer o zo blij dat ik deze mooie reizen kan/mag maken.