Dinsdagochtend kan ik heerlijk rustig aan doen. Rond één uur word ik opgehaald voor een tour naar My Son, ruïnes van Champ tempels. Ik ben de eerste die word opgehaald. Ik maak een tocht langs meerdere hotels om mede passagiers op te halen. Het is best wel een grote groep uit alle windstreken; Verenigde Staten, Taiwan, Duitsland, Italië en Australië. Als eerste stappen 2 vrouwen van rond de 70 uit de Verenigde Staten in. Eén van hen reist 2 maanden alleen door Thailand en Vietnam. Ze reist nu kort met een vriendin. Haar vriendin begint meteen met klagen. ‘Dit is mijn 4e vakantie in een korte tijd en ik begin er een beetje moe van te worden.’ Tja, dat zijn natuurlijk vreselijke problemen om mee te dealen. We kletsen gezellig terwijl we de rest van de groep ophalen. Het is ruim een uur rijden. Het is een mooie tocht langs rijstvelden en kleine dorpen. Han, onze gids vertelt dat hij in de buurt van My Son woont. Samen met z’n vrouw en hun baby woont hij in bij zijn ouders. Zo'n 70% van jonge Vietnamezen woont in bij ouders, vult hij aan. Meestal zijn dit de ouders van de man. Los van tradities spelen ook economische redenen een rol. Tinh, de receptioniste van het hotel woonde met haar kinderen bij haar schoonouders in. Haar moeder is onlangs overleden en sindsdien wonen zij bij haar vader om voor hem te zorgen.

We komen aan bij My Son. Het ligt in een jungleachtig gebied met bergen op de achtergrond. We bezoeken een ietwat treurig museum. Een deel van de ruïnes zijn door bombardementen van de Amerikanen verwoest. Met een elektrisch karretje rijden we naar de tempels. Het is een klein complex en gelukkig niet zo heel druk. Han vertelt dat we geluk hebben. Het kan er ook erg druk zijn. Ik raak aan de praat met Zack, een Australische jongen van nog geen 20 jaar, schat ik. Hij is op reis met z'n 2 zussen en hun moeder. De vriend van zijn oudste zus reist ook mee. Zack oogt wat nerderig. Hij vertelt dat zijn moeder een Fiji-hindu is. Ik heb hier nog nooit van gehoord en moet dit later googlen. Zijn overgrootvader komt uit Nederland. Zack heeft veel interesses. Van zijn zusje en zwager begrijp ik dat Zack erg slim is. Hij heeft schuchter toe dat leren maar ook andere zaken als instrumenten bespelen hem makkelijk afgaan. Zack koopt een boek over dit complex in de souvenirwinkel. Ik koop chips. Hij kan kennelijk ook heel snel lezen. Wanneer ik me iets afvraag, heeft hij het binnen no time opgezocht in zijn boek. Het leuke aan hem is dat het geen wijsneus is. Hij heeft een fascinatie voor taal en met name de technische kant. Zelf is hij bezig met het maken van een eigen taal. Ik heb een gezellige middag met Zack. Af en toe klets ik met de Amerikaanse vrouwen waarvan één me steeds Margerita blijft noemen. In onze groep is nog een alleenreizende vrouw. Haar ouders komen oorspronkelijk uit Vietnam. Zij is in Duitsland geboren. Ze heeft al ruim 2 weken door het koude noorden gereisd een is blij met de temperatuur hier. We kijken naar een korte dansvoorstelling en gaan dan met de boot terug naar Hoi An. Inmiddels is het bewolkt en behoorlijk af gekoeld. Het was de bedoeling om de zon vanaf het water onder te zien gaan. De zon laat zich echter niet zien.

Woensdag ga ik fietsen. Het is een klein raar fietsje waarop ik ga toeren. Ik ga naar Hoi An. Tien jaar geleden was ik hier ook. Ik was toen erg onder de indruk van het plaatsje. Ik heb het meerdere mensen die naar Vietnam gingen getipt. Zij vonden het een te toeristisch en teleurstellend plaatsje. Wanneer ik in Hoi An aankom, zie ik dat nu ook. Het is er druk met alleen maar toeristenwinkels die bijna allemaal hetzelfde verkopen. Gelukkig zie ik door de toeristenkermis ook nog de charme van het stadje. Zoals het misschien is opgevallen, is eten en belangrijk onderdeel van de vakanties. Ik kan me nog herinneren dat ik hier op de markt heerlijke saté heb gegeten. Ik snel naar de markt. De saté kan ik niet vinden. Gelukkig wel een heerlijke noodlesoep. Het eten in Vietnam is niet zo pittig en de mevrouw van de soepkraam, knipt met een groezelige schaar extra stukjes chilli door mijn soep. Ik was van plan om een workshop lantaarns maken te volgen. Wanneer ik bij de winkel aankom, merk ik dat ik hier geen zin in heb. Ik ga naar een theehuis waar dove mensen werken. Ik was hier ook 10 jaar geleden. Het is nog steeds een mooie maar vooral rustige, bijna serene, plek. Bezoekers gaan hier automatisch fluisteren. Ik drink jasmijnthee en eet verschillende soorten koekjes. Het kokoskoekje is mijn favoriet.

