Maandagochtend, 6 februari, ben ik al vroeg wakker. Geniet nog even van het uitzicht terwijl ik mijn koffer inpak. Om tien uur check ik uit en ga nog op mijn gemak ontbijten. Ik bestel een groene thee en even later wordt er een erg groen drankje gebracht. Een Macha thee was niet de thee die ik in gedachte had. Een groot deel van de ochtend schrijvend aan mijn vorige verhaal door. Aan het begin van de middag ga ik naar mijn volgende bestemming, Chaloklum. Een klein vissersdorp een paar kilometer naar het noorden. Ik ben te vroeg en mijn kamer is nog niet klaar. Tot mijn grote vreugde zag ik op de heenweg een wasserette. Ik heb inmiddels een flinke stapel vuile was en breng deze meteen weg. Ga op mijn gemak wat eten. Wanneer ik terugkom is mijn kamer klaar. Het is een ruime kamer in een klein hotel direct aan zee. Niet het mooiste gedeelte van het strand maar zeker geen reden tot klagen.

Als voetganger is dit ook een fijne plek. Genoeg restaurants, cafeetjes en de supermarkt op loopafstand. Het allerbeste is dat het vlak is.

Dinsdagmiddag heb ik een lunch afspraak met Thomas. Het is niet echt strandweer maar in een korte broek liggend op een strandbed kom ik goed de dag door.

’s Avonds ga ik pizza eten. Het is heel druk maar ik heb echt zin in pizza dus wacht braaf op een plastic stoeltje tot er plek voor mij is. Al snel heb ik door dat dit heel lang kan gaan duren. Aan één van de tafels zit een nors kijkende man alleen te eten. Ik vraag of ik kan aanschuiven? Verstoord een weinig uitnodigend lijkt hij me aan. Ik zal niet tegen je praten hoor ik mezelf zeggen. Een zuinig goedkeurend knikje volgt. In afwachting van mijn pizza koekeloer ik op mijn telefoon en probeer oogcontact met mijn tafelgenoot te vermijden. Wanneer ik van mijn pizza geniet, zie ik vanuit mijn ooghoeken dat hij opkijkt vanaf zijn mobiel en tegen me begint te praten. Ben je op vakantie? Ja antwoord ik en voordat ik weet, ben ik in gesprek met mijn tafelgenoot. Wanneer ik vraag hoe hij heet, probeer ik een paar keer zijn naam te herhalen omdat ik het niet goed versta. Mijn 3e poging krijgt zijn goedkeuring. Het klinkt als wieder gevolgd door een rare klank die ik alweer ben vergeten op het moment dat ik ‘m uitspreek. ‘Wieder’ is een rossige Noor van begin 50. Sinds een aantal jaar overwintert hij op het eiland. Vanwege covid was dit een aantal jaar niet mogelijk. Hij kan niet goed tegen de donkere winters in Noorwegen, vertelt hij. Sinds november verblijft hij weer op Koh Phangan. Hij heeft een huis voor langere tijd gehuurd. Keuzes maken, lijkt hij lastig te vinden. Als 50+ kun je een visum voor een jaar aanvragen. Hij twijfelt of hij deze zal aanvragen of opnieuw voor een visum van drie maanden kiest. Naast de visa keuze stress heeft hij ook stress over zijn visum die binnenkort verloopt. Hij moet even de grens over een daarna is zijn visum weer 3 maanden geldig. Welke grens, wanneer hij zal gaan, de reis er naar toe, etc. leveren hem veel kopzorgen. ‘Wieder’ werkt niet meer. Ik word een beetje jaloers, wat heerlijk dat je op zo’n een jonge leeftijd van je pensioen kan genieten. De reden voor zijn vroege pensioen blijkt minder vrolijk. Hij is maatschappelijk werker en heeft jaren als een soort gezinshuis-ouder gewerkt. Het intensieve begeleiden en zijn betrokkenheid zijn de voornaamste redenen voor zijn burn-out. Voor hem ligt een mysterieus rond blikje met een zwart poeder waar hij regelmatig zijn vinger in doopt en in zijn mond stopt. Hij vertelt over zijn dagelijkse routine, zwemmen en yoga. Ik krijg tips waar je het beste kunt ontbijten. De pizzeria wordt gerund door een Italiaanse familie, vader en zoon. Economisch lijkt het beter te gaan met de gemiddelde Thai en werken ze nauwelijks meer in de horeca. Hun plaats is ingenomen door de vele vluchtelingen uit Myanmar. De Birmezen worden hier uitgebuit. Van Wieder hoor ik dat de kinderen ook geen toegang tot onderwijs hebben. De Italiaanse familie, die ook veel Birmezen in dienst hebben, zijn initiatiefnemers voor een school voor Birmese kinderen. Vorige week is de school geopend. Ik neem afscheid van 'Wieder'. Nu ik met een koffer reis, heb ik meer kunnen meenemen. Zoals wat gezichtsmaskers waar ik thuis nooit aan toe kom. Ik relax nog wat met een tissuemasker op en ga weer lekker vroeg slapen.

