Zaterdagochtend sta ik redelijk vroeg op. Tinh komt ontbijt om 7.30 uur brengen. Het is een lange reis en ze vindt het belangrijk dat ik iets eet voordat ik vertrek. Om 7 uur staat haar schoonmoeder met ontbijt al voor de deur. Om 8.00 uur komt Tinh langs. De busmaatschappij heeft gebeld. Ze komen me een uur later ophalen. Rond kwart over negen komt een vrolijke Vietnamees me ophalen. Een medepassagier met donkere zonnebril staat naast de auto, druk in de weer met z'n mobiel. Hij maakt beleefd de deur voor me open zodat ik kan instappen. We rijden naar een ander hotel. Daar halen we een ouder, hippie-achtig stel op. Op deze vroege ochtend zien ze er beide al erg bezweet uit. Wanneer ze instappen, blijken net zo te ruiken zoals ze er uit zien. Ik maak me even zorgen over de reis van zes uur in deze auto. De chauffeur vraagt wat ze vandaan komen. Duitsland is het antwoord. Hij heeft een aantal jaar in Duitsland gewerkt. Hij spreekt geen Duits meer, vertelt hij lachend. We worden afgezet bij een soort busstation. De meneer met zonnebril gaat demonstratief een eind van ons af zitten. Hij is geobsedeerd door zijn telefoon. Ik maak een praatje met de Duitse man. Axel heet hij en zijn vriendin Suzanne. De taxichauffeur observeert ze. Al snel deelt hij zijn observatie. You look very wet. Suzanne antwoordt dat ze beide dol zijn op de hitte. De taxichauffeur is duidelijk niet ‘woke’. You sweat because you too big. It's not good, too big. Om zijn verhaal kracht bij te zetten, wijst hij naar mij en meneer mobiel. They don't sweat because they small, zegt hij hard lachend. Hij stelt ons voor aan zijn zus die drankjes verkoopt en de wachtruimte in de open lucht netjes houdt. Hij gaat er van door met de mededeling dat de bus ons om 10 uur komt halen. Om tien uur is de minibus er. Wanneer we in de bus zitten, vraag ik aan meneer mobiel waar hij vandaan komt. Uit zijn reactie maak ik op dat hij geen Engels spreekt. Hij gaat weer op in zijn mobiel maar na een paar minuten steekt hij zijn hand uit om zich voor te stellen; Wassily. Griekenland, vraag ik. Hij gebaart dat hij nu m'n vraag snapt. Ja, Griekenland. Een verder gesprek is niet mogelijk. Na een kwartier stoppen we op een onduidelijke plek. Er staan veel vrachtwagens, dozen en wonderlijk ingepakte scooters. Het lijkt ook op een garage en autosloperij. We moeten uitstappen en naar een kantoor, gebaart de nieuwe chauffeur. Er worden tickets voor ons geprint. De mevrouw achter de balie vertelt dat de grote bus uit Da Nang er over drie kwartier aankomt. We wachten geduldig. Wassily is driftig op zoek naar een stopcontact om zijn mobiel op te laden. Na drie kwartier komt mevrouw melden dat de grote bus er over 3 minuten is een dat we nu nog naar de wc kunnen. De grote bus is een slaapbus. De schoenen moeten uit. Ik heb bed nummer 16. De bovenste van een soort stapelbed. De bedden zijn gemaakt voor kleine, Aziatische, mensen. Suzanne en Axel willen hun dagrugtassen meenemen in de bus. Suzanne die weinig vrolijk is en vooral veel naar Axel snauwt, geeft hem de wind van voren. Ook die rugtassen moeten het ruim in omdat het niet gaat passen. Vietnamezen schuwen de zon en alle gordijnen zijn dicht. Het is wel lekker zo'n bedje. Ik doezel een beetje, lees wat. Suzanne heeft waarschijnlijk een ochtendhumeur. Naar mate de dag vordert, gaat ze met glimlachen. Na een stop waarbij we proviand kunnen inslaan, komt ze me zelf een koekje brengen. De bus is een soort vrieskist en ik