Zondag 10 februari gaat vroeg de wekker. Ik ga op weg naar Kandy. Voor deze reis, die zo'n 4 uur zal duren, heb ik een treinkaartje kunnen kopen. Dat wel zeggen dat ik verzekerd ben van een stoel. Deze treinreis is populair. Ik heb gelezen dat het één van de mooiste treinreizen is. De natuur moet erg mooi zijn. Ik ben benieuwd. Van mevrouw van mijn guesthouse krijg ik een ontbijtpakketje mee. Om kwart voor zeven komt de tuktuk mij halen. Bij het station staat al hele rij voornamelijk toeristen voor de kassa. Ik ben blij dat ik kan doorlopen. Ik vind mijn stoel. De eerste klas ziet er heel gewoontjes uit. De treinreis is inderdaad erg mooi. De bergen met theestruiken, het vele groen en prachtige dalen. Ik steek de benen. De trein wiebelt enorm. Ik heb bewondering voor degene die in de open deuropening staan. Met een oudere Engelse vrouw geniet ik achter de gesloten deur van het landschap. We kletsen wat. Vier uur later arriveer ik in Nuwara Eliya. Ik schrik van het grote aantal mensen dat op het perron staat te wachten en de trein in moet. Dat belooft wat voor het volgende deel van de treinreis waarvoor ik geen gereserveerde stoel heb kunnen regelen. Nuwara Eliya is een klein dorpje in de bergen, op zo'n 1800 meter hoogte. Het is hier wat kouder, rond de 20 graden. De zon schijnt en de lucht is hier heerlijk fris. Mijn guesthouse komt me ophalen en ik zie een man met een bordje met mijn naam er op. Een ritje van 20 minuten en ik kom aan bij mijn guesthouse. Het ligt buiten het centrum en is een woonhuis. Mijn kamer valt een beetje tegen. Kort na mij komen 3 Franse meisjes aan die ik bij het station heb gezien. Van Akram krijg informatie over de omgeving. Een klein uurtje later wandel ik naar het dorp. Het is een schattig plaatsje met duidelijke Britse invloeden. Ik bezoek de schoonste markt die ik ooit in Azië heb gezien. Wandel door naar het Grand hotel, een chique hotel wat eerder aan Frans vakwerk dan Britse bouwstijl doet denken. Ondanks dat ik in een spijkerbroek en op gympen loop, besluit ik mezelf op een high tea te trakteren. Ik krijg in mijn eentje een heel zielig achteraf tafeltje. Dat mag de pret niet drukken. Helemaal wanneer de etagère met heerlijke hapjes wordt gebracht. De thee smaakt heel heerlijk net als de lekkernijen. Relaxed schrijf ik mijn vorige verhaal. Ik wandel terug naar mijn guesthouse, koop wat samosas en andere snacks omdat ik weet dat ik vanavond niet nog een keer de berg zal afdalen. Het matras is dun en doorgelegen. Voor mijn gevoel heb ik de hele avond op een plank geslapen. Maandag is het koud en grijs vandaag. Akram vraagt naar mijn plannen. Ik wil een theefabriek en een waterval bezoeken. Ik zou eigenlijk 3 nachten hier blijven maar besluit morgen te vertrekken. Het is te koud. Ik wilde een wandeling door een Hortan Plain, een bijzonder bos, maken. De toegangsprijs is € 30 en je moet om 5 uur in de ochtend vertrekken omdat de kans op hele dichte mist vanaf 10 uur s morgens groot is. Ik sla dit over. Met Akram stap ik in de tuktuk. De eerste stop is de theefabriek en ik krijg een korte rondleiding en uitleg over het proces van thee maken. Koop naar het schijnt bijzondere thee. Van Akram krijg ik later te horen dat de gids beledigd was omdat ik hem geen geld/fooi heb gegeven. Akram is nog meer beledigd. Hij krijgt toch salaris. Akram is weinig positief over zijn landgenoten. Dit land zal altijd arm