Woensdag is een wat regenachtige dag. Ik luier een groot deel van de dag. Aan het eind van de dag heb ik een afspraak met Michael en Gerard. Ze hebben me gisteren uitgenodigd om samen naar de zonsondergang te kijken en daarna wat te eten. Tegen vijf uur ga ik op pad naar Zen beach. Ik loop naar een fruitkraam met een bordje taxi. Mevrouw zegt dat het, in mijn eentje, een dure rit gaat worden. Ze adviseert me langs de weg op een taxi te wachten. Na 10 minuten wachten, vraag ik haar toch een taxi voor me te bellen. Haar man is al gaan vissen en haar puberzoon van 17 jaar heeft er geen zin in, vertelt ze. Ze moet er moeite voor doen maar ze weet hem te overtuigen Hij komt er aan, roept ze. Son difficult, zegt ze terwijl ze met haar ogen draait. We spreken een prijs af. Ineens staat er een grote auto voor m’n neus. Mijn taxi. De bestuurder lijkt een jongen van nog geen 14 jaar maar blijkt haar 17 jarige zoon. Hij spreekt geen woord Engels en kijkt nauwelijks naar mijn aanduiding op Google maps. Ik zie dat hij te ver is gereden. Met handen en voeten probeer ik duidelijk te maken dat hij moet terugrijden. Hij belt zijn moeder. Ik krijg haar aan de telefoon. Omdat hij moet terugrijden moet ik opeens veel meer betalen. Haar zoon blijft staan. Ik vertel haar dat haar zoon een slechte taxichauffeur is en dat ik niet meer ga betalen. Ietwat gepikeerd, stap ik uit. Ik ben al te laat maar gelukkig is het hier drukker en vind ik een taxi die me voor een redelijke prijs naar Zen beach. Hij kan niet wisselen maar wil me later ophalen en dan kunnen we verrekenen. Ik krijg mijn geld terug en zijn telefoonnummer. Ik ben blij dat dat de terugreis is geregeld. Gerard en Michael vind ik al snel. Ze begonnen zich al zorgen te maken. We lopen en stuk over het strand. Op één gedeelte zijn er vooral veel blote mensen die trommelend, dansend en mediterend de aankomende zonsondergang vieren. Wij zitten bij de bar. Dit is meer de plek voor de jonge mensen met sportschool-lichamen. In tegenstelling tot het andere deel van het strand dansen ze hier heel ingetogen. We vinden snel een paar stoelen. Onder het genot van een biertje genieten we van de zonsondergang. Het is een leuke sfeer. Mensen zijn aan het jongleren met lichtgevende ballen. Nog geen half uur nadat de zon onder is, is het strand bijna leeg en gaat de muziek zachter. Wij hoeven niet meer te schreeuwen naar elkaar en zijn er blij mee. We willen iets gaan eten. Michael biedt aan om met me mee te lopen terwijl Gerard met de scooter er naar toe rijdt. Voor het eerst deze vakantie word ik aangesproken door een motortaxi die verdekt in de bosjes staat. ‘Vroeger’ werd je om de haverklap aangesproken en dat maakte het een stuk makkelijker. Ik ben blij dat hij er staat, scheelt toch weer een flinke wandeling. We rijden naar het volgende plaatsje voor een heerlijke maaltijd aan het strand. Wanneer we terug naar huis willen, neemt mijn taxichauffeur zijn telefoon niet op. Het vinden van een taxi is net zo’n crime als op de heenweg. Uiteindelijk besluiten we op z’n Thais met z’n drieën op de scooter naar huis te rijden. Het is een flinke rit. Onderweg lassen we een benen-strekken-pauze in.

Donderdag, net wanneer ik naar het strand wil gaan, begint het te regenen. Het besef dat mijn relaxte verblijf eindig is, daalt in. A.s. zondag ga ik alweer terug naar Koh Samui. Tussen regenbuien door loop ik naar de supermarkt voor wat snacks. Ze hebben een reeks lekkere maar ietwat synthetische taartjes. Een soort monchou taartje met bosbessen en de chocolade variant zijn mijn favoriet.

’s Avonds regent het nog harder. Gelukkig zit het restaurant waar ze de lekkerste verse mangosap hebben een paar meter verderop. Ik kan droog overkomen en loop Michael en Gerard tegen het lijf. Ze zijn net klaar met eten maar houden me gezelschap.

Vrijdag ga ik naar het strand. Ik bereid me voor op het volgende deel van mijn reis. Doe onderzoek waar ik het beste een kookcursus kan volgen en koop een kaartje voor een klein museum dat maar een uurtje per dag open is.

Ik krijg een berichtje van Thomas. Hij is zo lief geweest om in Thong Sala een kaartje voor de boot en taxi voor mij te kopen. Hij is aan het lunchen vlakbij mijn hotel. Ik heb ook wel trek en loop terug naar het dorp. We blijven nog een tijdje kletsen en borrelen. Doe mijn eerste taartjes miskoop. Het aardbeienkwarktaartje smaakt te synthetisch en is mierzoet.

Vandaag, zaterdag, is mijn laatste vakantiedag. Ontbijt bij mijn favoriet ontbijtcafé. Rommel wat, probeer een kookcursus te boeken maar dat lukt niet omdat ik niet via Pay Pal kan betalen. Ik haal mijn schone was op en lunch voordat ik naar het strand ga.

Net als gisteren is het wat bewolkt en gelukkig niet heel heet. Ik schrijf dit verhaal, dobber in de zee en geniet met volle teugen. Op de weg terug naar mijn hotel probeer ik een keuze te maken wat ik vanavond ga eten.