Thuis heb ik een wekker met vogelgeluiden. Ook deze ochtend word ik wakker met het vrolijke geluid van vogels maar deze zijn echt. Het prettigst is dat ik niet meteen mijn bed uit hoef.

Van Thomas krijg ik een bericht of ik vanmiddag met hem wel lunchen. Ik tut en luier, maak een wandeling over het resort. Het ligt aan twee kleine strandjes die niet echt heel uitnodigend zijn. Aan het begin van de middag wandel ik naar het dorp. Ik heb een gezellige lunch met Thomas en we kletsen lekker bij.

Ik heb niets met scooters maar merkte de laatste vakantie op dat het toch handig kan zijn om er een te huren. Vlak voor deze vakantie heb ik een aantal lessen gevolgd. Het is hier rustig en regelmatig zie ik toeristen op een bejaardentempo op een scooter voorbij rijden.

Zaterdag ben ik lekker op dreef. Ik ga vroeg ontbijten in het dorp. Wanneer ik er ben, besef ik me dat het wel handig was geweest om zwemkleding, etc. mee te nemen. Ik blijf te lang lezen en verzamel ondertussen moed om m'n zwemkleding op te halen. Wanneer ik weer bij mijn kamer ben, twijfel ik of ik een scooter zal huren. Op een bed op het ministrand denk ik nog lang over mijn besluit. Het resort ligt tegen een berg. De eerste horde die ik zal moeten nemen, is een hele steile helling. Ik ben er uit. Ik heb nog niet voldoende moed verzameld. Pak m'n spullen en loop naar het strand. Het is een wandeling van een half uur, vertelt Google maps. Om bij het strand te komen, moet ik ergens wat rotsen en stenen afdalen, weet ik nog van de vorige keer. Langs een smalle strook strand bereik je het brede gedeelte. Wanneer ik er aan kom, blijkt er iets met het getij. Geen strook strand is zichbaar alleen maar zee. Teleurgesteld besluit ik te gaan eten. De inktvis maakt veel goed. Bij de supermarkt haal ik een maaltijd salade voor vanavond. Over bestek heb ik niet nagedacht, zal later blijken wanneer ik de salade met een theelepel moet opeten.

Zondag is de verjaardag van Thomas. Hij viert het met een lunch. Hij belt al vroeg. Twee mensen hebben zich afgemeld vanwege de griep. Hij is wat nerveus. We ontbijten samen. Je moet snel gaan scooterrijden, zegt Thomas. Anders wordt de angst groter. Hij maakt plannen dat ik morgen zijn scooter kan lenen. Ik huur toch liever een scooter maar daar wil hij niet weten. Dan ga je een paar uurtjes rijden en laat je de scooter in het dorp achter, kletst hij vrolijk verder.

Na het ontbijt zet Thomas mij af om me een paar uur later weer op te halen. We gaan een vriendin van hem en haar zoon ophalen. Daarna rijden we door naar het restaurant is het plan. Thomas laat zien welke weg ik kan nemen om bij zijn huis te komen. Ik krijg tips over hoe ik het beste kan voorsorteren. We rijden over het met toeristische Deel van het eiland. Het is hier ontzettend druk. Vanuit mijn ooghoeken zie ik hoe een scooterrijder, aan de andere kant van de weg, slipt. In slowmotion zie ik hoe hij de controle over het voertuig verliest. Op z'n gezicht lees verschillende fases van paniek af. Hij schiet onze kant op, komt tot stilstand tegen de auto van Thomas en met een smak knalt hij op de motorkap. In shock stappen we uit. De man zit aan de kant van de weg. Hij bloedt bij z'n knie maar wenkt dat het gaat. Ook met z'n hoofd gebaren we. Hij knikt. Een ambulance is niet nodig en geen politie. Hij gaat z'n manager bellen die zal de kosten vergoeden. Zijn scooter ligt voor de auto. Het verkeer komt weer op gang. Het valt me op dat niemand helpt. Thomas en ik proberen de scooter die brandstof lekt op te tillen maar die is best zwaar. Gelukkig komt een man ons helpen. Ik vis een van de slippers van de aangereden man uit de bumper van Thomas’ auto. Al snel verschijnen er mensen aan op scooters. Het zijn familieleden en collega's van de aangereden man. Het gaat beter met de aangereden man. Hij wordt achterop gezet. Wij volgen hen om wat zaken af te handelen. We belanden op een, in de woorden van Thomas, ‘shabby resort’ .Hier wordt geen schadeformulier ingevuld bij een ongeluk. Thomas krijgt een kaartje van de manager en de belofte dat hij de schade gaat betalen. Dat is ook voor hem voldoende.

Een kwartier te laat komt Thomas aan op z'n eigen feestje. We zijn met 7-en. Een aantal ken ik van eerdere bezoeken. Het is gezellig. Ik klets met een vriendin uit Nieuw Zeeland. Zij woont sinds 4 jaar noodgedwongen op het eiland. Begin 2020 zijn ze, haar man en destijds 10 jarige zoon, voor onbepaalde tijd op reis gegaan. Het doel was Thailand om daarna door te reizen naar Engeland. Door covid zijn ze op Koh Phangan gestrand. Terugkeer naar Nieuw Zeeland was vanwege het strenge beleid niet mogelijk. Ze hebben 14 maanden in een hotel gewoond. Uiteindelijk hebben ze besloten om hier te blijven. Ze hebben nog een bedrijf maar dat runnen vanaf een afstand en een groot gedeelte is online. Met hun zoon van inmiddels 14 heb ik een beetje te doen. Hij volgt alleen online Nieuw Zeelands onderwijs en heeft geen contact met leeftijdsgenoten. Het is een gezellige middag. Met Manel, een vriendin van Thomas, gaan we nog naar zijn huis voor een borrel. Rond half tien zet de taxi me af bij mijn hotel. Onder het genot van alle geluiden overpeins ik deze dag. Het was een enerverende.