Woensdag reis ik naar Ye, een klein dorp waar toeristen sinds 2013 zijn toegestaan. Er komen heel weinig toeristen. De meeste toeristen reizen tot Hpa'an of Mawlamyine. Bij zoeken naar een hotel is het duidelijk dat het toerisme nog niet op gang is gekomen. Ik heb geen keuze. Er zijn 2 hotels beschikbaar via booking.com. Eén is volgeboekt. De ander waar ik nog een kamer kan boeken, ligt 2 kilometer van het dorp. Om half negen in de ochtend word ik opgehaald. De bus vertrekt van het busstation. Het is even zoeken waar ik een kaartje moet kopen en vooral welke bus ik moet hebben. De kaartjesverkoper loopt mee naar de bus die ik moet hebben. Mijn rugtas wordt op het dak gebonden. Het is een kleine bus. Op een rij is er plek voor 3 mensen maar er worden er 4 op gepropt. Gelukkig zijn Aziatische mensen klein en tenger. In vier uur tijd rijden we naar Ye. Vlak voor Ye stapt een vrouw in die Engels praat. Ze woont in een dorp vlakbij en geeft mij haar telefoonnummer met de vraag of ik haar dorp kom bezoeken. Op Google Maps hou ik in de gaten waar ik moet uitstappen om mezelf een taxirit terug te besparen. Het ressort ligt aan de weg. Het ziet er mooi uit. Het wordt gerund door een Amerikaan David en zijn Mon- echtgenote. Het complex ziet er mooi uit. Er wordt nog steeds flink gebouwd. David is zo lief om mij op de motor naar het dorp te rijden. Ik eet daar een heerlijke vis en wandel door het dorp. In het meer staat een paviljoen. Zowel voor kinderen als volwassen is het de plek om de vissen te voeren. Ik zie mensen met allerlei groentes naar het paviljoen lopen. Daar staan en aantal konijnen in hokken die zij ook met liefde voeren. Het dorp is erg klein en na drie uurtjes struinen, heb ik het gezien. David heeft me laten zien waar ik motortaxi kan vinden. Voor € 1,30 word ik terug gebracht. Morgen wil ik de omgeving gaan bekijken. Ik regel een motortaxi. David heeft hier Engelse les gegeven en één van zijn leerlingen zal mijn gids zijn. Reserveer meteen mijn busrit naar Dawei voor vrijdag. Overdag is het warm maar de nachten in Myanmar zijn verrassend koud. Net als in Kinpun moet ik er ’s nachts uit om een lange mouwen shirt aan te trekken. Donderdagochtend komt mijn gids mij om half negen ophalen. Hij heet Soe Thet Puy en lijkt op een Aziatische Harry Potter. Voor buitenlanders kort hij zijn naam af, STP. Onze eerste stop is banana mountain. Geen berg maar een groot tempel complex. Na ruim een half uur rijden, word ik blij. Een giga liggende boeddha doemt op in het landschap. Voordat ik naar binnen ga, wikkel ik mezelf nog in mijn lange rok. Ik vind het een prachtig complex. TSP spreekt goed Engels en geeft veel uitleg. Het complex bestaat uit een oud gedeelte. De belangrijkste monnik is hier op z'n 14e aangetreden en is nu 43 jaar. Hij heeft het weten uit te bouwen tot deze grootte en ze zijn nog bezig met uitbreiding. Om een toren zitten 4 boeddha's. We klimmen naar de top van de toren en hebben een prachtig uitzicht. STP vertelt dat hij al 2 keer monnik is geweest. Één keer op z'n 13e en vorig jaar, toen hij 20 jaar oud was. Beide keren verbleef hij 9 dagen in het klooster. Wanneer we terug naar de scooter lopen, staat er een monnik. TSP gaat stralen. Je zou denken dat hij een popster ziet. Dat is de hoogste monnik, die dit complex heeft gebouwd. Ik wilde nog een sigaretje roken maar dat is geen goed idee in bijzijn van