Vrijdagochtend ga ik vroeg Ella verlaten. Om 7 uur moet met ik de bus naar Mirissa. De oudste zoon brengt mij met de tuktuk naar het busstation, wat wij in Nederland als een halte zouden omschrijven. Op weg naar het busstation begint hij een serieus verhaal. Bij het station zal ik belaagd worden door taxichauffeurs die mij zullen proberen over te halen om van hun diensten gebruik te maken. Het zijn oplichters. Ik moet niet met hen meegaan, zegt hij op heel serieuze en vaderlijke toon. Het oplicht- gedeelte snap ik niet maar neem zijn advies serieus. We nemen afscheid. Het is een hartelijk gezin waar ik heb gelogeerd. De zoon volgt een horeca opleiding. Een aantal maanden geleden heeft een Nederlander met een grand café in Den Haag hun guesthouse bezocht. De Nederlander heeft hem een stageplaats in zijn grand café aangeboden. Over een paar maanden zal hij voor het eerst Sri Lanka verlaten om een half jaar in den Haag stage te gaan lopen. Hij kijkt er erg naar uit. Zodra hij wegrijdt, komt een man op mij af. Ondanks het vroege tijdstip stinkt hij naar de alcohol. Of ik wel weet dat de bus er minstens 7 uur over doet om op mijn plaats van bestemming aan te komen? Ik wimpel hem af. Later zal hij het nog een keer proberen. Ik moet nog zeker 20 minuten op de bus wachten. Ik steek een sigaretje op. Twee mannen die zeggen erg arm te zijn, komen een sigaret bietsen. Het is niet makkelijk om hier sigaretten te vinden, heb er nog maar een paar en voel niet de behoefte om die weg te geven. Terwijl ik al rokend het aanhoudende gebedel probeer te negeren, realiseer ik mij dat Sri Lanka een ik niet echt een klik hebben. Vanuit mijn ooghoeken zie ik een man op me af komen. Waar ga je naar toe? Ik roep meteen no taxi. Hij druipt af. Langzaam aan komen er meer toeristen naar de bushalte. De taxichauffeurs blijven hun best doen maar niemand lijkt te happen. Er komt een bus aan maar het is niet degene die ik moet hebben. Een vrouw die ook alleen reist, komt naast me staan. Waar ga jij naar toe vraagt ze. Aan haar accent te horen is ze Nederlands. Dat blijkt te kloppen. Ze moet dezelfde bus hebben. Na 10 minuten komt onze bus er aan. Die zit al stampvol. Met moeite komen we de bus in. Een aantal mannen hangt half uit de bus. De Nederlandse vrouw heet Janneke en reist sinds en week alleen door Sri Lanka. Ze blijft, na een weekje op de Malediven, twee weken in Sri Lanka. Zij heeft vaker alleen gereisd maar het valt haar dit keer zwaar. Voor mij is het alweer mijn 10e soloreis en ook mij valt het behoorlijk tegen. Ik begon aan mezelf te twijfelen en dacht dat ik mijn mojo was verloren. De woorden van Janneke zijn een feest der herkenning. Op straat zie je heel weinig vrouwen. Ook zij moet wennen aan al die mannen op straat die steeds maar weer een gesprek willen aanknopen. Ik weet dat ik tijdens eerdere reizen teveel voor taxi's, etc. heb betaald maar hier voelt het alsof ik vaak echt word afgezet. Janneke vertelt dat zij tijdens eerdere reizen makkelijk contact maakte met medereizigers en met sommige en aantal dagen kon optrekken. Net als ik. Zij heeft nog niemand ontmoet en vraagt zich af of een ander ‘soort’ toeristen Sri Lanka bezoekt. Dat is een vraag die ik mezelf de afgelopen tijd ook vaak heb gesteld. Op wat korte gesprekjes na, heb ik weinig contact met medereizigers. Ik ben ook erg blij dat ik haar heb ontmoet. Na een uur hebben we zelfs een zitplaats en komen we de reis gezellig kletsend door. Zij is net als ik maatschappelijk werker en de nieuwe generalistische manier van werken is een gespreksonderwerp. We verlaten de bergen. Het is weer heerlijk om veel blauwe luchten en de zee te zien en te ruiken. Janneke stapt eerder uit. We wisselen gegevens uit en spreken half af om elkaar nog te ontmoeten. Na vijf uur reizen, kom ik aan in Mirissa. Ik vind een tuktuk, klets 100 