ben blij met m'n hoodie. Na een stop verandert de bus in een oven. We stoppen aan de kant van de weg zodat de airco gemaakt kan worden. Het was de planning om rond 3 uur in de middag aan te komen. Uiteindelijk is het bijna zes uur ‘s avonds wanneer we Quy Nhon binnen rijden. We worden na een kwartiertje wachten opgehaald door een kleine bus die ons naar onze hotels brengt. Ik heb trek en ga er snel er op uit om te eten. Dat blijkt nog een klus. In het eerste restaurant hebben ze geen Engels menu. Ik loop nog wat rond. Er zijn hier vooral grote restaurants. Ik besluit niet te twijfelen en ga bij één naar binnen. Ook hier hebben ze geen Engels menu. Één van de personeelsleden spreekt een beetje Engels. Veel verder dan ‘little cow’ komt hij niet. Ik waag het er op. Niet veel later wordt een bord met vlees gebracht die er weinig appetijtelijk uit ziet. Gevolgd door een bak sla met verschillende verse kruiden, een grote cracker, een dipsaus en een bordje met verschillende groente. Ik heb geen idee wat ik met al deze losse onderdelen moet. De ober gebaart dat ik het in de sla moet oprollen een dippen in de saus. Heel onhandig volg ik de instructies op. Het smaakt heel naar. Het sausje is een sterke vissaus. Na een paar happen laat ik het sausje links liggen. De losse onderdelen vind ik ook niet lekker. Veel van de onduidelijke groente zijn ingelegd en smaken vooral heel zuur. Ik eet de ‘gewone’ komkommer en wat groene mango op en houdt het voor gezien. Zondag begin ik met een wandeling langs het strand. Ook hier weer een heel lang strand en op wat kinderen na geen mens te zien. Ik loop langs versieringen voor het aankomende Chinees Nieuwjaar en moet stiekem een beetje lachen om al die mensen die onder hun jassen voor de zon schuilen. Na het eet fiasco van gisteren, heb ik wat huiswerk gedaan. Een Australische man heeft hier een café restaurant met westers eten. Ik moet er flink voor wandelen maar dat blijkt de sandwich van drie lagen hoog met frietjes meer dan waard. Één van de redenen om hier naar toe te gaan, is het maken van een boottocht naar de kleine, onbewoonde, eilanden voor de kust. Van de hotel medewerker had ik al begrepen dat die niet varen. Ik blijf lang in café hangen en klets met de eigenaar. Er valt weinig te beleven in Quy Nhon. Taal is ook een dingetje. Bijna niemand spreekt Engels. Zelfs het Engels van het hotelpersoneel is minmaal. Google translate is m'n redding. De mensen zijn wel heel vriendelijk. Ik heb nog 2 dagen te gaan. Ik koop alvast een buskaartje voor de volgende bestemming. Nu ik niet kan gaan varen, weet ik niet goed wat ik de komende dagen ga doen. Ik zie mezelf niet in m'n eentje op het strand liggen. Er zijn nog oude Champ tempels die ik de volgende dag ga bezoeken, is het plan. Dinsdag begin ik met ontbijt. Dat blijkt niet makkelijk. Een andere restaurant met een westers ontbijt is niet open. De tweede keus heeft geen eten, alleen op zondag. Koffietenten zijn er wel in overvloed. Ik vind er één waar ze croissantjes verkopen. Om mijn bestelling te plaatsen, wordt een klant er bij gehaald die Engels spreekt. Helemaal goed is het niet gegaan. Ik krijg een grote beker ijskoffie en het croissantje is gevuld met een nare pudding. Ik ben inmiddels heel chagrijnig. Ik loop naar het busstation. Gelukkig kan ik een dag eerder vertrekken. Het hotel is zo lief om één overnachting te annuleren. De rest van de dag kijk ik films in bed. Op dinsdag huppel ik vrolijk naar het busstation.