blijven omdat mensen niet vooruitstrevend zijn, hoor ik hem vaak tijdens de rit zeggen. Hij vertelt dat hij ook uit een arm gezin komt. Mijn ouders hebben echt hun best gedaan om ons naar school te sturen. Door een opleiding kun je de cirkel doorbreken. Hij is eigenlijk grafisch ontwerper maar kon niet omgaan met de stress van een kantoorbaan. Hij woonde in Colombo. Het wonen in de grote stad beviel hem ook niet. Op een dag heeft hij hotels in Nuwara Eliya gegoogeld en is gaan bellen. Bij één van de hotels kon hij komen werken. Ik sprak geen Engels en had maar 1000,- roepies ( omgerekend €5,-) toen ik hier vier jaar geleden aan kwam. Nu ben ik 25 en heb ik mijn eigen tuktuk en een baan. Over 3 jaar wil ik mijn eigen bedrijf hebben. Het liefste ga ik auto’s verkopen. Ik ben onder de indruk van zijn doorzettingsvermogen. We rijden door naar een waterval. Het is nu het droge seizoen dus die valt een beetje tegen. Het is een mooie rit. De omgeving is prachtig. Behalve thee wordt hier veel groente verbouwd. Ik bezoek een aarbeienkwekerij en eet daar aardbeien met chocolade. Dan rijden we terug naar Nuwara Eliya. Het is tijd voor de lunch. Akram rijdt me naar een lokaal restaurant waar ik heerlijk vegetarisch eet. Ondertussen is het gaan regenen. We rijden naar een meer. In dit weer ziet het er treurig uit. De bootjes in de vorm van zwanen liggen er verlaten bij. Na een rustpauze ga ik heerlijk Indiaas eten. Ik lig lekker vroeg mijn bed in.

Dinsdagochtend verlaat ik rond 11 uur Nuwara Eliya. Akram rijdt mij naar het treinstation en daar neem ik afscheid van hem. Ik waag nog een poging om een treinkaartje met een gereserveerde stoel te kopen maar echt alles is uitverkocht. Dan een tweede klas kaartje. De trein vertrekt om half één. Langzaam stroomt het perron vol met toeristen. Rond één uur komt de trein het station binnen rijden. De tweede klas zot al stampvol. Iedereen begint te rennen en opeens lijkt het wel oorlog. Ik word geduwd en duw uit eigen belang ook mensen weg. Paniek! Ik moet in de trein belanden. Hoe dan ook. Het lukt me de trein in te komen. Een Engelse vrouw die ik eerder op het perron zag staan, is even bang dat ze haar vriend kwijt is. Nu ik in de trein ben, kan ik de humor van de situatie wel inzien. Mensen zijn over hun toeren. Een Indiase man begint te klagen over mijn rugzak op mijn rug terwijl ik nog geen minuut in de trein sta. Chinese vrouwen manen ons om door te lopen de coupés in. Wat overduidelijk niet gaat lukken omdat die stampvol is. Iemand roept dat het rustiger is in de 3e klas en de massa beweegt zich die kant op. De Engelse pakt mijn hand vast. We kunnen beter hier blijven staan, zegt ze. We vinden een hoekje voor onze bagage. Van de mooie treinreis krijg ik dit keer weinig mee. Zo'n 4 uur later kom ik aan in Ella. Tuktuks zijn hier schaars en ik moet even wachten. Voor 500 roepies brengt de tuktuk mij naar mijn guesthouse met de naam Nice view homestay. Ik krijg een vriendelijk ontvangst en een kopje thee met koekjes waar ik erg aan toe ben. Van het balkon heb ik inderdaad een prachtig uitzicht op de bergen. Mevrouw van guesthouse geeft vanavond een kookles en ik kan mee eten. Tijdens het avondeten ontmoet ik een Nederlands stel. Zij zijn 4 dagen in Sri Lanka een hebben veel pech gehad; zwarte jetlag, regen en een teleurstellend bezoek aan een olifantenpark. Morgen gaan ze naar de kust om te surfen.