roepies van de prijs af en ga op weg naar mijn guesthouse. Bij aankomst krijg ik een hartelijk ontvangst. Dit guesthouse wordt gerund door een Srilankaans echtpaar dat gedeeltelijk in Italië, Venetië, woont. Hij spreekt slecht Engels met een dik Italiaans accent. Het zijn hele hartelijke mensen. Hoeveel Ik voor de tuktuk heb betaald, vraagt Indica, de man van het stel. Wanneer ik de prijs noem, wordt hij boos. Het is een rit van 150 roepie en niet de 400 roepies die ik heb betaald. Ik haal mijn schouders op. That is life in Sri Lanka. Ik installeer mezelf in mijn kamer en ga daarna op zoek naar het strand. Maak een stop voor de late lunch. Eet vegetarische noodles en maak een praatje met de eigenaar, een Srilankaan met dreadlocks. Zaterdag is een heerlijk luie dag. Ik lig onder een parasol op een bedje op het strand en kan weer meer genieten van Sri Lanka. Terug bij mijn guesthouse heb ik nieuwe buren. Een Canadees echtpaar, Martine en Paul, die met vervroegd pensioen zijn gegaan. Zíj ontlopen de strenge Canadese winter en reizen drie maanden door Azië en Europa. Ik heb laat geluncht en heb niet echt trek. Besluit het avondeten over te slaan. Martine en Paul eten in ons guesthouse een vragen of ik bij hen kom zitten. Indica is een kok en heeft gekookt. Ik proef wat van de heerlijke inktvis. Indica en zijn vrouw Aspera zijn leuke gastheer en vrouw. Zíj kletsen gezellig mee. Ze vertellen veel over de Srilankaanse cultuur. Ik sta versteld (maar laat dit niet blijken) hoe beperkt vrouwen hier in hun doen en laten zijn. Aspera vertelt hoeveel haar inwonende schoonvader bepaald. Zij moet erg op haar kleding letten. In huis kan zij een korte broek dragen maar daar mag ze absoluut niet mee naar buiten. Ook topjes met blote schouders worden niet gewaardeerd. In het dorp wordt ook veel geroddeld. Wanneer en kledingstuk te bloot is of andere roddelwaardige onderwerpen, wordt dit doorverteld aan haar schoonvader en man. Tegen negen uur ’s avonds gaan Martine en Paul nog wat drinken en vragen of ik mee ga. Het wordt je hier sterk afgeraden om als vrouw s avonds alleen over straat te gaan. Dus ben ik nog niet s avonds weggeweest. Het lijkt me wel gezellig. Zij hebben eerder een tentje ontdekt waar vanavond live muziek wordt gespeeld. Het is in een grote tuin met hippieachtige sfeer. Het is er erg gezellig en gemoedelijk. Op het terrein staan tentjes waar je low budget kunt overnachten. Er is een open podium en allerlei mensen betreden het toneel voor hun kunstje. Ik geniet van een Russisch meisje met een prachtige stem en een leuke uitstraling. Wanneer ik later op de avond aan haar vertel dat ik van haar optreden heb genoten, krijg ik een hartelijke knuffel. Een heel wild nachtleven heeft Mirissa niet. Tegen elf uur ’s avonds is het alweer afgelopen. Morgen is er weer een open podium. Vooral Paul is enthousiast. We komen morgen weer maar dan vroeger. Je kan hier ook eten, roept de vrolijke eigenaar. Tegen middernacht lig ik meer dan tevreden in mijn bed.

Zondag ga ik met Martine en Paul naar secret beach, een kleiner minder populair strand. Maar zeker niet meer secret. Het is een gezellige dag. We kunnen het goed met elkaar vinden. Kletsen en lachen veel. ’s Avonds gaan we terug naar de hippietent. Het wordt gerund door Libanezen en eten we ook heerlijk Libanees. We luisteren naar mooie muziek met een trommel, basgitaar en dwarsfluit worden afgewisseld Portugese fado en Argentijnse liederen. Helaas ook een vervelend Duits meisje op een gitaar wat maar niet ophoudt met zingen. De regen verlost ons van haar eindeloze gezang. Iedereen vlucht naar het overdekte gedeelte. We kletsen met een Spanjaard die in Singapore woont en een Indiase Duitser. Tegen het advies van Indica lopen we terug naar huis. Alle gevaarlijke straathonden liggen kennelijk op een oor en komen we veilig aan.