Donderdagochtend word ik om 10 uur opgehaald door de tuktuk. Ik ga naar Kandy, een redelijk grote stad tussen de bergen. Het is mijn laatste stop van de culturele driehoek. Voor nog net geen € 2,50 koop ik een kaartje voor de bus. Mijn rugtas is te groot voor het bagagerek. Dus die neemt plaats naast mij. Het is rustig in de bus. Nog geen 10 minuten later vertrekken we. De reis gaat zo’n vier uur duren. We passeren weinig aanlokkelijke dorpjes en ik dut weg. Naar mate we dichterbij Kandy komen, zie ik dat de samenstelling van de bevolking verandert. Voor het eerst zie ik vrouwen in sari's. De scholen gaan uit. De kinderen dragen hier witte schooluniformen. De meeste schoolkinderen, die nog op aparte jongens en meisjes scholen zitten, zijn hier moslims. De meisjes dragen een hoofddoek die tot ver over hun schouders reikt. Op straat ook veel gesluierde vrouwen. Waarvan een aantal geheel in boerka’s. De bus wordt voller. Ondanks dat er geen zitplaatsen meer zijn, hebben mijn rugzak en ik het goed. Op maps.me zie ik dat ik dichtbij Kandy ben. Er wordt niets omgeroepen maar volgens mij ben ik redelijk dichtbij bij het busstation. Ik heb gelezen dat je Kandy het beste te voet kan bezichtigen. Het verkeer is moordend en staat constant vast. Het verkeer in Sri Lanka is sowieso beangstigend. Eerder is mij al opgevallen dat men van een tweebaansweg met gemak een vierbaansweg maakt. Tijdens mijn rit met Jagga hield ik geregeld mijn hart vast omdat een groter voertuig tijdens een inhaalactie op ons af kwam rijden. In de verte zie ik een wolk aan uitlaatgassen en een gekrioel van bussen en tuktuk’s. Dit moet het busstation zijn. Het stikt er van de mensen. In deze hectiek stap ik uit en moet even schakelen. Ik loop op een tuktuk af. Ik noem de naam van mijn guesthouse maar deze meneer spreekt geen woord Engels. Ik laat het adres zien en realiseer mij dat hij ons schrift niet kan lezen. Een collega komt helpen en probeert mij meteen allerlei uitjes te verkopen. Nee helaas moe lach ik vrolijk. Eerst lekker naar mijn guesthouse. We gaan op pad en al heel snel wordt duidelijk dat hij geen idee heeft waar hij moet zijn. Op maps.me zie ik dat we in de buurt zijn. Hij vraagt constant de weg en bij bijna ieder huis stopt hij een zegt here. Ik ben nog geen 100 meter van mijn guesthouse en besluit afscheid van hem te nemen. Een jong meisje komt mij helpen. Zij spreekt Engels en loopt heel lief met mij mee. Voor de laatste meters moet ik, met rugzak, een steile helling trotseren en dan ben ik er. Bij mijn guesthouse krijg ik een standje. Ik had doorgegeven dat ik rond 2 uur zou arriveren. Het is nu half vier. Mijn schoenen moeten uit. Vanaf de veranda van de gemeenschappelijke ruimte heb ik een fantastisch uitzicht op de bergen. Meneer van het guesthouse wordt vriendelijker. Wat mijn plannen zijn? Eten! Ik heb wel trek. Zij hebben geen avondeten en in Kandy zijn er voldoende restaurants. Ik heb er één op het oog maar die is no good volgens meneer. Hij kan een tuktuk voor me regelen die mij naar en ander restaurant brengt. Als ik op schiet kan ik aansluitend naar een traditionele dansvoorstelling. De tuktuk zal op mij wachten. We rijden naar een troosteloos restaurant. Vlees eten lijkt mij hier geen goed plan. Mijn vegetarische noodles staan binnen 10 minuten op tafel. Een kwartier later zit ik weer in de tuktuk en ben ik op tijd bij het theater. Busladingen vol toeristen worden afgeleverd. De voorstelling begint en ik ben blij dat die niet zo lang duurt ;). Maak nog een wandeling rond het meer een wandel door naar een door de Loney Planet aanbevolen restaurant. Eet daar een heerlijke wrap met kip met mango en frietjes! Tijd om naar huis te gaan. Dat blijkt makkelijk gezegd dan gedaan. Ik was zo slim om aan mijn guesthouse het adres in het Sri Lankaans te schrijven. Ook deze tuktuk chauffeur kan de weg niet vinden en moet onderweg bellen naar mijn guesthouse voor instructies. Meneer van het guesthouse staat vaderlijk voor de deur op me te wachten wanneer wij de straat in rijden.