Het is even zoeken naar de plek waar ik mijn fiets tegen betaling heb geparkeerd en dan vervolg ik mijn tocht. Ik vind het heerlijk. Ik fiets langs rijstvelden. Hier is het erg vlak. Ik fiets door dorpjes en bezoek af en toe een kleine markt. Het is eind van de middag en ik ben behoorlijk af gedwaald. Gelukkig helpt Google maps met het vinden van de terugweg. Ik fiets langs een school die net uitgaat. Zo grappig om te zien dat jonge kinderen hier ook massaal op elektrische fietsen rijden. Niet zulke hippe als in Nederland. Terwijl de schoolkinderen me inhalen, zeggen ze vrolijk gedag. Het begint te schemeren en de batterij van mijn telefoon is bijna leeg. Toch even spannend. Gelukkig ben ik weer in An Bang wanneer het donker begint te worden. ’s Avonds eet ik een heerlijk gegrilde vis.

Het fietsen is me goed bevallen en donderdag besluit ik weer te gaan fietsen. Vandaag is het zonnig en warm. Te warm om te fietsen en ik voel dat ik gisteren lang op een fiets met een hard zadel heb gezeten. Na een half uurtje keer ik om. Het is meer een dag voor het strand.

Ik heb tot zaterdag deze kamer en dat lijkt me een goed moment om verder te reizen. Ik besluit maar Quy Nhon te gaan. Een middelgrote stad met mooie stranden. In de buurt zijn en aantal Cham torens die ik wil bezoeken Het is nog niet heel toeristisch en dat spreekt me wel aan. Ik kan met de trein maar dat wordt wel een reis. In deze omgeving is geen treinstation. Ik zal terug naar Da Nang moeten reizen. Het treinstation van Quy Nhon ligt aan de rand van de stad. Ik lees weinig optimistische berichten op internet over vertragingen van de trein. Bij het boeken, zal ik op moeten letten. De kwaliteit van treinen en klasse lopen ook erg uiteen. Ik informeer bij Tinh. Vooralsnog zijn er nog geen aanmeldingen voor de bus. Voor één persoon rijden ze helaas niet. Ze hoopt dat er morgen voldoende aanmeldingen zijn. De busmaatschappij zal haar op de hoogte houden.

Vrijdagochtend word ik vroeg opgehaald. Ik ga een kookcursus volgen. Om kwart over 8 staat een kleine Vietnamese vrouw voor de deur. Ze stelt zich voor; Kun. Ik ga achterop de scooter. Je moet me goed vasthouden, zegt Kun wanneer we weg rijden. Ik ben bang dat ze gaat breken wanneer ik dat zal doen. ‘Er zijn weinig aanmeldingen vandaag. Jullie zijn met z’n tweeën’. Ik ontmoet Andrea, een Duitse vrouw die we ophalen bij haar hotel. Andrea heeft een sabbatical. Ze heeft al ruim een half jaar door zuid Amerika gereisd. Omdat het lastig is om vanuit zuid Amerika naar Azië te reizen, is ze in november naar huis gegaan om vanaf daar door te reizen. Ze is lang in Duitsland blijven hangen en pas begin januari weer vertrokken. Ze heeft tot april om door Azië te reizen. Wanneer ik vraag naar de plekken die ze zowel in zuid Amerika en Azië heeft bezocht, hoor ik haar vaak zeggen dat het niet haar ‘kind of place’ was. Met Kun bezoeken we een kleine markt. Op 10 februari is het Chinees Nieuwjaar. Het is een belangrijke feestdag met veel voorbereiding. Huizen moeten grondig worden schoongemaakt en worden gedecoreerd. Hiervoor worden onder andere veel bloemen en planten gebruikt in de kleuren geel (geld) en rood (voorspoed). Een boompje met mandarijnen is favoriet. Mensen beginnen ook met inkopen doen voor het eten. Hierdoor kunnen we niet lang bij een stal staan. Dat hindert de verkoop legt Kun uit. Na het korte bezoek stappen we op de fiets. We gaan naar een klein dorp waar biologische groenten worden verbouwt. We fietsen door de rijstvelden en komen aan in een klein dorpje dat er idyllisch uit. Er wordt hard gewerkt in de moestuinen. Kun houdt van grapjes maken. Ze jaagt Andrea de stuipen op het lijf door te vertellen dat er geen wc is en dat we onze behoefte in de moestuin moeten doen voor natuurlijke bemesting. Op verzoek van Kun maken we melige foto's. Tijdens de kookles maken we een springrol zonder rijstpapier. We binden een garnaaltje, stukje varkensvlees, een paar takjes munt en koriander en een eetbaar bloemetje samen met geblancheerde lente-ui. Het is een priegelwerkje maar smaakt heerlijk. Daarna maken we een papaja salade. Andrea is wat angstig aangelegd. Tijdens het fietsen was ze bang vooral voor een aankomende scooter. Tijdens de kookles durft ze het beslag voor pannenkoekjes niet in de pan met olie te doen. Ook het flamberen van de vis slaat ze over omdat het eng is. Ze werkt als verpleegkundige en heeft veel mensen met brandwonden gezien. Hierdoor is ze erg voorzichtig, licht ze toe. We hebben een gezellige ochtend/middag. Tegen twee uur stappen we weer op de fiets. Ik kan naar mijn hotel fietsen. De fiets wordt later door de kookschool opgehaald.

Van Tinh heb ik eerder het geruststellende bericht gekregen dat ik morgen met de bus naar Quy Nhon! Ik word om 8 uur opgehaald. De bus zal om 9 uur vertrekken. Ik doe een klein dutje, pak mijn koffer in en ga eten. Van de serveerster krijg ik nog wat tips over plaatsen die ik kan bezoeken. Ik ga lekker vroeg en tevreden slapen.