Woensdagochtend app ik met Thomas. Hij heeft een ontstoken voet. Of we kunnen bellen vraagt hij. Ik jok dat ik aan het werk ben. Mijn bezoek heb ik niet aangekondigd. Ik ben dol op Thomas, kan me erg met hem vermaken maar ik zou hem omschrijven als een soort wervelwind. Ik heb behoefte aan wat rust dus heb besloten om hem te verrassen wanneer ik er aan toe ben ?. Ik lig heerlijk te lezen aan het strand wanneer ik een bericht van Claus krijg. Of ik iets wil afspreken, zoals samen lunchen? Hij komt mij samen met z’n vriendin ophalen bij mijn ressort. Ik spring snel onder de douche. Wanneer ik terugloop naar de receptie zie ik daar Claus al zit zitten. De volgende aanblik van hem is er één waar ik toch wat treurig van word. Naast hem zit een veel jongere Thaise vrouw. We begroeten elkaar. De jongere Thaise vrouw is zijn vriendin. Om te laten zien dat ze een gelukkig stel zijn, knuffelen ze elkaar constant en vliegen de ‘I love you’s' over tafel. Gelukkig is deze act van korte duur. De naam van Claus zijn vriendin kan ik niet goed onthouden maar klinkt als Sofia. Ze spreekt goed Engels en maakt een vrolijke indruk. We gaan samen lunchen. Met z'n 3-en op de scooter, wat je hier vaak ziet, lijkt Sofia een hachelijke onderneming. Ze rijdt mij eerst naar het restaurant en haalt Claus later op. Met Sofia kan ik het goed vinden. Ze heeft gevoel voor humor. Samen met Claus vormt ze een bijzonder stel. Wanneer ik vraag naar haar kinderen vertelt dat ze 3 kinderen heeft. Twee kleine en één grote wijzend naar Claus. Bemoederen doet ze en Claus, die het heerlijk lijkt te vinden, zijn standaardantwoord is Yes boss! Zo wijst ze, na het eten, Claus een aantal keer op etensresten tussen zijn tanden. Kennelijk is dit een terugkerend probleem. Gedwee vist hij uit het hoesje van zijn mobiel een plastic tandenstoker en peutert er flink op los. Niet tot tevredenheid van Sofia. You still got chili on your teeth! Ze staat op en vlooit heel lang in de mond van Claus om er uiteindelijk een, overigens minuscuul, stukje chili uit te vissen.

Ik krijg nog een inkijk hoe zwaar het bestaan hier is. Sofia komt van het platteland waar het hard werken is met nauwelijks verdiensten. Haar ouders verdien nog geen € 100,- per jaar. Zij is een aantal jaar geleden naar Koh Phangan vertrokken en heeft inmiddels een eigen massagesalon met personeel. Haar personeel krijgt geen vast loon maar betaalt per klant. Vijftig procent gaat naar Sofia. Net als de taxichauffeur in Bangkok wonen haar personeelsleden wonen op het werk. Ik krijg de indruk dat Sofia ook in haar salon woonde tot Claus een woning heeft voor hen beide heeft gehuurd. Haar kinderen zijn opgevoed door haar ouders op het platteland. Haar oudste zoon, 18 jaar, is klaar met school en woont sinds kort ook op Koh Phangan, in een kamer achter haar salon.

Met Claus klets ik onder andere over onze afgelopen vakanties. Net als ik is hij dol Azië. Wel een ander soort Azië begrijp ik wanneer hij vertelt dat hij vaak naar Pattaya, het Sodom en Gomorra van Thailand, is geweest. Ik ben in Vietnam een paar dagen met hem opgetrokken maar had een ander beeld van hem.

Sofia heeft hij in haar massagesalon ontmoet en vertelt dat het hem moeite heeft gekost om haar te versieren. Ze hebben net een jaar een relatie. Sofia laten overkomen naar Denemarken is bijna onmogelijk en hij kan zich vanwege werk en allerlei administratieve problemen zoals visa en ziektekostenverzekeringen niet vestigen in Thailand. Voorlopig zal hij tijdens de wintermaanden op Koh Phangan wonen. Dit keer blijft hij 4 maanden op Koh Phangan en heeft een huis gehuurd voor 8 maanden.

De lunch is heerlijk. We rijden, één voor één, terug naar mijn resort. Daar kletsen we nog wat. Ik neem afscheid van Claus en Sofia met de belofte om nog met elkaar af te spreken voor mijn vertrek.

Donderdagochtend bel ik met Thomas. Hij heeft veel te vertellen, begint hij. Dat kan tijdens de lunch of avondeten antwoord ik. Thomas is blij verrast dat ik op het eiland maar heeft veel last van zijn voet en moet nog vandaag van alles. Morgen wanneer ik verhuis naar een ander deel van het eiland, dichterbij zijn huis, komt hij me ophalen om samen te lunchen en naar zijn huis te gaan die hij dit jaar heeft laten bouwen. Heerlijk deze dag is van mij. Ik doe weinig. Lees, dobber in de zee en dut in de hangmat. Van mezelf moet ik iets ondernemen. Met moeite sleep ik mezelf uit de hangmat en wandel aan het begin van de avond naar het centrum. De avond ‘foodmarket' is het doel. Eenmaal aangekomen vliegt het me toch een beetje aan. De hoeveelheid mensen maar ook keuze in eten. Ik kan niet kiezen. Loop over de markt, eet een paar samosa’s en een curry. Dan snel ik terug naar mijn rustige ressort. Ik ga nog wat drinken en wordt aangesproken door een man die zegt mijn buurman de zijn. Neil is 41 jaar een vertelt al snel dat hij zichzelf kwijt is. Tot 2007 had hij een goedlopend bedrijf, was niet meer tevreden, heeft alles verkocht en is naar Thailand vertrokken. Op Koh Phangan heeft hij een aantal jaar gewerkt als barkeeper en flink gefeest. Daarna heeft hij in Nieuw-Zeeland, Australië en nog wat landen gewoond maar kan zijn draai niet vinden. Hij is net terug uit Ierland, waar hij oorspronkelijk vandaan komt. Hij vond het heerlijk om zijn familie weer te zien maar heeft besloten om Ierland weer te verlaten en zijn zoektocht te vervolgen. Mensen die op zoek zijn naar zichzelf fascineren mij altijd. Ik zaag Neil hierover door maar word niet veel wijzer. Wel krijg ik de indruk dat hij nogal zwaar op de hand is een misschien zelfs een beetje last heeft van ‘het gras is groener aan de overkant- syndroom’. De barman Lak is een ex- collega van Neil. Wanneer Neil naar toilet gaat, lijkt Lak mij aan en begint te lachen. Schenk niet teveel aandacht aan Neil. Hij zoekt al 13 jaar naar zichzelf…. Neil is trying to find himself but doesn’t know what he is looking for, zegt hij grinnikend en hoofdschuddend. De volgende stap voor Neil is naar Vietnam gaan. Hij wil zich daar settelen en Engelse les gaan geven. Hij hoopt dat het lesgeven hem voldoening zal geven. Na 2 biertjes voel ik dat de zwaarmoedigheid van Neil op mij begint af te geven, ik ook wil gaan dolen maar dan vooral richting bed. Neem afscheid van Lak en Neil en huppel naar mijn hutje.