deze monnik. TSP wil zijn respect aan de monnik tonen. Van een afstand kijk ik toe hoe hij op grond knielt en voor de monnik gaat liggen. Hij maakt een kort praatje met hem. Kennelijk vraagt de monnik waar ik vandaan kom. Ik knik vriendelijk naar de monnik. Een non komt naar ons toe en vraagt of we mee willen lunchen. TSP is wat afwijzend. De non nodigt ons uit om bij haar te zitten. We krijgen een bakje oudbakken nootjes. Het is wat ongemakkelijk omdat de non geen Engels spreekt. TSP vertaalt maar heel gezellig wordt het niet. Met de oppermonnik uit het zicht verdwenen, rook ik een sigaret. Dan gaan we door. School village is de volgende stop. Een dorp waar zowel Mon’s als Kayan’s wonen. TSP vraagt of het oké is dat een paar vrienden ook naar het dorp komen. Ik vind het prima. We ontmoeten ze bij een benzinestation. Het zijn Jay, een Canadese man van mijn leeftijd en Rosy, een jong Myanmarees meisje. Het is een aardige rit. TSP vertelt over de betelnoten die hier worden verbouwd. Myanmarnezen, vooral ouderen, kauwen graag op de noten. Ze worden dun gesneden, gemengd met kalk en tabak en gewikkeld in een blad. Het geeft euforisch gevoel maar tast het gebit aan. TSP vertelt dat de jongere generatie nauwelijks nog op betelnoten kauwt. Ik wil geen rode afgebrokkelde tanden, zegt hij lachend. We komen aan in het dorp. Het is een beetje een teleurstelling. Het is een gewoon dorp. We gaan eerst lunchen en zitten gezellig te kletsen. Jay woont al langere tijd in Azië. In Thailand heeft hij een tijd een eigen restaurant gehad. Die heeft hij verkocht en hij bekijkt of hij zich nu in Myanmar kan settelen. Hij is een vriend van David die hij in Thailand heeft leren kennen. Het is warm. We rijden door naar de rivier. Daar is het een stuk koeler. Aan de rivier staan allerlei restaurants en kinderen badderen in het water. In Azië zijn mensen erg preuts. Eerdere vakanties viel mij al op dat Aziaten geheel gekleed, zelfs in spijkerbroek, het water in gaan. Van David heb ik duidelijke instructies gekregen om niet in bikini te gaan zwemmen. TSP, Rosy en Jay verheugen zich om te gaan zwemmen. Ik zie mezelf niet totaal gekleed in water in gaan. Daarbij heb ik geen droge kleren bij me. Met een boot gaan we stroomopwaarts. Het is een mooie tocht. We stoppen bij een restaurant. In het water staan stoeltjes. Met onze voeten in het water zitten we gezellig te kletsen. TSP vertelt over de gigantische overstroming die ze vorig jaar augustus hebben gehad. Het water steeg 12 meter. Dit zie je nog aan het landschap. Veel geknakte bomen en weggeslagen land. In Ye stonden veel huizen onder water of zijn verwoest. Het huis van TSP z’n ouders staat op een heuvel. Hierdoor hebben zij geen schade ondervonden. TSP en Rosy willen aan de andere kant van de ondiepe rivier gaan zwemmen. Het water zou dat een medicinale werking hebben. De bootsman is mijn redding. Hij wacht al lange tijd op ons en wil terug. TSP, Jay en Rosy willen erg graag zwemmen en stellen voor om bij het dorp nog te duik te nemen. Na de boottocht heeft Jay geen zin meer. Het is al het eind van de middag. Ik vind het prima. We gaan nog wat eten. Ik eet een heerlijke noedelsoep en gefrituurde ‘pannenkoek’ met groente en garnalen. We rijden naar een pagode om nog net het laatste stukje van de zonsondergang te zien. Ik heb, weer, erg genoten vandaag. Met een extra dekentje slaap ik heerlijk.