Op donderdagochtend trek ik met en lachend gezicht en mijn rugtas op mijn rug de voordeur dicht. Daar ga ik weer!!! Sri Lanka is dit keer de bestemming. Het blijft iedere keer spannend. Dit keer voelt het alsof ik me op onbekend terrein ga begeven. Met lichte bibberaties stap ik het vliegtuig in. Ook omdat ik maar 45 minuten overstaptijd heb in Doha. Om onduidelijke reden hebben we ruim een half uur vertraging op Schiphol. Ik land op Doha wanneer mijn aansluitend vlucht vertrekt. Er is geen reden voor paniek heeft een vriendelijke stewardess mij al verzekerd. Van een medewerker die bij de gate staat te wachten, krijg ik en nieuwe instapkaart voor een vlucht die anderhalf uur later vertrekt.

In Colombo is het even zoeken naar de taxichauffeur die mij komt ophalen. Maar dan zie ik een bordje met mijn naam er op. Nog voor inchecktijd, 11 uur doorheen lokale tijd, kom ik aan bij mijn hotel. Mijn kamer is nog niet klaar. Ik krijg een gratis upgrade naar de presidentiële suite. En presidentieel is de suite. Mijn huis past met gemak in de suite. In de badkamer staat een enorme jacuzzi. Ik voel me meteen een prinses en duik heerlijk mijn bed in. Na twee uurtjes slaap, ga ik naar het station om te kijken of ik nog een treinkaartje kan kopen. De treinen zijn onderverdeeld in 4 klassen; eerste, tweede met gereserveerde stoelen, tweede klas en derde klas. Het advies is om in de eerste of tweede klas met gereserveerde stoelen te reizen. Online treinkaartjes kopen is haast niet mogelijk en drie keer zo duur. Ik had al gezien dat de meeste treinkaartjes zijn uitverkocht.

Bij het station is het een drukte van belang. Er zijn er veel onduidelijke loketten met hele lange rijen. Na een aantal loketten heb ik in ieder geval 1 eerste klas -treinkaartje kunnen kopen. Van Kandy naar Newara Eliya. De rest van het traject zal ik in de 2e klas moeten reizen. Wat propvolle wagons en weinig kans op een zitplaats zal betekenen. De meneer achter het loket voor de trein van morgen heeft geen zin in mij… No ticket roept hij terwijl hij mij weg wuift. Alleen de kaartjes voor de 1e en 2e klas met gereserveerde stoelen kun je van tevoren kopen. De rest alleen op de dag zelf. Ik ben al erg blij met mijn ene kaartje. In meerdere reisgidsen heb ik gelezen dat Colombo weinig te bieden heeft en dat je de stad het beste zo snel mogelijk kunt verlaten. Met de tuktuk ga ik terug naar mijn presidentiële suite. Van de tuktuk krijg ik nog een korte rondleiding. Maandag is het een feestdag, onafhankelijkheidsdag. Er worden volop voorbereidingen getroffen. Podia worden opgebouwd en er is veel militair vertoon. Op advies van het hotel eet ik een hapje bij een, slechte, Chinees en lig vroeg in bed.

Veel te vroeg, 5 uur 's morgens, gaat zaterdag de wekker. Ik moet de trein van half zeven hebben en moet nog een kaartje kopen. De stad lijkt nog te slapen. Bij het station is het opnieuw druk, erg druk. Vanwege Onafhankelijkheidsdag hebben de Srilankanen een lang weekend. Ik koop en kaartje voor de 2e klas en een vriendelijke agent wijst me de weg naar het juiste perron. De trein komt binnen rijden en iedereen begint te rennen. Een meneer vraagt naar mijn kaartje. Ik moet voor in de trein instappen, maakt hij met handen en voeten duidelijk. De coupe zit al stampvol. Ik hoop dat er onderweg veel mensen zullen uitstappen maar na ruim 2 uur wordt duidelijk dat dit niet gaat gebeuren. Er stappen juist meer mensen in de trein. De treinrit is een avontuur. Om de haverklap komen verkopers met allerlei hapjes en dranken voorbij. Een vrouw wenkt mij. Ze gaat op haar tas zitten en maakt mij duidelijk dat ik dit ook kan doen. Ik neem plaats op mijn rugtas en het lukt mij zelfs om in slaap te vallen. Een slapend been wekt mij en heel oncharmant hijs ik mezelf omhoog. Very uncomfortable, zegt en man tegen mij. Waarom ik geen 1e klas kaartje heb gekocht…. Volgeboekt is mijn antwoord. Ik maak een praatje met hem. Zijn Engels is erg goed. Ik had verwacht dat meer Srilankanen Engels zouden spreken maar dat valt erg tegen. Na een treinreis van 4,5 uur ben ik Anuradhapura en stapt bijna de gehele trein uit. Anuradhapura is een bedevaartsoord voor boeddhisten. Kennelijk grijpen ze het lange weekend aan om op bedevaart te gaan. Ik probeer nog een keer of ik een treinkaartje kan kopen maar echt alles zit vol. Dan maar naar mijn guesthouse. Ik word door meerdere taxichauffeurs aangeklampt; need a taxi Madame? Hoeveel vraag ik aan een vasthoudend type. 200 roepie, omgerekend €1,-. Prima zeg ik. Dan komt een collega zich er mee bemoeien. Mijn guesthouse is erg ver, 500 roepie. Ja, 500 roepie papagaai de eerste chauffeur. Jaja, lekker toeristen oplichten, bijt ik hen toe en loop weg richting de goedkopere tuktuk’s. De chauffeur komt achter mij aan rennen 200 roepie is good! Ik stap in. Kennelijk heb ik hem op zijn hart getrapt met mijn opmerking dat hij een oplichter is. Tijdens de rit probeert hij mij er van te overtuigen dat dit niet zo is. Een boekje met recensies duwt hij onder mijn neus. Alsook zijn vergunning waarin duidelijk staat dat je niet mag oplichten. Ik heb met hem te doen en geef hem 100 roepie fooi.