Woensdag ben ik vroeg wakker geniet van het ontbijt en ben heel traag. Pas tegen twaalf uur loop ik naar het dorp beneden de berg voor mijn wandeling naar Little Adams prak. Ik maak een stop bij een leuk uitziend café restaurant met heerlijke zitzakken. Tot mijn grote schrik zit ik er twee uur later nog. Ik besluit mijn wandeling te schrappen en eet, na een kipburger, nog een cheesecake met aardbeien en blijf lekker in mijn zitzak zitten. ’s Avonds daal ik nog een keer de berg af voor een lekkere vegetarische maaltijd. Ik kan gelukkig nog een avondje bij boeken in mijn guesthouse.

Donderdag ben ik energiek. Om tien uur ’s morgens vertrek ik met kleine rugtas op voor de wandeling. De tocht naar het dorp duurt zeker een half uur en het begint een beetje te spetteren. Ik maak een stop voor een kopje koffie en na een half uurtje houdt het op met regenen. Het is lekker wandelweer. Zo'n 23 graden, bewolkt en af en toe zon. Voor de route hoef ik niet veel moeite te doen. Meerdere toeristen doen deze wandeling. De klim is makkelijk en het uitzicht fantastisch. Sta en tijd te kijken hoe mensen op de zipline de berg af roetsjen. Niets voor mij met m’n hoogtevrees. Ik wandel weer richting het dorp voor een lunch in het zitzakken-café/restaurant. Tegen drie uur begin ik aan mijn wandeling naar een bijzondere brug met 9 bogen waar de trein over heen rijdt. Ik moet een smal bospad in slaan. Daar staat een man te wachten. Hij is een gids vertelt hij. De route is ingewikkeld en hij wil met mij mee lopen. Ik bedank vriendelijk. De Nederlanders hadden mij al gewaarschuwd voor dergelijke gidsen. Verder op het pad staat er nog één. Deze geeft niet makkelijk op. Hij loopt mee. Ik mag zelf bepalen hoeveel ik hem betaal, blijft hij aandringen. Ik zie dat de eerste gids van een afstand ook achter mij aanloopt. In tegenstelling tot de route naar little Adams peak is er geen toerist te zien. Ik ben niet snel bang maar alle alarmbellen in mijn lijf gaan af. Ik besluit om te keren en terug naar het dorp te lopen. Wanneer ik terug loop, begint het hard te regenen. Mijn Primark regenjas is niet bestand tegen deze buiten. Ik neem mezelf voor om voor de volgende reis en betere regenjas te kopen. Ik ga schuilen onder een afdak waar drie vrouwen staan. We raken aan de praat. Ze komen uit Finland en hebben 10 daagse workshop yoga gedaan. Ze waren met 12 vrouwen en drie van hen reizen nog en weekje door Sri Lanka. Ze willen naar little Adams prak maar de regen gooit roet in het eten. Het gaat harder regenen. Ik besluit terug te keren naar mijn guesthouse. Het is alweer over vieren en ik ben behoorlijk nat geregend. Ik neem afscheid van de vrouwen en hou een tuktuk aan. Van mevrouw van mijn guesthouse heb ik instructies gekregen om max 300 roepies voor de tuktuk te betalen. Deze vraagt 500 roepies dus loop ik door. Oké 300 roept hij mij na. Ik stap in. Eenmaal bij mijn guesthouse kan ik hem gelukkig gepast betalen. 350 roept hij. Sorry you sad 300, zeg ik op mijn beurt. Hij draait zich dreigend om en schreeuwt 350! Ik schrik van zijn agressie. Nee roep ik terug, spring de tuktuk uit en ren de trap op naar mijn guesthouse. Wat een vervelend einde van een fijne dag.