Woensdag breng ik het grootse gedeelte in de botanische tuin door. Het is een gigantisch terrein van 60 ha. Één van de belangrijkste botanische tuinen ter wereld, naar het schijnt. Hoewel de meeste bloemen zijn uitgebloeid, heb ik de tijd van mijn leven. Geniet van metershoge bamboe, varens, orchideeën en veel meer moois. Verbaas me hoeveel bloemen er ook bij ons voorkomen, zit geregeld op en bankje heerlijk te dromen. Met de bus hobbel ik terug naar Kandy. Eet karbool, een dunne roti gevuld met groente en kikkererwten. Donderdag is een cultureel dagje. Na het heerlijke ontbijt bezoek ik het nationaal museum. Het is een klein en mooi museum. Vooral van de sieraden kan ik genieten. Tussen de oude munten liggen Srilankaans/Nederlandse stuivers. Ik relax in een restaurantje en ga dan door naar de tempel met de tand van boeddha. Voor mannen en vrouwen zijn er aparte ingangen. Deze tempel is ooit gebombardeerd door de Tamiltijgers en de controle op tassen, etc. is nog steeds streng. Wanneer ik over het terrein loop, spreekt een Srilankaanse man mij aan. Where are you from? Een vraag die mij heel vaak wordt gesteld. Nederland. Tot mijn grote verbazing antwoordt hij in het Nederlands. Ik heb in Nederland gewoond. In Amsterdam. Grappig. We kletsen een tijdje. Zal ik met je meelopen naar de tempel? Ik bedank vriendelijk. Mijn ervaring is dat Srilankanen erg op geld zijn belust. Hij lijkt mijn gedachte te kunnen lezen. Ik wil geen geld. Toch heb ik er geen zin in. Ben je bang voor me, dringt hij aan. Ik leg nog vriendelijk uit dat ik liever alleen ga. Ik kan je veel uitleggen en dan kunnen we daarna iets drinken. Aan de lucht die om hem heen hangt, vermoed ik dat hij al genoeg heeft gedronken. Ik zwaai naar hem een loop verder. Ook hier is het druk. Voor de lokale bevolking is het een belangrijke heilige plek. Het is een mooie rijk versierde tempel. In de tempel krijg ik een visitekaartje van een man. De tand van boeddha is niet te zien. Die ik veilig opgeborgen achter een deurtje, verpakt in een gouden belvormige omhulsel, zie ik op een foto. Wanneer ik naar buiten loop, spreekt de man van wie ik eerder het visitekaartje heb ontvangen mij aan. Ben je al bij het museum geweest? Daar was ik naar op zoek. Hij wijst mij de weg. Om half zeven is er een speciale ceremonie. Dat moet je zeker zien. Ik wacht hier op je en dan kan ik je van alles uitleggen. Ik ben een reisgids. Ik heb goede recensies op Tripadvisor. Ik kan je veel van het land laten zien. Lees de recensies maar! Dat is voor jou als alleen reizende vrouw belangrijk. Safety is important. Voor de uitleg in de tempel hoef ik geen geld en kom hier om te bidden, ratelt hij door. Ik lach lief en heb al bedacht dat ik ook in hem geen zin heb. Ik bezoek het boeddha museum. Het is een grote tentoonstelling die een mooi overzicht geeft van boeddhisme in verschillende landen. Ik haal herinneringen op terwijl ik door landen als Vietnam, Myanmar, Thailand etc. loop. Ik sta verteld hoeveel sieraden en andere dure gebruiksvoorwerpen geofferd zijn aan de tand van boeddha. Het is alweer kwart over zes wanneer ik het museum uit wandel. Het is gaan regenen, heel hard. Ik loop nog de tempel in omdat ik allerlei tromgeroffel hoor. Ik sta een tijdje te kijken en word op mijn rug getikt. Het is de gids die ik probeerde te ontlopen. Het tromgeroffel houdt op en de mannen verdwijnen achter een deur. Ik ben wel nieuwsgierig wat er gaat gebeuren en loop mee met de gids. De ceremonie begint over een kwartier. Er staat een lange rij met voornamelijk de lokale bevolking. De toeristen lopen door naar boven. Wij wachten hier zegt de gids met een mandje bloemen in zijn hand. Waarom wordt mij niet duidelijk. Vergeet niet naar mijn website te kijken en dan kun je mij vanavond whatsappen, blijft hij geregeld herhalen. Het liefste loop ik weg maar mijn nieuwsgierigheid naar de ceremonie wint. Langzaam begint de rij te bewegen. Van een Srilankaanse vrouw die voor mij staat, krijg ik wat bloemen. Je kan ook geld offeren en je mag geen foto’s maken, legt de gids uit. Dan wordt het mij duidelijk. We gaan langs boeddha’s tand lopen. Het is een serieuze toestand. Ik vis 20 roepie uit mijn portemonnee. Loop langs een raampje en zie in de verte het belvormig ding waarin de tand zou zitten. Weet niet waar ik de bloemen moet laten en leg ze later op een altaar. Het regent nog steeds erg hard. De gids vertelt dat hij dichtbij woont en iedere dag naar de tempel komt. Zijn auto staat thuis anders had hij me weg gebracht. We kunnen beneden in de boekenwinkel wachten tot het ophoudt met regenen. Heb je een tuktuk nodig? Nee ik ga nog even wat eten, antwoord ik. Oh we kunnen samen eten. Een duidelijk geïrriteerde nee is mijn antwoord. Ik loop mee naar de boekwinkel. Whatsapp je mij nog vanavond? vraagt de gids. Ik ben er klaar mee of liever gezegd met hem. Ik loop de boekwinkel uit. De gids komt me achterna. Mijn boodschap is duidelijk. Hij geeft mij vriendelijk een hand. Nice to have met you! Ik trotseer de regen om er zeker van te zijn dat ik hem kwijt ben. Vind een KFC en eet frietjes! De rit naar mijn guesthouse verloopt volgens het bekende patroon. De tuktukchauffeur kan het niet vinden. Op maps.me zie ik dat deze een heel eind uit de buurt is. Er wordt weer gebeld met mijn guesthouse. Wanneer ik aankom, staat papa guesthouse weer buiten op me te wachten. De chauffeur doet zijn beklag, het adres op het papiertje zou niet goed zijn. Pappa guesthouse kijkt me lachend aan. Bad tuktukdriver, he should know.