Zaterdag ben ik vroeg wakker. Ik heb een hotel met ontbijt. Na het ontbijt tut nog een beetje en dan ga ik op pad. Vandaag is het ijzig koud. Ik ga een oude woning bezoeken. Tegen de tijd dat ik bij Heritage House ben, zie ik dat ze een bordje ophangen; gesloten tijdens de lunch. Over 1,5 uur gaan ze weer open. Voor mij zit er niets anders op dan ook te gaan lunchen. In Hanoi zijn er veel streetfood tentjes. Ook met dit koude weer eet en drinkt men buiten op straat. Ze zitten op hele lage krukjes. Op sommige plekken kun je ook binnen zitten, alleen zijn er vaak geen deuren. Ik ga voor een noodle soep, gevuld met een soort platte gehaktballetjes die op een barbecue worden gebakken. Ik krijg er een gigantische bak met sla en verschillende verse kruiden bij. Na de soep wandel ik nog wat rond. Vietnamese jongeren zijn dol op fotosessies, vaak in traditionele kleding. Ik sta versteld hoe druk het is met alle fotosessies. Sommige foto’s worden simpel met een mobiel gemaakt maar het grootste deel met professioneel ogende teams. Ik loop terug naar mijn oorspronkelijke bestemming. Het is een kleine mooie woning die goed weergeeft hoe welvarende Vietnamezen begin 19e eeuw leefden. Ik wandel door naar het Hoan Kiemmeer. In het weekend zijn de straten rond het meer autovrij. Er wordt veel geflaneerd. Jongeren komen op een plek samen om in verschillende formaties dansjes te doen. Ik vind een café met dichte deuren en drink een cappuccino. Ik geloof het wel met de kou. Ik moet gaan bedenken wat mijn exacte volgende bestemming wordt en regelen hoe ik er kom. Om aan de kou te ontsnappen, zal ik zo'n 800 kilometer moeten reizen. Dat kan met de trein;18 uur, de bus; 16 uur, of het vliegtuig; 1,5 uur. Die keuze is snel gemaakt. Wel blijkt het nog een hele studie om er achter te komen welke vliegmaatschappijen betrouwbaar zijn. Sommige vliegtickets zijn met en andere weer zonder bagage. Na lang zoeken, vind ik een betaalbaar ticket voor a.s. maandag. Ik twijfel even of ik naar Da Nang zal gaan maar dat is wel een erg grote stad. Ik boek een kamer voor 4 nachten bij het strand An Bang, in de buurt van Hoi an. Ik heb nog steeds een volle buik van de noodlesoep soep en sla het avondeten over.

De volgende dag ben ik vroeg wakker. Na het ontbijt ga ik op pad. Ik logeer in het oude kwartier, een drukke wijk met veel kleine straatjes. In iedere straat heb je winkels in één categorie. Ik zit vlakbij de fourniturenstraat en een straat waar veel van dezelfde lampen worden verkocht. Ook verkopen ze er mooie dozen en gestoffeerde poefjes in Vietnamese dessins. Deze zou ik graag allemaal mee naar huis willen nemen. Ik ga vandaag naar het Franse kwartier. Hier hebben de kleine straatjes plaats gemaakt voor brede lanen met mooie grote gebouwen met Franse invloeden. Ik ga naar het vrouwenmuseum. Wanneer ik binnen ben, krijg ik een déjà vu. Ik ben hier al eerder geweest. Dat neemt niet weg dat ik, opnieuw, geniet van de tentoonstelling. Naast informatie over heldhaftige vrouwen komen de diverse aspecten van het leven zoals huwelijk, geboorte van kinderen aan bod. Het leuke is dat je inzicht krijgt in de rituelen en gebruiken van de verschillende etnische bevolkingsgroepen. Het meeste indruk maakt een korte video over het zware leven van de vele straatverkoopsters. Ik wandel door naar een belangrijke pagode. Het is er erg druk met biddende mensen en ik voel me bezwaard om naar binnen te lopen. Ik maak wat foto’s maar die vallen wat tegen door de grijze lucht. Ik wandel op mijn gemak terug naar mijn hotel. Daar aangekomen regel ik een taxi voor morgenochtend. ’s Avonds ga ik Indiaas eten. Het is lekker al is de naan erg aan de krokante kant.

Maandagochtend word ik in half zeven opgehaald. Het is inderdaad een drukke spits. Desondanks ben ik er 2 uur voor mijn vlucht. Wanneer ik het bord bestudeer om mijn vlucht te zoeken, kan ik ‘m niet vinden. Het zijn allen internationale vluchten. De taxi heeft me bij de verkeerde terminal afgezet. Het duurt even voordat ik iemand vind die Engels praat, althans een Engels dat ik kan verstaan. Met een shuttlebus kan ik naar de juiste terminal. De rij om mijn koffer in te leveren is lang en langzaam. Ik voel toch wat lichte stress. Ik kan nog net een kopje koffie kopen die ik in de rij om te boarden opdrink. Om 9.15 stijgen we op. Boven de wolken zie ik de zon.

Anderhalf uur later ben ik er. Mijn hotel heeft een taxi geregeld en er staat inderdaad een meneer met een bordje met mijn naam erop op me te wachten. We lopen naar buiten is het is hier heerlijk, 23 graden wel wat bewolkt. De dikke hoodie kan uit. Na een rit van een half uur ben ik er. Ik heb een sfeervolle kamer met een zitje buiten en veel planten in de badkamer. Ik ontmoet Tinh, de eigenaresse, een vrouw van begin 30. Reis je alleen? Dat lijkt haar ik zo heerlijk maar het kan niet omdat ze een man en kinderen heeft. Ik boek meteen een tour naar My Son voor de volgende dag. Wat is je volgende bestemming, vraagt ze. Ik heb nog geen idee, voorlopig ben ik hier. Ik heb niet ontbeten en ik heb trek. Ik eet een heerlijke kip met chilli en citroengras. Het eten is hier niet zo pittig. Dat mis ik wel een beetje.

Het is vijf minuten lopen naar het strand. Het plaatsje heeft een relaxte sfeer. Het strand is heel lang. Ik had al gelezen dat je in deze periode niet kan zwemmen in de zee omdat die erg wild is. Dat klopt, het zijn indrukwekkende golven. Een enkeling waagt zich verder in zee. Ik maak een hele lange wandeling. Op de terugweg ga ik op één van de bedjes zitten om aan dit verhaal te schrijven. Er komt een verkoopster van sieraden langs. Where are you from? Nederland antwoord ik. Oh…. People from the Netherlands are white. You brown like Vietnamese people, is better. Om dit te onderstrepen, steekt ze haar duim op. We zitten een tijd te kletsen. De verkoopster heet Lina, ze spreekt goed Engels en we lachen veel. Ze heeft 3 kinderen in de puberleeftijd en een man. De sieraden die ze verkoopt, heeft ze op handige manier samen gebonden. Lina laat me voelen hoeveel gewicht ze meesleept. Samen zoeken we een passende ring uit. Dat duurt even omdat ik wat dikke vingers heb. Ik koop ook een enkelbandje. Tijdens de onderhandeling fluistert ze op samenzweerderige toon de prijs. Ik betaal teveel maar gun het Lina van harte.